เธอยืนตัวแข็งทื่ออยู่กลางวงล้อมของแสงไฟและสายตาอยากรู้อยากเห็น มือซ้ายที่สวมแหวนเพชรน้ำงามถูกเซบาสเตียนชูขึ้นค้างไว้ ฝ่ามือหนากระชับแน่นราวกับกุญแจมือที่มองไม่เห็น แสงไฟสะท้อนประกายเพชรวาววับบาดตา แต่มันกลับให้ความรู้สึกเย็นเยียบจับขั้วหัวใจ
"คู่หมั้น..."
คำคำนี้ดังก้องอยู่ในหัวของมีนาซ้ำไปซ้ำมา... น่าหวาดหวั่นยิ่งกว่าคำว่าลูกหนี้ที่เธอเคยแบกรับหลายเท่านัก
ภาคินยืนกำหมัดแน่นจนตัวสั่นเทิ้ม ใบหน้าที่แดงก่ำด้วยฤทธิ์แอลกอฮอล์และความโกรธบิดเบี้ยวจนน่ากลัว เขาจ้องเซบาสเตียนตาขวางราวกับจะกินเลือดกินเนื้อ
"มึง..." ภาคินกัดฟันกรอด เสียงลอดไรฟันดังพอให้ได้ยินกันแค่ในวง "มึงคิดจะทำอะไรกันแน่ เซบาสเตียน มึงจงใจเอานังนี่มาเหยียบหน้าครอบครัวกู!"
เซบาสเตียนค่อย ๆ ลดมือมีนาลง แต่ยังคงกุมมือเล็กที่เย็นเฉียบไว้แน่นเพื่อยืนยันสถานะ เขาไม่สะทกสะท้านต่อสายตาอาฆาตตรงหน้าแม้แต่น้อย
"เลิกดูถูกคู่หมั้นผมเสีย
