ความทะเล้น
2199 Words
" เฮ้อ..หมดเวลางานสักที โอ้ย..ขาฉัน"
" เฮอะ น่ารำคาญจริง จริ๊ง ตั้งแต่เปิดร้านมาจนปิด บอกเลยฉันได้ยินเสียงบ่นจากเธอบ่อยมาก ไม่เบื่อบ้างรึไง"
ไศลามองค้อน ในขณะใช้กำปั้นทุบขาตัวเอง ผ่านมาแปดชั่วโมงของการทำงาน ไม่รวมกับโอที คาดว่าตอนนี้คงใกล้จะเช้าแล้ว ในคาสิโนบวกสถานที่บรรเทิงแห่งนี้ ไม่ว่าข้างนอกจะเวลาไหน ที่นี่เห็นแต่ความมืดสนิท มีเพียงนาฬิกาข้อมือเท่านั้นที่สามารถทำให้รับรู้วันเวลาได้
" แผนกที่ฉันทำยังขยับแข้งขาได้ดีกว่านี้ตั้งหลายเท่า "
" จ้า แล้วอย่ามาบ่นเรื่องถูกจับก้นให้ฉันได้ยินก็แล้วกัน พ่อจะทุบให้ "
เธอช้อนตามองเพื่อนตาละห้อย ก่อนหลุดขำในท่าทางประกอบคำของหล่อนประโยคหลัง
" ฮ่าๆๆ "
" ไม่ต้องมาขำเลย เร็ว..ลุก กลับบ้านกัน "
เทเรน่าไม่เหมือนใคร แม้จะดุไปบ้างในบางครั้ง แต่หล่อนก็ทำหน้าที่ได้ดี ราวกับเป็นพี่สาวเธอคนนึง มือที่ยื่นลงมาหยุดอยู่ตรงหน้า รอพยุงให้ลุกนี้ เปรียบเสมือนเชือกเส้นหนึ่ง ซึ่งคล้องรอบเอวบ่งบอกว่าจะไม่ทิ้งกัน ตั้งแต่วันนั้นจนถึงวันนี้ ภาพความทรงจำแรกพบระหว่างคนทั้งคู่ ยังคงตราตรึงอยู่ในหัวไศลาไม่ไปไหน
' แท็กซี่ นี่ แท็กซี่!! '
' เกิดอะไรขึ้น?! '
' มันไม่ยอมทอนเงินให้ฉัน แถมออกรถไปเฉยเลย '
' กระเป๋าล่ะ ได้คืนมาหรือเปล่า '
' อืมได้ ...'
' เฮ้อ ค่อยยังชั่ว ก็ดีกว่าไม่มีเสื้อผ้าใส่ล่ะน่า เนอะ'
' แล้วเงินฉัน? '
' ช่างมันเถอะ ที่นี่น่ะ ถ้ามันคิดจะเอา ชีวิตเธอมันก็เอาได้ เธออย่าเสี่ยงตามมันเลย เชื่อฉัน '
' เฮ้อ...โชคร้ายชะมัด'
'ชู่วววว อย่าพูดแบบนี้..'
' เอ๊ะ...'
