เสือหลงเพื่อน

ไปอาบน้ำที่ห้องไหม

เราเพิ่งสอบมิดเทอมไปหลังจากอยู่ในรั้วมหาวิทยาลัยมาสองเดือน ซึ่งพี่รหัสปีสี่ก็ได้คิวเลี้ยงน้องๆ และสิ่งที่ทำให้ฉันกระตือรือร้นกว่าครั้งไหนๆ ก็เพราะว่าพี่เบสเป็นพี่เทคโซ่ด้วย และพี่เขาก็บอกจะเลี้ยงพร้อมสายเทค

รีบโทรหาโซ่เลยหลังจากที่พี่ปีสองส่งข่าวมาบอก รอจนสายแรกจะตัดไปเขาถึงกดรับ

“โทรมาอะไรตอนนี้” คนที่แทบจะไม่เคยพูดก่อนเวลารับสาย แต่พอพูดก็ด่ากันเสียอย่างนั้น เล่นเอาอารมณ์ที่กำลังดีๆ แทบหายวับ

“นอนแล้วเหรอ” เพิ่งนึกได้ว่าสี่ทุ่ม

“มีอะไรก็ว่ามา” แต่พอฟังดีๆ มันมีเสียงเพลงเสียงดนตรีแทรกเข้ามา สภาพแวดล้อมไม่น่าอยู่ในห้อง

“แล้วนายอยู่ไหน”

“ตกลงมีอะไรจะพูดก็พูด”

“แอบไปเที่ยวอีกล่ะสิ” พอเข้ามหาวิทยาลัยเขายิ่งเที่ยวหนัก ดื่มหนัก ถ้าฉันไม่วุ่นวายขอให้พาไปกินข้าวเย็นก็คงไปทุกคืนแหละ...หรือบางทีแยกจากฉันก็อาจจะไปต่อ

ติ๊ด ติ๊ด ติ๊ด

พอฉันท้วงไปแบบนั้นเขาก็ตัดสายใส่เลย ตัดใจฉันไปด้วย มันเจ็บๆ จุกๆ จนซึม ช่วงนี้เขายิ่งสาวเยอะ หลังจากที่ผ่านการประกวดเดือนมหาวิทยาลัยมา

ปกติฉันต้องโทรจิกเขาต่อแล้ว แต่จู่ๆ มันก็หมดแรงแม้แต่จะพิมพ์ข้อความ ก็เลยทิ้งมือถือไว้ข้างๆ ตัว นอนแผ่มองเพดานอย่างเลื่อนลอย ความน้อยใจตีขึ้นมาในอกจนพลิกตัวหนีโทรศัพท์เลย

ไม่สนใจมันอีกจนนอนหลับไปถึงเช้า ลุกไปอาบน้ำแต่งตัวไปเรียนแล้วลงมากินข้าวข้างล่าง เจอแม่กับน้าเกมกำลังอยู่ในครัวพอดี จะยกจานตัวเองออกมากินคนเดียวที่ห้องนั่งเล่นแม่ก็เรียกไว้ก่อน

“น้ำริน เมื่อคืนมีปัญหาอะไรหรือเปล่าโซ่ถึงโทรมาถามแม่ว่าน้ำรินกลับถึงบ้านหรือยัง” คำถามของแม่ทำให้ฉันชะงัก เอียงหน้ามองแม่ด้วยอาการงงๆ

“เห็นบอกว่าเราโทรหาคุยกันไม่รู้เรื่องก็สายตัด พอโทรกลับก็ไม่รับ เขาเลยเป็นห่วงว่าเราจะเป็นอะไร” แน่นอนไอ้คำว่าเป็นห่วงไม่ได้ออกจากปากโซ่แน่ๆ แม่น่าจะตีความไปเอง แต่มันก็ทำให้ใจฉันสดชื่นรับอากาศตอนเช้า

“ออ ค่ะ ว่าจะโทรไปบอกว่าพี่รหัสปีสี่จะเลี้ยง พอดีพี่รหัสน้ำรินเป็นพี่เทคโซ่ เลยว่าจะไปพร้อมเขา แต่เขาน่าจะไปเที่ยว เสียงดัง ก็เลยคุยกันไม่รู้เรื่อง” เขาต่างหากที่ตัดสาย ไม่ใช่สายตัด

