หนิงเฟิ่งทอดสายตามองกลับไปทางวัดบรรพชนอย่างอาวรณ์ขณะที่รถม้าของนางค่อยๆ เคลื่อนที่ห่างออกมา
ใจจริงนางยังอยากอยู่บ้านพักชายป่าให้นานกว่านี้ หากนางก็รู้อยู่แก่ใจว่านางไม่อาจทิ้งปัญหาของนางให้คาราคาซังต่อไป นางจึงต้องหักใจจากไปเพื่อสะสางเรื่องทุกอย่าง ก่อนจะรีบกลับมาที่นี่อีกครั้งให้เร็วที่สุด
แต่ลึกๆ นางยังคงคาดหวัง ว่าอาหยางจะหาทางพบนางในความฝันได้ต่อไป แม้ว่านางจะไม่ได้อยู่ที่บ้านชายป่าแล้วก็ตาม
และคงจะดีที่สุดหากนางและเขาได้พบกันในโลกของความเป็นจริงบ้าง ได้ใกล้ชิดกันในยามกลางวันที่นางตื่นลืมตา แม้นางจะรู้ว่าความหวังนี้ช่างริบหรี่หากนางก็ยังคงปรารถนาให้มันเกิดขึ้นจริง
คณะเดินทางของหนิงเฟิ่งเดินทางติดต่อกันราวสามชั่วยามโดยไม่ได้หยุดพักจึงถึงจุดหมายปลายทาง นอกจากคิดคำนึงถึงเรื่องของลี่หยางแล้ว หนิงเฟิ่งยังเตรียมใจมาตลอดการเดินทางเพื่อจะพูดคุยเรื่องสำคัญกับบิดาด้วย หากนางไม่ได้คาดหวังว่
