กว่าจะถึงปรายฟ้า

เสี่ยกล้า Ep.2 ตอนถูกจับตัว

Ep.2

หญิงสาวหน้าตาสวยคนนี้เธอชื่อเพลงเป็นลูกสาวของพริ้งกับดลเเต่พ่อเเม่ของเธอได้เสียไปเเล้วด้วยความเลวของพวกเขาเอง จึงทำให้หญิงสาวคนนี้อยู่กับยายตั้งเเต่เด็กฐานนะทางบ้านจนยายของเขาทำงานเลี้ยงหลานจนโตเป็นสาวโดยที่ตนเองก็ลำบากเเต่ด้วยความรักหลานเขาทำแทบจะทุกอย่างเพื่อเเลกกับเงิน! ส่วนเพลงเธอเป็นเด็กที่นิสัยดีมีมารยาทไม่เกเรเชื่อฟังยายเสมอ ช่วยยายหาเงินและตั้งใจเรียนจนจบมัทยม! และรอต่อมหาลัยในช่วงเปิดเทอมหน้า!

“ยายจ๋าวันนี้คุณครูให้เพลงไปร้องเพลงที่โรงเรียนนะ”

“ไปเถอะลูกดูเเลตัวเองนะลูกเพลงโตเป็นสาวเเล้ว”

“จ๊ะยาย”

เวลาผ่านไป

เอี๊ยด!!

หลังจากที่เพลงได้ไปร้องเพลงในงานเลี้ยงส่งของทางโรงเรียนเธอก็ขอตัวกลับก่อนหลังจากที่เธอร้องเพลงจบเพราะจะมาช่วยยายทำขนมไว้ไปขายวันพรุ่งนี้ หญิงสาวไวใสที่กำลังเดินกลับบ้านแต่ต้องหยุดชะงักเมื่อมีรถตู้ขับมาปาดหน้าเธอพร้อมกับคนบนรถเปิดประตูลงมาด้วยความเร็ว ชายชุดดำทั้งสองคนกระโดดลงมาจากรถแล้วมาจับแขนของหญิงสาวทั้งสองเเละเอาตัวเพลงขึ้นมาบนรถแต่เธอขัดขืนพร้อมกับดิ้นแล้วก็ขอความช่วยเหลือ

“กรี๊ด!! ปล่อยหนูนะ ช่วยด้วย! ฮื่อๆ ใครก็ได้ช่วยหนูด้วย”หญิงสาวกรีดร้องขอความช่วยเหลือจากคนเเถวนั้นเเต่ดูท่าเเล้วจะไม่มีผู้คนสนใจเธอเลย

พรึ่บ!! “โอ้ยฮื่อๆพวกคุณเป็นใครจับหนูมาทำไมฮื่อหนูจะกลับบ้านปล่อยหนูไปนะฮื่อๆหนูกลัว” สองมือน้อยๆขาวๆพนมไหว้ชายชุดดำทั้งสองคนพร้อมกับน้ำตาที่ไหลแล้วก็เสียงอ้อนวอนขอให้ชายชุดดำนั้นปล่อยเธอกลับบ้าน

“เงียบอย่าพูดมากถ้ายังไม่อยากตาย” ชายชุดดำคนแรกพูดขึ้นพร้อมกับจ้องหน้าเพลงแล้วก็ตะคอกใส่เธอทำให้เธอสะดุ้งพร้อมกับผวาน้ำตาของเธอไหลออกมามากกว่าเดิม

“ฮื่อๆไม่เอาหนูไม่ไปหนูจะลง” หญิงสาวตัวเล็กกำลังลุกขึ้นจากเบาะรถเพื่อที่จะลงแต่เธอก็ลงไม่ได้เพราะว่ารถมันถูกล็อคแล้วก็ขับออกด้วยความเร็ว

“มานี่!พรึ่บ”ชายชุดดำคนที่ 2 เอาผ้าเช็ดหน้าออกมาจากกระเป๋าพร้อมกับหยอดยาสลบลงผ้าเช็ดหน้าและเอามาปิดจมูกของหญิงสาวที่กำลังพยายามจะหนีเขาก็ตัดความรำคาญของตนเองเลยเอายาสลบนั้นใช้กับเธอ

“อ๊ะ~ฮื่อๆ~อ่อย” ปึก! แล้วมือของเธอทั้งสองข้างที่กำลังปัดมือชายที่เอาผ้าเช็ดหน้าปิดปากเธอออกนั้นร่วงลงด้วยความที่ยาสรุปออกฤทธิ์จึงทำให้เธอหมดสติลงไปในไม่ช้า

เธอสลบลงชายชุดดำทั้งสองคนก็พยักหน้าให้กันพร้อมกับจับเธอมัดมือเเล้วก็เอาผ้าปิดปากปิดตาหญิงสาวคนนี้เอาไว้ รถตู้คันนี้ได้พุ่งตรงมาที่บ้านหลังหนึ่งซึ่งข้ามจังหวัดมาจากบ้านของเธอเลย

«« เพลง »»

เมื่อฉันรู้สึกตัวอีกทีมันเหมือนฉันขยับตัวไม่ได้แล้วอยู่ในที่มืดในที่อับมันหายใจแทบไม่ออกแต่พอฉันตั้งสติได้ฉันก็รู้ว่าฉันถูกมัดมือพร้อมกับถูกผ้าปิดตาปิดปากเอาไว้ฉันพยายามขยับตัวเองให้ลุกขึ้นนั่ง แล้วนึกเรื่องราวก่อนหน้านี้ฉันถูกผู้ชาย 2 คนจับขึ้นรถมาแล้วเขาก็เอาผ้ามาปิดปากฉันจะนั้นฉันก็ไม่ได้สติเลย

