แสงแดดสีขาวขุ่นลอดผ่านม่านกำมะหยี่เข้ามาตกกระทบปลายเตียง ปลุกให้เซบาสเตียนลืมตาตื่น ความทรงจำจากคืนก่อนหลั่งไหลเข้ามาไม่หยุด... ทั้งเสียงครางหวานหู สัมผัสอุ่นร้อนบนปลายนิ้ว และชื่อมีนา ที่เขาเผลอเรียกซ้ำแล้วซ้ำเล่า
เขาก้มลงมองร่างเล็กที่นอนตะแคงซุกตัวอยู่ใต้ผ้าห่มข้างกาย ลมหายใจแผ่วสม่ำเสมอบอกชัดว่าเธอกำลังหลับฝันดี
มือหนายกขึ้น... ปลายนิ้วสั่นระริก หมายจะเอื้อมไปเกลี่ยปอยผมที่ปรกหน้าผากมนของเธอออก
กึก...
สายตาของเขาพลันปะทะเข้ากับกรอบรูปที่วางอยู่บนหัวเตียง... รูปของ พิมพ์นารา
ความเย็นเฉียบแล่นปราดรดซ้ำลงมาบนสติ ราวกับมีใครเอาน้ำแข็งมาสาดใส่กลางกระหม่อม มือที่เอื้อมออกไปชะงักค้างกลางอากาศ
คนทรยศ...
คำคำนี้ก้องสะท้อนอยู่ในห้วงคิด เขากำลังทรยศผู้หญิงที่เขารักที่สุด ด้วยการไปรู้สึกบางอย่างกับเงาของเธอ
เซบาสเตียนผุดลุกขึ้นจากเตียงทันทีราวกับแตะของร้อน เขาคว้าเสื้อคลุมมาสวมอย่างร้อนรน
