“ปล่อยข้าไปเถอะฟู่เฉิง”
หนิงเฟิ่งยังคงยืนยัน
“ชั่วชีวิตของข้าไม่เคยร้องขออะไรเจ้าเลย หากครั้งนี้ข้าขอให้เจ้ายอมข้าสักครั้งเถิด” นางเกลี่ยมกล่อมฟู่เฉิงต่อไปอย่างใจเย็น หากอีกฝ่ายยังคงไม่ยินยอม
“ไม่ นั่นคือสิ่งสุดท้ายบนโลกที่ข้าจะทำ” ฟู่เฉิงมองหนิงเฟิ่งอย่างเจ็บปวดรวดร้าว ไม่ว่าอย่างไรเขาก็จะไม่ยอมปล่อยมือจากนางเด็ดขาด “และเจ้าต้องกลับไปกับข้าเดี๋ยวนี้ด้วย กลับไปที่เรือนหอของเรา”
ฟู่เฉิงพุ่งตัวเข้าหาหนิงเฟิ่ง หมายจะจับกุมตัวนางให้กลับไปพร้อมกับเขาทันที ฮุยอินที่เห็นดังนั้นรีบมาขวางทั้งสองไว้ ทั้งยังมองลูกเขยของตนอย่างไม่พอใจที่อีกฝ่ายคิดจะใช้กำลังบังคับบุตรสาวของตน
“เจ้ากลับไปพักที่เรือนรับรองก่อนเถิด ข้าจะคุยกับบุตรสาวของข้าต่อเอง” ฮุยอินกล่าวเสียงเย็นเพื่อให้ฟู่เฉิงรับรู้ว่าเขากำลังจะหมดความอดทน ฟู่เฉิงจึงได้แต่เข่นเคี้ยว ยามนี้เขาอยู่ในถิ่นของผู้อื่นจึงไม่อาจจะทำตามใจได้
“พ่อบ้าน
