DEMİR
Yarım saatlik bir yolculuğun ardından Osman Ağa’nın konağına vardığımda, gece iyice koyulaşmıştı. Saat gece yarısına dayanmış, 23.50’yi gösteriyordu. Arabadan inerken, arka koltukta unuttuğum tableti yanıma aldım; çünkü bu gece konuşacaklarım, sözlerin ötesinde kanıtlar gerektiriyordu. Konağın avlusuna adım attığımda, kapıda nöbet tutan koruma beni karşıladı. Adamın yüzünde, bu saatte gelen bir misafire duyduğu şaşkınlık açıkça okunuyordu. “Hanımınla görüşeceğim,” dedim. “Hamiyet Hanım’a geldiğimi söyle.”
Koruma, bir an tereddüt etti. Gece yarısı böyle ani bir ziyaret alışılmadık bir durumdu. Yine de, benim sert duruşum karşısında bir şey söyleyemedi, söyleyemezdi. Cebinden telefonunu çıkardı, birini aradı ve kısa bir konuşmadan sonra, “Buyurun, ağam,” dedi, saygılı ama temkinli bi
