เพล้ง!
แจกันลายครามใบหรูถูกเหวี่ยงกระแทกผนังห้องรับรองจนแตกกระจายกลายเป็นเพียงเศษดินเผาไร้ค่า เสียงกัมปนาทนั้นดังสนั่นบาดลึกท่ามกลางความเงียบงันของคฤหาสน์ที่กำลังลุกเป็นไฟด้วยโทสะ
เหล่าคนใช้ยืนตัวสั่นงันงกอยู่ที่มุมห้อง ก้มหน้ามองพื้น ไม่กล้าแม้แต่จะหายใจแรง ภาคินยืนหอบหายใจหนักหน่วงอยู่กลางห้อง ใบหน้าหล่อเหลาบิดเบี้ยวด้วยความโกรธแค้นจนเส้นเลือดขมับปูดโปน เนกไทถูกกระชากออกจนหลวมรุ่ย เสื้อเชิ้ตสีขาวชุ่มโชกไปด้วยเหงื่อกาฬ
“ออกไป! ออกไปให้หมด! ไสหัวไป!” เขาตวาดลั่น
สิ้นเสียงคำราม เหล่าคนรับใช้ต่างรีบกุลีกุจอถอยฉากออกไปอย่างรวดเร็ว ภาคินทิ้งตัวลงกระแทกโซฟา ยกมือขึ้นกุมขมับที่เต้นตุบๆ ราวกับศีรษะจะระเบิด
ภาพเหตุการณ์เมื่อครู่ยังฉายชัด... ยิ่งคิด เลือดในกายก็ยิ่งเดือดพล่าน ภาพไอ้เซบาสเตียนโอบเอวผู้หญิงคนนั้น ประกาศก้องว่าเธอคือ คู่หมั้น มันจงใจตบหน้าเขาฉาดใหญ่กลางงาน ทว่าสิ่งที่ทำให้เขาคลุ้
