Chapter 19 | Possessive

2061 Words
Chapter 19 | Possessive "Sana magising na si Ate. Miss ko na siya, eh!" "Wag ka ngang magdrama riyan. Hindi bagay sa 'yo. Saka kung makapagsalita ka naman diyan akala mo eh ang layo ni Nicole. Samantalang araw-araw mo naman siyang nakikita rito." "Kailan ba kayo magkakasundong dalawa? Pati ba naman mga simpleng bagay pinagtatalunan n'yo pa." Nakapikit ang mga mata ko pero gising na ang diwa ko. Nakarinig pa ko ng ilang pagtatalo bago tuluyang tumahimik ang paligid. Then I heard a footsteps and sound of a chair that's being pulled. "Sabi ko naman kasi sa 'yo subukan mong halikan, eh Malay mo bigla na siyang magising." "Pwede ba, Kira. Wala ka na bang iba pang suggestion bukod roon? Noong nakaraan mo pa kasi pinipilit ang tungkol diyan, eh." Muli ay nagsimula na namang mapuno ng bulungan at usapan ang buong paligid. Hindi ko pa maintindihan ang mga sinasabi nila no'ng umpisa. Until their words became clear slowly. Their voices were all familiar, but I just can't put a name on who they are. I want to open my eyes. I want to make a move. But it feels like there was something heavy inside of me that stopping me from doing so. "Let's just let her have some rest. After all, that's what she needs to regain her strength. Just don't leave her and stay on her side as much as possible." "I know and I don't have any plans of leaving her even just a single second. Because I want to be the first one that her eyes will see the moment she woke up as well." Tila saglit na tumigil ang paghinga ko nang marinig ang boses na 'yon. Then I suddenly felt a pair of cold hands that holds mine. My heart automatically beats faster because of that. Para bang nakilala agad nito ang presensya niya. That's how strong our connection to each other. "My princess. Please wake up already. I really, really missed you." Then just like that, I feel so strong, revive and alive again. Biglang napalitan ng lakas ang panghihinang nararamdaman ko. Dahilan para unti-unti kong bumukas ang aking mga mata. Napakurap muna ko ng ilang beses bago ako tuluyang nasanay sa liwanag. Just like what I heard that he wants to happen, my eyes search for the sight of the only man I love first. A tear escaped from my eyes the moment I saw him sitting beside my bed. His head bowed down like he's thinking of something while his hands played with my fingers unconsciously. "K-Kyle," I called him out in a weak and low voice. Sobrang hina lang no'n pero ramdam kong napatingin silang lahat sa 'kin. He looked up and his eyes widened. Slowly, a smile formed on his lips. "You're awake!" Dali-dali siyang tumayo at hinalikan ang noo ko. "OMG! Tama nga ang sinabi ni Rei sa 'kin. Ngayon ka nga magigising, Ate!" Napapalakpak pa si Miley pag lapit sa 'kin. Natuon naman ang atensyon naming lahat kay Reiri. Waiting for her to explain. She shrugged. "I had a vision three days ago that you're going to wake up this day. I just didn't bother to tell them, because I'm afraid that it might not really happen." She smiled. Gusto ko sanang magsalita para magtanong pero sobrang nanunuyo ang lalamunan ko. Doon ko lang din naramdaman ang sobrang pagkauhaw. "Do you want some water first?" Kyle asked as if he read my mind. I just nodded at him and he obliged. Pagkatapos kong uminom ay mas lalo akong nakaramdam ng gaan ng loob. Muli ko naman silang hinarap. "What do you mean you had a vision?" nagtataka kong tanong kay Rei. "We forgot that you still didn't know about it yet. Reiri just found out about her special ability. That is to see the future, even what is happening in the present," Vince answered instead. Napangiti naman ako at manghang napatingin sa kanya. "Really? That's cool!" Natigilan naman ako nang may maalala. "Gaano katagal na pala kong walang malay?" "One week," Kira said. "Ah one—What? Seriously?" Nanlaki ang mga mata ko sa gulat. Seryoso ba? Isang linggo akong tulog? Gano'n ba kalala ang nangyari sa 'kin? "You're really back. Ang lakas mo ng sumigaw, eh." Kyle patted my head. I glared at him and he just chuckled. "Yeah. That long. Nabigla rin kasi ng sobra