' โชคร้ายน่ะ ไว้ใช้เวลาที่เราคิดถึงใครบางคน หรือเขาตายจากไปจะดีกว่า ปะ ไปกัน! เธอมาทำงานที่นี่ใช่ไหม '
' รู้ได้ไง เธอเป็นใครเนี่ย '
' ฉันชื่อเทเรน่า นับจากนี้ไปจะเป็นเพื่อนของเธอ..^^ '
ภาพจำเหล่านั้นคือคำทักทายของการเจอกันครั้งแรกที่ไม่เหมือนใคร เธอสัญญา..จะไม่มีวันลืมมันเด็ดขาด
" หึ ^^"
" ยิ้มอะไรย่ะ ยิ้มน้อยยิ้มใหญ่เชียว ทางมันไกลมาก จนกลายเป็นบ้าไปแล้วเรอะ? "
เทเรน่าขมวดคิ้วงง หลังเดินทอดน่องมาจากที่ทำงาน จุดหมายคือหอพัก เนื่องจากอยากประหยัดเงิน ไม่อยากหมดไปกับค่าโดยสารในทุกๆวัน จึงเลือกที่จะเดิน
" เปล่า...เธอเนี่ยน้า ชอบมองลบอยู่เรื่อย ฉันก็แค่ คิดถึงวันก่อนๆน่ะ "
" วันก่อนๆ ...วันไหน? คิดถึงแม่เหรอ? "
รวมถึงเจตนารมณ์และความต้องการที่มาเหยียบแผ่นดินนี้ด้วย
ใช่ เธอคิดถึงคนที่นั่น ไศลาบอกตัวเองนับตั้งแต่มา จะไม่มีวันไหนที่จะลืมเขา หรือทอดทิ้งคนที่ล่วงลับไป ไร้ข้อมูลคนนั้น
" เทเรน่า เธอว่าเขาคนนั้นจะรู้เรื่องที่ฉันจะถามไหม "
ดวงตากลมโตปรับเปลี่ยนเป็นละห้อยหันไป ลองเชิงถาม ในขณะอีกฝ่ายปรับหัวคิ้วโค่งชนกันเป็นปม
" เขา? เขาคนไหนอีก นี่เธอ! อย่าพูดอะไรที่มันเข้าใจยากจะได้ไหม ฉันทำงานมาเหนื่อยๆ สมองเบลอคิดตามไม่ทันหรอกนะ "
" ก็ ..เรื่องของพี่ชายฉัน วันนี้ฉันไปเจอคุณโครทิสมา "
" หืม.. เจอ? เธอเนี่ยนะ เป็นไปได้ยังไง ตอนไหน? "
และยิ่งทวีความงงเพิ่มขึ้น เพิ่มขึ้น
จนกระทั่ง...
" ตอนไปเข้าห้องน้ำน่ะ แต่เจอแบบไม่ค่อยดีสักเท่าไหร่ ฉัน...เดินไปชนเขา แถมโดนขู่จะไล่ออกมาด้วย "
ไศลาบอกทำสีหน้าเหยเก ส่วนเพื่อนข้างกัน หยุดเดินกะทันหัน ราวกับมีขี้หมากองโตอยู่ตรงหน้า
" หา...ห๊ะ!!! "
"อะ อะไร....!!! "
“ หา! ”
แถมยิ่งทวีคูณมากกว่าเดิม เมื่อหล่อนรู้คำตอบอย่างชัดเจน เทเรน่าจับร่างบางหมุนไปหมุนมา ราวกับจะสำรวจว่ามีกระดูกข้อไหนแตกหักหรือสึกหลอรึเปล่า
“ เดี๋ยว...เดี๋ยวนะ! ทำไมต้องตกใจขนาดนั้นด้วย เธอกำลังจะทำให้ฉันหัวใจวายนะ “
“ อยู่เฉยๆสิ ฉันจะดู...”
แต่เหมือนเทราน่าไม่ได้สนใจในสิ่งเธอกล่าว หล่อนยังคงจับตัวเธอหมุนรนรานอยู่แบบนั้น และคาดว่าจะไม่สาแก่ใจ จึงเป็นฝ่ายหมุนรอบตัวเธอเสียเอง
" ดูอะไร? "
" ดูว่าตรงไหน บุบสลายไปบ้างรึเปล่าไง "
" ห๊ะ! " เธอถึงกับยืนอึ้ง ก่อนจะโก่งตัวขำเอาเป็นเอาตาย
" ฮ่าๆๆ ตลกแล้วเทเรน่า แค่เดินชนอกเขา ไม่ได้โดนเขาจับทุ่มกับพื้น"
" ก็อาจจะเป็นไปได้ แต่ทำไมถึงไม่ทำ "
" เอ๋..."
แต่แล้วกลับต้องยืนนิ่งอีกครั้ง เพราะท่าทางเอาจริงเอาจังของหล่อน พลางเอียงคอ
" อะไรกัน นี่เธอเป็นห่วงฉันมากขนาดนี้เชียวเหรอ "
" ก็ใช่น่ะสิ "
" เพราะอะไร.."
