DEMİR
Dicle’nin odasından çıktığımda koridorun sonundaki Zarifeyi gördüm. Arkası bana dönüktü. Neredeyse koşarak gidiyordu. Ona seslenemeden köşeyi döndü. “Lanet olsun!”
Adımlarımı hızlandırıp peşinden gittim. Avludan üst kata giden merdivenleri çıkıyordu. “Dur!” dedim. Dördüncü basamakta durdu fakat yüzüme bakmıyordu. Yanına gittim. Kolunu tutarak kendime çevirdim. “Senin hizmetlilerin katında ne işin vardı?” diye sordum.
Yüzü kıpkırmızıydı. Kapıyı dinlediğini odadan çıktığımda onu görür görmez anlamıştım zaten. “Ben…” dedi. Daha fazla konuşamadı.
“Nasıl, dinlerken zevk aldın mı?” dedim. “Hoşuna gitti mi?”
Alev saçan gözlerini gözlerime dikti. Ben Dicle ile ilişkiye girdim diye tavır yapmasını beklerken O, “Demek İstanbul’a kumanı götüreceksin” dedi. “Bunca yıllık karını, sana boyun