ang katawan mo sa paggamit mo ng malakas na kapangyarihan. Kaya kinailangan mo rin talagang magpahinga ng matagal para manumbalik ang lakas mo. You know what, your special abilities are really awesome!" Napasuntok pa sa hangin si Hiro. Napatango na lang ako. Sobrang nanghina pala talaga ang katawan ko nang gamitin ko ang kapangyarihan na mayroon ako. "Ayos ka na ba talaga, Ate? Sobra kaming nag-alala sa 'yo." Miley pouted. "Kayo lang. Wag n'yo akong idamay," nakasimangot na sabi ni Vince. Sinamaan naman siya nang tingin no'ng lima. He cough a little. "Oo na. Nag-alala rin ako. Sobra. Happy?" he said sarcastically. Hindi ko alam kung matatawa o maiinis ba ko sa kanya. Ang sungit talaga kahit kailan. "Well, I guess we better leave this two lovers alone. Para masolo muna nila ang isa't isa." Reiri giggled. Niyakap muna nila ko isa-isa, bukod kay Vince, bago sila tuluyang lumabas. Naiwan naman kami ni Kyle na parang ewan na nakatingin at nakangiti lang sa isa't isa. "Hindi mo lang alam kung gaano mo ako pinag-alala." He tucked some strands of my hair behind my ear. I found that gesture sweet. "Sorry." Kinagat ko ang ibabang labi. He pinched my nose, but his face still looked so worried. I leaned my head on his chest and feel the fast beating of his heart. Just like mine. "Hanggang ngayon ay hindi pa rin ako makapaniwala na buhay ulit tayo." He draped his arm around my shoulder and pulled me closer. I can't help myself from sniffing him. Ang bango naman kasi ng prinsipe ko. "Oo nga. By this time, I'll make sure that we'll finally have the life that we always wanted. To be married and to have kids that we'll look for, then they will grow up in a peaceful and safe world. Wherein no one will ever judge them." His words sounded determined and unbreakable. Hindi ko naman naiwasan ang makaramdam ng kilig. Dahil nakaplano na pala ang mga gusto niyang mangyari sa hinaharap. Natahimik lang ako sandali nang bigla akong may maalala. "Nasaan pala sina Mom at Dad?" Tumingala ko sa kanya. "Oh. They just left a couple of hours ago. May kailangan lang daw silang asikasuhin. Isang linggo rin kasi silang namalagi rito. Sayang hindi nila naabutan ang paggising mo. Paniguradong matutuwa sila." Napatungo naman ako at bahagyang nakaramdam ng lungkot. "Sayang nga." Gusto ko rin kasing humingi ng paumanhin sa kanila dahil alam kong hindi maganda ang inakto ko noong huli naming pagkikita. "I love you, mataray na prinsesa." Napapikit na lang ako nang maramdaman ko ang banayad niyang paghalik sa tuktok ng ulo ko. Ibang klase rin 'tong si Kyle, eh. Ang seryoso pa ng usapan namin kanina tapos bigla na lang siyang babanat ng ganyan. "I love you too, masungit na prinsipe."  I hugged him tightly from his side. We stayed like that for a moment. No words have been said anymore. We're just contented to be in each other's arms and by each others presence. I believe that this will be just the beginning of the changes and challenges that we're going to face. But with our loved ones and each other on our side, I know that we'll be able to get through all of it. ----- Kyle Ethan's POV "Ang saya natin, ah. Kanina ka pa nakangiti riyan, eh." Mas lalong lumawak ang ngiti ko nang dahil sa sinabi ni Kira. I can feel his presence from behind. "Yeah. But I will be happier if we can totally get rid of the Crovens in our way." I balled my fist as my jaw clenched. "Of course. Anyway, can you care to tell me now what's bothering you?" Nakakunot ang noong napalingon ako sa kanya na nasa tabi ko na pala ngayon. "What do you mean?" He smirked. "Come on. Para namang hindi pa natin kilala ang isa't isa. I know that you have been worried to Nicole this past few days. Pero ramdam ko na mayroon ka pang ibang inaalala bukod sa kanya." Natigilan ako. Hindi ko alam na napansin niya pala 'yon. I looked away and return my gaze to Nicole that has been chatting and laughing with Miley and Reiri in the garden right now. Rinig na rinig ko pa ang malakas nilang tawanan hanggang dito. Magmula ng magising at magka-usap kami kanina ay hindi ko pa siya nasosolo ulit. I don't know. Pero simula