คราวนี้ถามเสียงเอื่อย เทเรน่าเท้าสะเอวเน้นย้ำ
" ก็เพราะว่า .. เขาน่ะไม่ชอบให้ผู้หญิงคนอื่นมาโดนตัว ถ้าไม่ได้รับอนุญาต.. ฉันเคยเห็น เขาผลักผู้หญิงล้มลงต่อหน้าต่อตา แล้วไล่ออก "
" จะบ้าเหรอ?! "
" เรื่องจริง "
" บ้าบอ "
ไศลาส่ายหน้าบ่งบอกว่าไม่เชื่อ พลางออกตัวเดินต่อ ทว่ากลับถูกเพื่อนสาวรั้งไว้ หล่อนดึงแขนอย่างแรง ร่างบางแทบปลิว
" โอ้ยนี่! "
" ฉันพูดจริงๆนะ และขอเตือน เธอห้ามเดินเพ่นพ่านแบบนั้นอีก ถ้าจะไปเข้าห้องน้ำก็คือไปเข้าห้องน้ำ แค่นั้น"
" เฮอะๆ ตลกมาก "
เธอยิ้มแฉ่งแล้วเดินต่ออีกระลอก ซึ่งครานี้เทราน่าไม่ได้ยึดยื้อแขนเธอเหมือนก่อน แต่เดินเร็วไปดักหน้าเธอแทน
" ไศลา! "
เธอตกใจอีกรอบ มีความสงสัยขึ้นมาเท่าตัว ทว่ากลับเลือกที่จะรับปากพร้อมพยักหน้า เพื่อความสบายใจของเพื่อนเธอเอง
" โอะ! โอเค เอางั้นก็ได้ .."
" ไศลา..."
" อะไรอีกล่ะ ก็ฉันรับปากแล้วไงเล่า "
" ฉันจริงจังนะ "
หญิงสาวหยุดเดินเป็นครั้งที่สาม เธอมองบนพร้อมถอนใจเฮือกใหญ่ เม้มปากแน่นราวกับกำลังเรียบเรียงคำ
" ถามจริง เขาน่ากลัวขนาดนั้นเชียวเหรอ "
" เขาเป็นมา.."
" ก็แค่มาเฟีย! "
" ...."
" จบไหม ไปเถอะฉันง่วงนอนแล้ว มายืนเถียงอะไรก็ไม่รู้อยู่ตรงข้างถนนเนี่ย เสียเวลาชะมัด "
" ฟังให้จบก่อนสิ "
" โอ้ย ไม่รู้แล้ว คราวนี้ฉันไม่หยุดเดินแล้วนะ อีกตั้งไกลกว่าจะถึงห้อง "
เธอกระโดดหนีหันมาแว้ดใส่ ก่อนจะเปลี่ยนเป็นหน้าทะเล้นภายหลัง
" แต่..ถ้าอยากจะพูดก็ตามมาให้ทันสิ แบร่..! "
" ไศลาง่า.."
" มาแมะ..มูๆๆ"
" หนอย..ยัยนี่! "
"ฮ่าๆๆ"
นัดประชุมพิเศษของเหล่าอัลฟา ก่อนออกศึก ปฏิบัติการปราบพยศพวกไม่เชื่อฟัง มักจะต้องมีการวางแผนกันตลอด หากแผนหนึ่งพลาดย่อมมีแผนสองมาคอยรองรับไว้เสมอ บางจำพวกลูกค้าคิดว่าตนนั้นเหนือกว่าและเปี่ยมไปด้วยความเฉลียวฉลาด คิดโลภไม่พอใจในราคาที่ได้ตกลงกันก่อนหน้า ก่อนจะมีการซื้อขายอย่างจริงจัง นั่นคือที่มาของการทรยศ เมื่อรู้ที่มาของสินค้า การสืบเนื่องมาจากหนอนบ่อนไส้ ก็มักจะมีการลุกล้ำอณาเขตกัน หนักสุดคือการขโมย คัดลอก เรียนแบบ และใช้วัถุดิบที่ไม่ได้มาตรฐาน มิหนำซ้ำยังแย่งลูกค้ากันต่อหน้าต่อตา ไร้ความเกรงใจอีก
