หนิงเฟิงฟังคำรายงานเรื่องที่ฟู่เฉิงไม่ยอมรับจดหมายหย่าด้วยสีหน้าหนักใจ
ทั้งๆ ที่นางอยากจะเลิกรากับฟู่เฉิงโดยไม่มีรอยบาดหมาง แต่ดูท่าว่าคงจะไม่เป็นเช่นนั้นอีกแล้วเมื่อฟู่เฉิงเอาแต่ดึงดันเช่นนี้
“พ่อบ้าน เจ้าจงไปเก็บๆ ของๆ ข้าเพื่อออกเดินทางไปตระกูลของฟู่เฉิง” ฮุยอินสั่งการคนของตน ในเมื่อตกลงกันด้วยดีไม่ได้ เขาจึงต้องเดินทางไปกดดันลูกเขยด้วยตนเอง
“ยังมีอีกเรื่องด้วยขอรับนายท่าน” คนส่งสารกล่าวอีกครั้งยามที่ฮุยอินเว้นจังหวะ
“มีอะไรอีก ว่ามา”
“ระหว่างทางที่ข้าเดินทางกลับมานี่ ข้าได้ยินมาว่าไป๋ฮวาตายแล้วขอรับ”
“อะไรนะ” หนิงเฟิ่งอุทานอย่างตกใจ แม้นางจะยังไม่ลืมเรื่องที่ไป๋ฮวาทรยศต่อนาง หากความที่เคยดูแลกันมานานทำให้นางอดใจหายไม่ได้ “เกิดอะไรขึ้น เหตุใดนางจึงได้...”
“เห็นว่านางเข้าป่าและถูกงูพิษกัดตายขอรับ”
หนิงเฟิ่งหน้าเผือดสี นึกเวทนาหญิงสาวที่เพิ่งพ้นวัยปักปิ่นมาได้ไม่นาน กลับต้องจาก
