มีนายืนตัวสั่นเทาเหมือนลูกนกปีกหัก มือข้างหนึ่งกอดกล่องไม้เก่าคร่ำครึไว้แนบอกแน่นราวกับเป็นเครื่องช่วยหายใจเฮือกสุดท้าย อีกมือปาดน้ำตาที่ไหลทะลักไม่หยุดอย่างน่าเวทนา
เซบาสเตียนยืนอยู่ข้างๆ กำลังเช็กแม็กกาซีนปืนด้วยสีหน้าเรียบเฉย ทว่านัยน์ตากลับฉายแววอำมหิตดุจนักล่าที่พร้อมจะขย้ำเหยื่อ
“เราต้องไปแล้ว...” มีนาเร่งเสียงเครือ ริมฝีปากสั่นระริก “แม่รอไม่ได้... มันจะฆ่าแม่...”
“ใจเย็น” เซบาสเตียนสวนกลับเสียงนิ่ง ทว่าหนักแน่น “ขืนบุ่มบ่ามออกไปตอนนี้ แม่เธอตายก่อนเราจะไปถึงแน่ ภาคินมันวางกับดักไว้แล้ว... มันแค่อยากล่อให้เธอออกไปฆ่าทิ้ง!”
“แล้วจะให้ฉันทำยังไง!” มีนาลุกพรวดตะโกนใส่หน้าเขาอย่างเหลืออด ความกลัวและความโกรธระเบิดออกมาปนเปกัน “จะให้ฉันนั่งรอรับชิ้นส่วนแม่ใส่กล่องมาดูต่างหน้าหรือไง! คุณจะให้ฉันไปคนเดียวตามที่มันสั่งเหรอ!”
เซบาสเตียนเดินเข้ามาจับไหล่เธอแน่น บีบเรียกสติ
“แต่เราบุกไปด
