หลังจากผ่านการปะทะคารมอันดุเดือด มีนากลับมานั่งทานผัดกะเพราในจานต่อจนหมดเกลี้ยง ความเงียบกลับมาครอบงำห้องกว้างอีกครั้ง เธอจึงพาตัวเองกลับไปขลุกตัวอยู่เพียงในห้องนอนส่วนตัว ปล่อยให้ความเหนื่อยล้าจากการร้องไห้และความเครียดสะสมดึงสติให้จมดิ่งสู่นิทราไปโดยไม่รู้ตัว
ครืด... ครืด...
เสียงสั่นสะเทือนของโทรศัพท์มือถือบนโต๊ะข้างเตียงดังแทรกความเงียบสงัด ปลุกให้มีนาสะดุ้งตื่นจากภวังค์ เธอปรือตาขึ้นมองความมืดสลัว หัวคิ้วขมวดมุ่นด้วยความสงสัย... ดึกดื่นป่านนี้ ใครกันที่โทรมา? ป้าพรไม่น่าจะโทรมาในเวลานี้...
เธอเอื้อมมือมือเล็กเอื้อมไปหยิบโทรศัพท์ขึ้นมา แสงสว่างวาบจากหน้าจอส่องเข้าตาจนต้องหรี่ลงเพื่อปรับโฟกัส ทว่าเมื่อเห็นรายชื่อที่ปรากฏบนหน้าจอ ลมหายใจของเธอก็สะดุดกึก
เป็นเบอร์ของหมอที่รักษาแม่
หัวใจของเธอร่วงหล่นวูบลงไปอยู่ที่ตาตุ่ม เลือดในกายพลันเย็นเฉียบราวกับถูกสาดด้วยน้ำแข็ง มือไม้สั่นเทาจนแท
