แสงสุดท้ายของวันลาลับขอบฟ้า ทิ้งไว้เพียงความมืดสลัวที่คืบคลานเข้าปกคลุมตึกสูงระฟ้า รถยนต์สีดำสนิทเลี้ยวเข้ามาจอดเทียบท่าหน้าโรงพยาบาล
มีนาก้าวลงจากรถ มือข้างหนึ่งกอดกล่องไม้แนบอกแน่น อีกข้างกำหมัดจนเล็บจิกเข้าเนื้อ เธอเดินดุ่มๆ เข้าไปในตัวตึกอย่างมุ่งมั่น ไม่สนสายตาใคร และไม่รอให้การ์ดเดินนำ เธอมีเป้าหมายเดียวในใจคือความจริง
ลิฟต์โดยสารพาเธอพุ่งทะยานสู่ชั้น 15 อย่างรวดเร็ว ทันทีที่ประตูเปิดออก การ์ดชุดดำสี่คนที่เฝ้าหน้าห้องวีไอพีรีบขยับตัวขวางทาง
“คุณมีนาครับ”
“ถอยไป” น้ำเสียงเธอห้วนจัด สายตาจ้องเขม็ง “ฉันจะคุยกับแม่... แค่สองคน”
การ์ดมองหน้ากันเลิ่กลั่ก แต่เมื่อเจอแรงกดดันจากหญิงสาว พวกเขาก็จำยอมเปิดทางให้ มีนาสูดหายใจลึกเรียกความกล้า มือที่จับลูกบิดประตูสั่นเทาเล็กน้อย เธอรู้ดีว่าวินาทีที่เปิดประตูบานนี้ ชีวิตของเธออาจไม่เหมือนเดิมอีกต่อไป
แกร๊ก
ความเย็นฉ่ำจากเครื่องปรับอากาศปะทะใ
