ร้านนวลจันทร์ตามสั่ง
สามทุ่มเศษ ความเงียบสงัดปกคลุมซอยเล็กๆ ในย่านชุมชนแออัด ร้านรวงส่วนใหญ่ปิดไฟมืดสนิท เหลือเพียงแสงไฟนีออนสีขาวซีดจากร้านของป้าพรพรรณที่ยังส่องสว่างอย่างโดดเดี่ยว
นับตั้งแต่แม่นวลจันทร์ล้มป่วย ครัวร้อนด้านหน้าถูกพับเก็บไป เหลือเพียงโซนขายของชำเล็กๆ เพื่อหารายได้ประทังครอบครัวที่กำลังง่อนแง่น
ป้าพรพรรณ หญิงวัยกลางคนร่างท้วมก้มหน้าเช็กสต็อกบนชั้นวางไม้เก่าคร่ำครึ มืออวบอูมหยิบปลากระป๋องและห่อบะหมี่จัดเรียงอย่างขะมักเขม้น ก่อนจะเหลือบมองนาฬิกาและถอนหายใจยาว
“ดึกป่านนี้แล้ว ปิดร้านดีกว่า”
เธอพึมพำพลางเอื้อมมือไปดึงปลั๊กตู้แช่ สายตาปะทะเข้ากับรูปถ่ายใบเล็กของมีนากับแม่ที่ติดอยู่ข้างตู้ รอยยิ้มอ่อนโยนปรากฏขึ้นบนใบหน้าเหนื่อยล้า หลานสาวบอกว่าได้งานดี เงินเดือนสูง... แต่ทำไมลางสังหรณ์ของคนเป็นป้าถึงเต้นตุบๆ ในอกซ้าย เหมือนจะมีเรื่องร้ายเกิดขึ้น
บรืนนน! บรืนนน!
เสียงเครื่อ