ใช่ หากไม่มีอัลฟาคอยกำราบอยู่บ่อยๆ เงินที่ได้มาเก็บไว้ในคลังรวม คงไม่มีทางมหาศาลขนาดนี้ เพราะพวกเขาไม่ได้ทำธุรกิจมืดเพียงอย่างเดียว ทว่ายังรับจ้างฆ่า ปราบอธรรมให้กับคนที่ไม่มีความกล้าพออีกด้วย
" ห่างกันไปเป็นปี แบบนี้ต้องฉลอง "
แม้ว่าจะมีบ้างบางช่วงที่เกิดปัญหา ระหว่างผู้นำกับผู้ตามอย่าง เรกาโด เดอะ ครูซัส ที่เกือบตายไปแล้วครั้งนึง แต่กลับรอดมาได้ราวกับปฏิหาริย์ ช่วงนั้นเป็นช่วงเวลาแสนจะทรมานของภรรยา ซึ่งกำลังตั้งท้องอ่อนๆและอยู่โดดเดี่ยวมาหลายเดือน จึงต้องหายจากวงการไปชั่วคราวจนกว่าเธอนั้นจะคลอด และมั่นใจว่าลูกเมียเขาจะปลอดภัย ไม่มีกลิ่นของตำรวจเข้าไปยุ่งย่ามให้รู้สึกไร้อิสระ กระทั่งกลับมา วันนี้จึงมีการต้อนรับ อย่างสมเกียรติ ชนิดที่เรียกได้ว่าสถานที่ที่จัดนั้น สามารถเปิดซิงทุกคนในกลุ่มอัลฟาได้ดีเลยทีเดียว
ใช่ เพราะพวกเขาไม่เคยลดตัวจากห้องวีไอพีลงมาดื่มชั้นล่างแบบนี้เลยสักครั้ง
" ร้านไอ้เวเดนดีกว่า กูอยากดื่มเหล้าฟรี"
" แค่เหล้าฟรี? "
" ไม่สิ ผู้หญิงด้วย "
" เฮอะ "
" กูขอบาย " ครูซัสยกมือเสมือนยกธงขาวขึ้นกลางวง ไม่รอให้ทันได้สรุป
" เฮ้ยอะไรวะเสือ ทำเป็นกลัวเมียไปได้ เอมิเลียไม่มีทางกลับมาสนใจมึงหรอกน่า รู้ใช่ไหมว่าเพราะอะไร? "
ซันดรูแซวไม่พอ ยังพาคนอื่นขำตามไปด้วย
" ลูกแย่งนมหรือวะ "
" ได้ข่าวว่า เดี๋ยวนี้จะเอากันแต่ละครั้ง ต้องรอลูกหลับ? ฮ่าๆๆ"
" ฮ่าๆๆ"
" เฮ้! พอเลย เดี๋ยวยิงแม่งรายตัว "
" ฮู้ว! แต่ยังคงความเป็นเสืออยู่นิดหน่อย "
" ไอ้ซัน! "
ก่อนเสียงโครทิสจะโพล่งกลางวงเป็นการห้ามทัพ พลางยกมือขึ้นกุมขมับ หากมีการถกเถียงกัน ก่อให้เกิดความวุ่นวาย และมีเขาอยู่ตรงนั้น ก็มักจะเป็นเขานี่แหละ เป็นผู้ห้ามปราม เขาเกลียดที่สุดกับเสียงตะโกนและคุยผสานกันจนฟังไม่รู้เรื่อง
" ที่ร้านก็ได้ แต่เมาแล้วห้ามทะเลาะวิวาท กูขอแค่นี้แหละ "
หากไม่นับเรกาโดที่มีนิสัยแบบนี้ ก็มักจะเป็นเขาเสียส่วนมาก ที่เป็นฝ่ายตัดบทแล้วเดินนำหน้าไปก่อนประจำ
" กูไม่เข้าใจ ทำไมมันไม่ไปเป็นบาทหลวงซะเลยวะ กูว่ามันดีกว่ามาเป็นเจ้าของคาสิโนนะ ตำแหน่งนั้นเหมาะกับมันมากกว่า
และคนที่ไม่ค่อยเข้ากับใครได้อย่างเจ้าพ่อแฮกเกอร์ก็มักจะเหน็บไล่หลังเป็นประจำ
" ไอ้ซัน.."
