DEMİR
Dicle, beklemediği öpücüğüm karşısında aniden geri çekildi. Yüzünü saklamaya çalışırken bir yandan da dudağıma bulaşan rujunu parmaklarıyla silmeye çalışıyordu. “Ne yapıyorsun, Demir?” dedi, “Annemler burada, ayıp nedir bilmez misin sen!”
Etrafımıza bakındım. Zümrüt Hanım, Tamer Amcam ve dayımlar, bizi görmemek için yüzlerini çevirmişlerdi. İleri yaş grubu, Dicle gibi utanmış, başlarını öne eğmiş ya da başka tarafa bakar gibi yapıyordu. Gençler ise kıkırdayarak durumu tiye alıyor, bazıları da gülümseyerek bize bakıyordu. “Çok özledim, ne yapayım?” dedim, içimdeki duyguları bastırmaya çalışarak. Günlerdir beni alev alev yakan hasreti birkaç cümleye sığdırmak imkânsızdı. Onun kokusunu, gülüşünü, sesini, tenini… Her şeyini özlemiştim. Her an, her nefeste aklımdaydı.
Dicle’nin elini
