บทที่ 2:เธอหรือใครอีกคนที่คุ้นเคย

1418 Words

Oblivion Club... ระยะเวลาหนึ่งเดือนที่แล้วมีนาได้มาทำงานที่นี่ในฐานะ VIP Hostess แม้ไม่ใช่งานที่ชอบ แต่เพื่อช่วยชีวิตแม่ให้รอดปลอดภัย งานนี้จึงเป็นทางออกเดียวที่ดีที่สุดสำหรับเธอในตอนนี้ ทั้งช่วยค่ารักษาและค่าใช้จ่ายต่าง ๆ หลังจากเรียนเสร็จ เธอก็รีบมาที่นี่ทันที ทุกค่ำคืนของเธอคลอเคล้าไปด้วยกลิ่นบุหรี่และเครื่องดื่มมึนเมา ตั้งแต่เกิดมาเธอไม่เคยสัมผัสมาก่อนเลยก็ตาม แต่เมื่อมาอยู่ในจุดนี้ จุดที่เดิมพันด้วยชีวิตของมารดา ทุกอย่างก็ง่ายราวกับปอกกล้วยเข้าปาก ตอนแรกแม้จะยังเก้ ๆ กัง ๆ ในการทำงาน ทว่ายังดีที่ได้พี่ ๆ ทุกคนคอยช่วยสอนและให้คำแนะนำ ทำให้เธอเริ่มทำงานเป็นและไม่รู้สึกเขินอายอีก รู้จักการเอาตัวรอดและการทำให้แขก VVIP ประทับใจโดยไม่ต้อง ออกไปต่อ แต่ถึงอย่างนั้น... ก็ไม่ได้ทำให้เธอรู้สึกชื่นชอบงานที่นี่เลยสักนิด ทุกสิ่งตอกย้ำว่าเธอคือใคร ที่นี่เธอคือ “มินา” เธอถูกฝึกให้ยิ้มตรึงอยู่ที่มุมปาก... แผ่นหลังเหยียดตรงในชุดเดรสรัดรูปสีมิดไนต์บลู... และเรียนรู้จากผู้มีประสบการณ์ว่าต้องทอดสายตาอย่างไรให้ดูเหมือนชื่นชม แต่ไม่เชิญชวนให้เข้าหา ให้ดูลึกลับน่าหลงใหลมากกว่าการแสดงความต้องการอยากได้ เรียนรู้ที่จะรินบรั่นดีไม่ให้มือสั่น... และเรียนรู้ที่จะกลั้นหายใจ ระงับข่มอารมณ์... ยามที่มือสากหยาบของใครบางคนเผลอมาแตะต้องต้นขาของเธอใต้โต๊ะ หรือยามที่สัมผัสเนื้อต้องตัว ทว่า... ทุกครั้งที่เธอยิ้ม... ภาพใบหน้าซีดเซียวของแม่ที่โรงพยาบาลก็ลอยซ้อนทับ... รอยยิ้มนี้... คือค่ายาเข็มต่อไป... เสียงหัวเราะนี้... คือค่าห้องปลอดเชื้ออีกหนึ่งคืน... คืนนี้... อากาศในคลับรู้สึกอึมครึ้งกว่าปกติ... อาจเป็นเพราะเงาทะมึนของ ส.ส. อิทธิพล ที่นั่งจมอยู่ในโซฟาบุหนังตรงหน้าเธอ... กลิ่นวิสกี้ที่โชยออกมาจากตัวเขาเหม็นเปรี้ยวจนมีนาต้องลอบกลั้นหายใจเป็นพัก ๆ เขาคือแขก VVIP ที่พี่ฟ้ากำชับนักหนาว่า ห้ามมีอะไรขาดตกบกพร่อง “น้องมินานี่... ผิวสวยจังนะ” เสียงแหบพร่าดังขึ้น ดวงตาเล็กหรี่ที่ฉ่ำเยิ้มด้วยแอลกอฮอล์จ้องมองเธอไม่วางตา “มา... มานั่งใกล้ ๆ ส.ส. หน่อยสิ... ตรงนั้นมันไกลไป... นั่งตัก ส.ส. เลยก็ได้นะ... ฮ่า ๆ” มีนาฝืนยิ้ม... รอยยิ้มที่เธอใช้เป็นเกราะกำบัง “มินานั่งตรงนี้ก็ถนัดดีแล้วค่ะ... จะได้คอยรินเหล้าให้ท่าน ส.ส. ได้สะดวก” เธอเอื้อมมือไปหยิบขวด ทว่ามือสากหนาก็ตะปบลงบนมือเธอ “รินเหล้าอย่างเดียวมันจะไปสนุกอะไร” เขาหัวเราะในลำคอ “มานั่งนี่... ส.