“ออ ยังไงก็คุยกันให้รู้เรื่อง ถ้าไปก็ไปกับโซ่นั่นแหละ”

“โอเค” ฉันยิ้มให้แม่ แล้วยกถาดอาหารกลับขึ้นห้องนอนเลย วางมันได้ก็รีบปรี่ไปที่มือถือที่ทิ้งไว้ท่าเดิมตั้งแต่เมื่อคืน อมยิ้มกับการเห็นสายที่ไม่ได้รับเป็นสามสี่สาย ทั้งช่องทางอื่นๆ อีก พอเปิดดูก็เห็นว่าเขาพิมพ์ข้อความทิ้งไว้ด้วย

โซ่ : มีอะไรก็พูดมา

โซ่ : อย่าลีลาน่า

โซ่ : น้ำรินมีปัญหาอะไรหรือเปล่า

โซ่ : กลับถึงบ้านหรือยัง

ซึ่งข้อความที่แสดงถึงความห่วงใยนั้นก็ทำให้ฉันยิ้ม ยิ้มไปถึงข้างในใจเลย และลองวิดีโอคอลหาโซ่ดู ไม่นานเขาก็รับ สภาพเขาคือเหมือนเพิ่งตื่น ยังไม่ได้อาบน้ำ ผมเขายุ่งๆ สีหน้าที่มองฉันยุ่งคูณสิบไปอีก

“โซ่ เมื่อคืนฉันจะโทรไปถามว่าเย็นนี้จะไปพร้อมนายนะ ที่พี่เบสจะเลี้ยงน่ะ” ฉันไม่ชวน ไม่ขอ...แต่มัดมือชกเขาเลย

“ก็แล้วไม่พูดให้รู้เรื่องตั้งแต่เมื่อคืน”

“ก็นายตัดสายอะ”

“มันเสียงดัง คุยไม่รู้เรื่อง”

ตัดสายเพราะรำคาญขี้เกียจเถียงก็ว่ามาเหอะ ฉันรู้ทันนะ...แต่ก็ได้แต่คิดในใจ ไม่เถียงให้เสียบรรยากาศ

“แต่ฉันก็โทรกลับแล้วไง ทำไมไม่รับ”

“ฉันนอนแล้ว” ...จริงๆ อยากบอกว่าฉันงอน

“ขอบใจนะที่เป็นห่วง” แต่สุดท้ายก็อยากแซวเขาหน่อยๆ แล้วก็อยากขอบคุณจริงๆ ด้วย

“ใครห่วงเธอ” ซึ่งไอ้ประโยคที่เขาตอบกลับมาเป็นสิ่งที่คิดไว้อยู่แล้ว แต่ตอนนี้ฉันอารมณ์ดี ไม่นอยด์ ไม่งอน กวนเขาได้อีกด้วย

“นายไง” เห็นว่าโซ่กรอกตามองบน ทำเหมือนรำคาญฉันเต็มทน แล้วเขาก็ไม่พูดอะไรอีก ฉันก็ไม่พูด เดี๋ยวเขาก็ตัดสายไปเอง...แต่กลายเป็นว่าเราค้างสายกันไว้แบบนั้นโดยไม่พูดอะไรเป็นห้านาทีได้ จนฉันต้องยอม

“โซ่ นายไปอาบน้ำเถอะ เดี๋ยวสาย ฉันจะกินข้าวแล้ว” บอกแล้วก็รอสักนิดถึงเป็นฝ่ายตัดสายก่อน รีบลุกไปกินอาหารเช้า อยากรีบไปเรียน ไปเจอหน้าเขาไวๆ

เฮ้อ แต่วันศุกร์เป็นวันที่ไม่มีวิชาได้เรียนเซคชันเดียวกับโซ่เลย เทอมสองฉันจะบังคับลงให้เขาเลยล่ะ วิชาไหนเรียนด้วยกันได้จะต้องได้เรียนเซคชันเดียวกันเท่านั้น