"อื้ออ่อยอู๋ฮื่อๆ" เราพยายามร้องออกไปพยายามพูดออกไปแต่เราถูกผ้าปิดปากอยู่เลยทำให้พูดไม่ชัดพร้อมกับเสียงสะอื้นและร้องไห้ตอนนี้เรากลัวจนทำอะไรไม่ถูกคือเราไม่รู้เหมือนกันคนที่จับเรามาเขาเป็นใครเขาต้องการอะไรจากเราเรากับยายไม่เคยมีศัตรูที่ไหน

เพลงอายุ18ย่างเข้า19เรียนจบที่โรงเรียนเเถวบ้านเราอยู่กับยายสองคนทางบ้านเราไม่ได้รวยหาเช้ากินค่ำยายทำขนมขายที่ตลาดและปลูกผักขาย เราเองยังไม่แน่ใจว่าจะไปเรียนต่อมหาลัยหรือป่าวเพราะว่าเราไม่มีเงิน เราชอบร้องเพลงเสียงเราก็ดีระดับหนึ่งวันนี้เป็นวันเลี้ยงส่งเเต่เราไม่ไปเพราะจะช่วยยายแต่ครูมาตามให้เราไปร้องเพลงโดยที่จ้างเรา300บาทเราจึงไปและเสร็จเราก็รีบกลับโดยที่มีเงินกลับบ้านมา350บาทได้ทริปมา50บาทดีใจนะวันนี้ได้เงินเยอะเราจะเอาไปให้ยายเก็บไว้! ยายจะได้สบายไง แต่เราเกินกลับบ้านมาได้ครึ่งทางเราต้องหยุดเดินเพราะมีรถตู้มาปาดหน้าเราพร้อมกับจับเราขึ้นมาอย่างที่เกิด!

ปั้ง! ๆ “เหอะ! ร้องอะไรกันนักกันหนาวะ” เราขยับหนีเพราะได้ยินเสียงประตูเปิดเข้ามาแล้วก็มีผู้ชายคนหนึ่งที่พูดออกมาด้วยเสียงดังเสียงเท้าที่เดินเข้ามาใกล้เราเรื่อยๆทำให้เรายิ่งหวาดระแวงแล้วก็กลัวจนกระทั่งผ้าที่ปิดตาของเราถูกดึงออกเราเงยมองหน้าคนที่ยืนอยู่ด้านหน้าของเราเขาเป็นชายชุดดำที่จับฉันมานั่นแหละ

“ฮึ๊บ! จับหนูมาทำไมหนูไปทำอะไรให้คุณ”เรามองหน้าเขาพร้อมกับถามเขาด้วยน้ำตาเราไม่รู้จักเขาเราไม่เคยทำอะไรให้เราเลย

"อย่าพูดมากถ้าหิวก็กินข้าวซะแล้วอย่าคิดจะหนีเพราะมันหนีไม่พ้นอยู่แล้ว" เขาพูดแค่นั้นแล้วเขาก็เอาข้าวกับน้ำวางไว้ให้ฉันที่พื้นก่อนที่จะแก้มัดมือให้ฉันแล้วก็เดินออกไปฉันรีบลุกทันทีพร้อมกับวิ่งมาที่หน้าประตูแล้วบิดลูกบิดมันไม่มีทีท่าว่าจะออกได้หน้าต่างถูกปิดด้วยเหล็กดัดทุกบานในห้องนี้เป็นห้องเก็บของไม่มีอะไรเลยมีแต่ฝุ่นกับหยากไย่

“ฮื่อๆปล่อยหนูได้โปรดหนูอยากกลับบ้าน ฮื่อๆขอร้องปล่อยหนูเถอะ ฮื่อๆ ”

ฉันเอาหน้าซบไปที่ประตูแล้วร้องไห้พร้อมกับ 2 ขาที่อ่อนแรงจนนั่งคุกเข่าลงไปกับพื้นฉันไม่รู้เหมือนกันว่าสิ่งที่เกิดขึ้นกับฉันมันคืออะไรเขาจับฉันมาเพื่ออะไร ตอนนี้ฉันคิดถึงยายยายคงรอฉันกินข้าวตอนเย็นเเล้วฉันอยากกลับไปนอนที่บ้าน

ตอนนี้คงจะมีแค่ 2 แขนตัวเองที่โอบกอดกันเอาไว้ต่อให้ฉันร้องไห้หรือตะโกนออกไปแค่ไหนก็ไม่มีใครสามารถเข้ามาช่วยฉันได้เลยทั้งกลัวทั้งหนาวทั้งหิวฉันเห็นข้าวกับน้ำที่ชายชุดดำเอามาวางไว้ให้ฉันอยู่ตรงหน้าฉันต้องขยับแล้วไปกินเพราะว่ามันหิว มือขวาของฉันที่จับช้อนแล้วตักข้าวเข้าปากแทบจะตักไม่เข้าปากเพราะว่ามันสั่นฉันกินข้าวทั้งน้ำตากว่าจะกลืนมันลงไปในคอมันยากเหลือเกิน ฮึบ~หนูไปทำอะไรใครไว้ทำไมเขาถึงจับตัวหนูมาทรมาน

“ฮึ๊บยายจ๋าเพลงจะได้กลับไปหายายไหม ฮื่อๆเพลงกลัว”