DEMİR
Sabah saat 10.00 olduğunda, hastanenin koridoru Dicle’nin ailesi ve akrabalarıyla dolmuştu. Duyan hastaneye koşmuştu. Annesi Zümrüt Hanım, kardeşleri, gelinleri, hepsi bir aradaydı. Her birinin yüzünde derin bir üzüntü, gözlerinde endişe ve korku vardı. Özellikle Zümrüt Hanım perişan haldeydi; elleri titriyor, gözleri ağlamaktan kızarmış, adeta bir gözyaşı denizi gibiydi. Amcam Tamer, eşi olarak ona destek olmak için yanından ayrılmıyor, sakin bir sesle, “Tehlikeyi atlattı, çok şükür, Zümrüt. Ağlama, lütfen,” diyordu. Ama anne kalbi işte; Zümrüt Hanım, her an kötü bir haber alacakmış gibi, eli yüreğinde bekliyordu. Yüzündeki çaresizlik, koridordaki herkesi etkiliyordu; sanki onun acısı, hastanenin soğuk duvarlarına sinmişti.
Altemur’la bir köşede, emniyetin saldırıya dair hiçbir i
