“คุณหนู คุณหนูเจ้าคะ”
หนิงเฟิ่งที่กำลังหลับสนิทรู้สึกตัวตื่นหลังจากได้ยินเสียงเรียกของซูลี่ นางกระพริบตาอยู่สองสามครั้งจึงเห็นใบหน้าของซูลี่ที่กำลังมองนางอย่างห่วงใยได้ชัดเจนขึ้น
“เช้าแล้วหรือ” หนิงเฟิ่งถามสาวใช้คนสนิทที่ตอนนี้แต่งกายเรียบร้อย ทั้งยังเก็บเครื่องนอนบนพื้นเสร็จแล้ว
“ยามซื่อแล้วเจ้าค่ะ”
หนิงเฟิ่งขมวดคิ้ว นางมองออกไปนอกหน้าต่างจึงเห็นแสงตะวันที่เจิดจ้าตามเวลาที่ซูลี่บอก
“สายถึงเพียงนี้แล้วหรือ” หนิงเฟิ่งรำพึง
“บ่าวเห็นคุณหนูไม่ตื่นเสียที จึงเป็นกังวลว่าคุณหนูจะไม่สบายเจ้าค่ะ” ซูลี่เอ่ยด้วยน้ำเสียงที่เป็นกังวลพร้อมกับช่วยประคองหนิงเฟิ่งให้ลุกขึ้นนั่งบนเตียง
“ข้าไม่เป็นไร” หนิงเฟิ่งส่ายหน้า ไม่เพียงแต่ไม่เจ็บไข้ หากนางยังดื่มด่ำกับความสุขจากในฝันเสียจนไม่อยากลืมตา “เตรียมน้ำล้างหน้าให้ข้าแล้วใช่หรือไม่”
“เจ้าค่ะ สำรับอาหารเช้าก็มาถึงแล้วเจ้าค่ะ”
หนิงเฟิ่งพยักหน้ารับรู