ส. อยากคุยด้วยใกล้ ๆ” “ท่าน ส.ส. คะ...” มีนาพยายามดึงมือกลับอย่างสุภาพที่สุด ทว่าแรงบีบนั้นมหาศาล “เดี๋ยวมินาผสมแก้วใหม่ให้นะคะ... แก้วนี้เหล้าเริ่มจางแล้ว” “จางก็ช่างมัน!” เขากระแทกเสียง “กูไม่ได้มาที่นี่เพื่อกินเหล้า! กูมาหาความสุข... แล้วมึงก็มีหน้าที่นั้นไม่ใช่เหรอ!” “หน้าที่ของมินาคือดูแลความสะดวกสบายค่ะ... ไม่ใช่...” “ไม่ใช่... ไม่ใช่อะไร!” ส.ส. อิทธิพล ลุกพรวดขึ้น... กลิ่นเหล้าปะทะหน้าเธอจนแทบผงะ “อย่ามาเล่นตัวหน่อยเลย! พวกเธอที่นี่... มันก็เหมือนกันหมดนั่นแหละ! พอมีเงินลอยมาก็แก้ผ้าพร้อมให้เอา ต่างกันก็แค่ราคา!” “ท่าน ส.ส. เมามากแล้วนะคะ...” “กูเมาแล้วไง!! กูอยากได้อะไรกูก็ต้องได้!” เสียงตะคอกดังลั่น มือหนาคว้าหมับเข้าที่ต้นแขนเล็กก่อนจะกระชากร่างบางจนถลาออกจากเก้าอี้ “ว้าย! ปล่อยนะคะ!” ความอดทนทั้งมวลขาดสะบั้น... ใบหน้าที่เคยเรียบเฉยบัดนี้ซีดเผือดด้วยความตื่นกลัว “เล่นตัวนักนะมึง! กูชอบ! คืนนี้กูจะเอา!” “ไม่! ปล่อย! ช่วยด้วย!” มีนากรีดร้อง พยายามดิ้นรนสุดชีวิต ใช้เล็บจิกเข้าที่ข้อมือของเขา “มึงกล้าเหรอ!” เขาโกรธจัด พลางง้างมือขึ้นหมายจะตบ มีนาที่ดิ้นรนอย่างไม่คิดชีวิต สะบัดตัวจนหลุดจากพันธนาการ... แต่แรงเหวี่ยงนั้นทำให้เธอเสียหลัก... ถลาไปชนเข้ากับพนักงานเสิร์ฟคนหนึ่งที่เพิ่งเดินผ่านมา... ถาดสเตนเลสและแก้วคริสตัลนับสิบใบร่วงแตกเกลื่อนพรม ทว่า... ร่างเธอยังไม่หยุด... มันถลาไปปะทะเข้ากับร่างสูงของใครคนหนึ่งที่ยืนนิ่ง... ตุบ! ความเงียบกริบ... เข้าครอบงำในชั่วพริบตา ทุกอย่างหยุดชะงักราวกับกดปุ่มสวิตช์ มีนาหอบหายใจจนตัวโยน ร่างกายสั่นสะท้าน เธอยืนนิ่งแข็งทื่อ... แผ่นหลังของเธอยังคงแนบชิดกับร่างสูงที่นิ่งสงัด... เธอค่อย ๆ เงยหน้าขึ้น... และสบเข้ากับดวงตาคู่หนึ่ง... ดวงตาที่ลึกและเย็นชาราวกับไม่มีชีวิต... วินาทีที่ร่างบางในชุดสีน้ำเงินเข้มกระแทกเข้าใส่... เซบาสเตียน โฟรเรนซี่ โลกที่เคยเป็นสีเทาและเงียบงันของเขาพลันหยุดนิ่ง... เมื่อเขาได้เห็นใบหน้าที่เงยขึ้นสบตาเขา... ไม่ใช่... เป็นไปไม่ได้... ภาพของ ‘พิมพ์นารา’ ในชุดสีน้ำเงินเข้ม... ในคืนสุดท้ายคืนนั้น... มันซ้อนทับร่างของเด็กคนนี้ตรงหน้า... ชัดเจน... จนแยกไม่ออก “ไอ้ระยำ! มึงเป็นใครวะ!” เสียงตะคอกแหบพร่าของ ส.