ng mabawi namin siya ay gusto ko na palagi lang siyang nasa tabi ko at hindi nawawala sa paningin ko. I want all of them to see that she's just mine alone. What if I ask her to get married to me right now? I ran my fingers through my hair. "It's just that before Nicole passed out that time, she muttered his name. I can't erase in my mind that image of her when her eyes sparks when she called him out." "Who? Did we know him?" I took a deep sigh and nodded. "Dave." Silence. It seems like we're both having our deep thoughts about it. Hanggang ngayon kasi ay hindi ko pa rin magawang kalimutan ang tungkol sa bagay na 'yon. Dave Croven. Of course I know him. Dahil siya lang naman ang nag-iisang anak ng Marcus na 'yon. Pero hindi ko maintindihan kung bakit siya tinawag ni Nicole no'ng mga panahon na 'yon at doon ko lang din napansin na wala pala siya sa nangyaring labanan. "Did you already asked her about it? Baka naman nabanggit lang niya 'yon unconsciously." Umiling ako. "Not yet." "Why?" Halata ang pagtataka sa kanyang mukha. Binalik ko ang tingin kina Nicole. "I actually want to ask her about that matter a while ago. It's just that I don't want to ruin our moment. Besides, I don't want her to get distracted by that guy. Ayoko ng may iba pa siyang iniisip o inaalala na ibang lalaki kahit pa kalaban 'yon." Pero muli akong napalingon sa kanya nang marinig ko ang malakas niyang pagtawa. "What's funny?" Naiirita kong tanong habang patuloy pa rin siya sa pagtawa at nakahawak sa tiyan niya. He shook his head. "You're so possessive, man. Chill ka lang. Alam mo namang ikaw lang ang mahal no'n, eh." Ngumiti siya ng nakakaloko sa 'kin. Sasagot pa sana ko ng biglang mahagip ng paningin ko si Hiro na lumapit at umakbay kay Nicole. I even heard him muttered 'hi beautiful' to her that made her laugh and playfully punch him on his arm. Biglang nag-init ang ulo ko nang dahil sa narinig at nakita ko. "That bastard!" Mabilis akong nakalapit sa kanila at agad kong hinila si Hiro palayo. "Don't you dare go near and lay a single finger on her. Understand?" mahinahon ngunit may diin kong sabi sa kanya. Itinaas naman niya ang dalawang kamay. Mukhang nagulat din siya nang dahil sa ginawa ko. "Woah. Relax, dude. Wala naman akong ginagawang masama." He chuckled. I snapped my finger that made the wind blown him so hard. Nanlaki ang mga mata niya. "Hey, hey, hey! Sige na, sorry na!" nakangiwi niyang sabi habang bahagya pa siyang napapaatras nang dahil sa lakas ng hangin. "Stop it, Kyle! Ano bang problema mo?" Napalingon ako kay Nicole na ang sama na ng tingin sa 'kin ngayon. Habang nasa likod naman niya sina Kira na mayroong mapanuksong tingin. Instead of answering, I wrapped my arms around her waist and pulled her closer to me. "K-Kyle." She stuttered. I leaned closer and whispered behind her ear. "Akin ka lang, babe. Every inch and part of you. Kaya hindi ko hahayaan na may ibang makahawak at makalapit sa 'yo." Lihim akong napangiti nang makita ang pamumula ng kanyang pisngi. Tulala rin siyang nakatingin sa 'kin. I really love it when she's blushing. Because aside from her being cute on that, it also means that she's easily got affected by me. "Naks. You're really whipped, lover boy." Hiro grinned. Hindi ko na sila pinansin at hinila si Nicole palayo sa kanila. "Wait. Saan ba tayo pupunta?" I shrugged. "Somewhere far away from here. Kung saan pwede kitang masolo at walang ibang makakaistorbo sa 'tin. Isang linggo mo kaya kong tinulugan! Siguro naman ay sapat na ang lakas mo para sa gagawin natin." I smirked and wiggled my brows at her. She gasped and her face turned even redder. I also felt her body tense. "Kyle Ethan Clarkson! Hindi ka na nagbago. You possessive and naughty jerk!" "Goodluck, Ate. Gawin n'yo na ang mga magiging pamangkin ko, hah!" Narinig pa namin ang pagtatawanan at pang-aasar nila bago kami tuluyang naglaho sa kawalan. I'll make sure that the rest of this day will just be for the two of us.
Free reading for new users
Scan code to download app
Facebookexpand_more
  • author-avatar
    Writer
  • chap_listContents
  • likeADD