เป็นอีกวันที่หนิงเฟิ่งเอาแต่เหม่อลอยจนไม่มีสมาธิเท่าที่ควร
แต่สาเหตุหลักที่ทำให้นางต้องตัดสินใจกลับมาเก็บตัวเงียบในเรือนชายป่าอีกวันเป็นเพราะจิตใจที่ล่องลอยหาชายในฝันที่แสนดีต่อนาง ไม่ใช่เพราะความทุกข์ตรมจากสามีและอดีตสาวใช้ที่ทรยศนางผู้นั้น
หนิงเฟิ่งคิดถึงคำพูด สายตาและท่าทางอ่อนโยนของอาหยางที่นางไม่เคยได้รับจากฟู่เฉิงผู้เป็นสามี จิตใจของนางจึงยิ่งเอนเอียงไปหาเขาทั้งๆ ที่รู้ว่ากำลังทำผิดบาป
บางชั่วขณะนางกลับรู้สึกราวกับว่าคุ้นเคยกับอาหยางจนนางยังนึกแปลกใจในตนเองขึ้นมา นางเริ่มรู้สึกว่าใบหน้าของเขาซ้อนทับกับใครบางคนในทรงจำที่ซ่อนอยู่ลึกๆ ของนาง หากนางกลับนึกไม่ออกว่าคนผู้นั้นคือผู้ใด
แต่เขาไม่ใช่คนธรรมดาไม่ใช่หรือ แล้วนางจะเคยเจอกับเขาได้อย่างไรกัน
หนิงเฟิ่งคิดไปมาอย่างสับสน ความจริงแล้วนางยังไม่มั่นใจด้วยซ้ำว่าอาหยางมีตัวตนจริงๆ หรือไม่ ในเมื่อเขาเพิ่งปรากฏตัวให้นางเห็นเพียงหนึ่งราตร