ส. อิทธิพล กระชากเซบาสเตียนกลับมาสู่ปัจจุบัน... เขามองเห็นชายอ้วนฉุที่กำลังหัวเสีย ชี้หน้าด่ากราด “มึงมาขวางทางกู! แล้วมึง... นังตัวดี! หนีเหรอ! มึงเจ็บตัวแน่!” ชายอ้วนฉุถลาเข้ามาหมายจะกระชากแขนมีนาอีกครั้ง เซบาสเตียนขยับตัวเพียงเล็กน้อย... ทว่าการเคลื่อนไหวนั้นรวดเร็วและเด็ดขาด... ร่างสูงสง่าของเขาก้าวมาบดบังร่างของมีนาไว้จนมิด แววตาที่เคยสับสนร้าวรานเมื่อครู่... บัดนี้แปรเปลี่ยนเป็นความว่างเปล่าที่เยียบเย็น “มึงหลบไป! กูจะสั่งสอนเด็กนี่!” ส.ส. อิทธิพล ตะโกน “คุณกำลังส่งเสียงดัง” เซบาสเตียนพูด น้ำเสียงของเขาราบเรียบ... ทว่าทรงพลังจนทุกคนที่ได้ยินต้องหยุดหายใจ “และคุณกำลังทำให้คนของผมตกใจ” “คนของมึงเหรอ! ฮ่า ๆ!” ชายอ้วนฉุหัวเราะลั่น “อีเด็กเสิร์ฟเหล้านี่น่ะนะ! มึงอยากได้มันเหมือนกันล่ะสิ! เอาเลย! บอกมา! มึงจะจ่ายเท่าไหร่! กูให้ล้านนึง! มึงกล้าสู้กูไหมล่ะ!” เซบาสเตียนหันไปมองอีกฝ่าย... แววตาของเขาไร้ความรู้สึกใด ๆ... ราวกับกำลังมองสิ่งปฏิกูล “ผมไม่ซื้อ และที่นี่ไม่ต้องการต้อนรับขยะแบบคุณมาเป็นลูกค้า” “มึง!!! มึงด่ากูเหรอ!” “แม็กซ์” เซบาสเตียนเอ่ยชื่อหัวหน้าการ์ดเบา ๆ การ์ดร่างยักษ์สองคนปรากฏตัวขึ้น สิ่งนั้นทำให้ทุกอย่างเงียบกริบ คนที่รู้ว่าเซบาสเตียนคือใครต่างแอบกลืนน้ำลาย คืนนี้อาจเป็นคืนสุดท้ายของ ส.ส. คนนี้ก็เป็นได้ “ครับนาย” “เอาไอ้ตัวขยะนี้ออกไปจากร้าน และต่อไปห้ามให้มันเข้ามาอีก กำชับผู้จัดการใหม่ด้วยนะว่า ที่นี่ไม่ต้องการพวกคนรวยที่ทำตัวเหมือนขยะ ฉันไม่ชอบ” “มึงกล้าเหรอ! มึงรู้ไหมกูเป็นใคร! กูจะสั่งปิดร้านมึง! ปล่อยกู! ไอ้พวกลูกหมา!” เสียงโวยวายนั้นดังอยู่เพียงครู่เดียว... ก่อนจะถูกหิ้วปีกออกไปทางประตูหน้าอย่างรวดเร็ว... ทิ้งไว้เพียงความเงียบงันที่น่าอึดอัด... พนักงานคนอื่น ๆ รีบก้มหน้าก้มตาเก็บกวาดเศษแก้ว... ดนตรีเริ่มบรรเลงอีกครั้ง... แต่ไม่มีใครกล้าสบตาเจ้าของคลับ มีนายืนตัวสั่นอยู่ด้านหลังเขา... ยังคงตะลึงงันกับสิ่งที่เกิดขึ้น... ผู้ชายคนนี้... เจ้าของที่นี่... เขาช่วยเธอ... เขาไม่ได้หันกลับมาทันที... เขายืนนิ่งพยายามควบคุมลมหายใจ ภาพซ้อนทับนั้นยังกรุ่นอยู่ หรือเขาแค่คิดไปเอง เซบาสเตียนค่อย ๆ หันกลับมา จ้องมองใบหน้าที่ซีดเผือด ดวงตาที่ยังคลอหน่วยน้ำใสด้วยความหวาดกลัว... ภาพซ้อนทับนั้นยังไม่จางหาย... ลมหายใจของเขาติดขัด ก่อนจะเอ่ยชื่อที่ถูกฝังไว้ในก้นบึ้งของหัวใจออกมา เสียงนั้นแผ่วเบาราวกับกระซิบ “พิมพ์นารา...”

Free reading for new users

Scan code to download app

App Store Google Play

Facebookexpand_more