แต่เย็นวันศุกร์ก็ปลอบใจฉันตรงที่เราจะได้ไปเลี้ยงสายเทคสายรหัสด้วยกัน หรือแม้แต่ศุกร์อื่นๆ ฉันก็ลากโซ่ไปกินข้าว ไปไหนมาไหนเป็นเพื่อนด้วยอยู่แล้ว ซึ่งเขาก็ไปด้วยตลอด เหมือนจะยอมให้หนึ่งวัน

ให้ฉันได้คิดเข้าข้างตัวเองว่าโซ่ก็คงคิดถึงอยากเจอฉันเหมือนกัน ไม่เจอหน้ามาทั้งวัน ทั้งๆ ที่เอาจริงๆ ก็พอรู้เหตุผลว่าเขาก็ไม่ค่อยเถียงฉันจริงจังให้เสียอารมณ์อยู่แล้ว และเพราะมันสุดสัปดาห์แล้ว โซ่เลยพักตับเขาในการดื่มบ้างก็แค่นั้น

“อุ๊บอิ๊บ ฉันไปหาโซ่ก่อนนะ” ฉันกระซิบอุ๊บอิ๊บที่นั่งข้างๆ ขณะที่รีบเก็บของใส่กระเป๋า

“จ้ะ ขอให้ไปทันเขานะ” อีกฝ่ายก็น่าจะหมั่นไส้ฉันอยู่ไม่มากก็น้อย

“ทันสิ นัดกันไว้แล้ว เขาไปเลี้ยงสายเทค ฉันไปเลี้ยงสายรหัส พี่เทคเขาเป็นพี่รหัสฉัน”

“แกบอกฉันหลายรอบแล้ว”

“อ้าวเหรอ งั้นไปนะ” เก็บของเสร็จพอดีก็รีบลุกจากที่นั่ง ออกมารอโซ่ที่ม้าหินอ่อนหน้าตึก ถึงวันนี้จะเรียนคนละห้องแต่ก็อยู่ตึกเดียวกัน เขาก็เดินออกมาพร้อมกลุ่มเพื่อนๆ เขานั่นแหละ ในนั้นมีเพื่อนผู้หญิงที่หน้าตาน่ารักซึ่งเป็นเพื่อนสายเทคเดียวกับโซ่ด้วย เอ๊ะ อย่าบอกนะว่า

“น้ำริน จะไปชุดนี้เลยเหรอ” เธอทักทายฉันก่อน

“ออ น่าจะไปชุดนี้เลยขี้เกียจกลับบ้าน ตัวเองจะไปอาบน้ำก่อนเหรอ”

“อืม พี่ๆ นัดตั้งหกโมงครึ่ง เลยจะกลับไปอาบน้ำก่อน โซ่ ยังไงเค้ารอที่หอสักหกโมงครึ่งนะ” หมายความว่ายังไง ให้โซ่ไปรับงั้นเหรอ มันทำให้ความอารมณ์ดีทั้งวันของฉันหมองลงตรงนั้น แต่ก็ยังต้องฝืนยิ้มให้เธอ

โซ่เดินมาหาฉัน ไม่ได้พูดอะไรจนเราเดินไปที่รถของเขาด้วยกัน ขึ้นมานั่งบนรถแล้วถึงถามโซ่

“จะไปรับเขาไปด้วยเหรอ”

“อืม” เฮ้อ แม้จะเดาได้อยู่แล้วแต่ก็แอบนอยด์ แต่เอาเถอะ คนเราก็ต้องมีน้ำใจ...ถ้าเพื่อนคนนั้นจะไม่สวยน่ารักระดับดาวสาขา แล้วนี่ก็เดือนคณะ เหมาะสมกันไหมล่ะ

“นายจะไปอาบน้ำก่อนเหรอ”

“อืม เธอล่ะ อยากอาบน้ำก่อนไหม”

“อาบยังไง กว่าจะกลับถึงบ้าน กว่าจะกลับมา สายพอดี”

“ไปอาบที่ห้องไหมล่ะ เนี่ยแวะซื้อเสื้อผ้า”