เลยต้องมีคนอื่นปรามกันอยู่ตลอด
" กูพูดเรื่องจริง" ทว่า เขามักจะยักใหล่ไม่แยแสกลับมาตลอด
คาสิโนกึ่งผับที่ใหญ่ติดอันดับหนึ่งในห้า ถูกอ้อมล้อมไปด้วยเหล่าผีพนัน และเปรียบเปรยยกย่องให้เป็นสถานที่ปลดทุกข์ได้ดีที่สุดของเหล่าผีเสื้อราตรี โดยมีเจ้าของซึ่งไม่ใช่คนธรรมดาเป็นผู้ดูแล หากเขาไร้อิทธิพล ป่านนี้คงไม่มีสถานที่แห่งนี้ให้เป็นเรื่องเลื่องชื่อกล่าวขานถึงความมหัศจรรย์ของมันหรอก
" จะดื่มอะไร สั่งได้เลย เดี๋ยวกูมา "
" จะไปไหนวะ ไม่มีมึงเดี๋ยวพวกกูก็เหลือตัวเท่ามดหรอก "
" แค่สิบนาที ฉี่ของกูคงไม่เยอะไปจนถึงชาติหน้าหรอกโอเค๊? "
" โอะ โอ.."
" ฮ่าๆๆ มึงเนี่ยนะไอ้ซัน.."
" เอาล่ะพวก! เจ้าของเขาอนุญาตแล้ว เราต้องเต็มที่ให้เขาพึงพอใจ ว่าแต่พอมานั่งคลุกคลีกับลูกค้าคนอื่นตรงนี้แล้ว เหมือนถูกปลดปล่อยยังไงก็ไม่รู้ ดูท่าสนุกกว่าโซนวีไอพีเป็นไหนๆ เรียกเด็กมาซิ "
และแน่นอน เมื่อมาถึงคงเป็นซันดรูที่ทำตื่นเต้นราวกับได้ของเล่นใหม่กว่าใครเพื่อน
" อันดับแรก เราต้องสั่งอะไรมาล้างคอสักหน่อย เฮ้! เธอคนนั้นน่ะ เออเธอนั่นล่ะ มานี่สิ "
ส่วนคนอื่นคงทำได้แค่ส่ายหัวเอือมระอา พลางอมยิ้มให้กับความทะเล้น และก็คิดเหมือนกัน หากในกลุ่มนี้ไม่มีเขา จะเป็นยังไง คงเฉาไร้สีสันไปเลยกระมัง
" คะ?? "
และต่อให้พวกเขาทำตัวเป็นกันเองแค่ไหน สิ่งที่คือความจริงก็ย่อมจะเป็นความจริงต่อพนักงานที่เคยพบเจอมาก่อน ใช่ พวกเขาคือใคร ไฉนจะไม่มีใครรู้ .. เว้นแต่เธอคนนี้ ซึ่งเพิ่งเขามาใหม่ได้ไม่นาน
" รับเครื่องดื่มอะไรดีคะ "
" หืม..."
นั่นทำให้ทุกคนงง เพราะปกติเพื่อนของคุณโครทิสชอบดื่มอะไร ทำอะไร ทุกอย่างจะถูกจารึกเอาไว้แล้ว นั่นหมายความว่าพวกเขาจะไม่มีวันเปลี่ยนแปลง ฉะนั้นพนักงานไม่ต้องถามซ้ำ เพียงแค่รับรู้ล่วงหน้าว่าโซนวีไอพีจะถูกเปิด เป็นอันว่าต้องรู้หน้าที่ทั่วกัน
" เธอ..เพิ่งมาใหม่หรือ "
แมททริกถาม ก่อนจะโน้มตัวลงไป หวังให้เห็นหน้าเธอชัดๆ หญิงสาวเบี่ยงตัวหลบ ถอยหลังออกไปครึ่งก้าว
" ค่ะ มีอะไรรึเปล่าคะ "
แน่นอนตอนนี้เธอคือจุดเด่นของทุกคน และเป็นที่น่าเป็นห่วงของพนักงานที่อยู่ในระแวกนั้น รวมถึงเทเรน่าซึ่งสาระวนวุ่นวายอยู่กับการผสมคอกเทลในบาร์ ทว่า มองไกลๆหันมาเห็นพอดี
" ซวยแล้วไง ยัยไศลาเอ๊ย..."
- Writer
