เสือหลงเพื่อน

แฟนปลอมๆ

“น้ำริน น้าฝนบอกให้เราสองคนคุยกัน เธอจะเอายังไง” คำถามห้วนๆ ทำให้ใจฉันหวิวเล็กน้อย เงยหน้ามองโซ่อย่างค้นหาว่าเขาจะไม่พอใจมากแค่ไหนที่ต้องมารับผิดชอบฉัน หรือเขาจะเกิดนึกชอบฉันขึ้นมาบ้างถึงได้จูบดูดดื่มขนาดนั้น...แต่หน้าเขานิ่ง กับดวงตาเฉี่ยวดุคู่เดิมที่ฉันเดาความรู้สึกไม่ออก

“ก็ไม่ต้องเอายังไง นายไม่ต้องรับผิดชอบอะไรหรอกโซ่”

“เอางั้นแน่นะ” คำถามพร้อมสายตาที่ดูกดดันนิดๆ ทำให้ฉันหลบสายตาเขา หัวใจเต้นผิดจังหวะ เหมือนโซ่กำลังคาดคั้นเอาความรู้สึกจริงๆ ของฉันออกมา

“อืม นายก็ไม่ได้อยากมารับผิดชอบอะไรฉันอยู่แล้วนี่โซ่ ตั้งสี่ปี นายทนไหวเหรอ สาวๆ ที่รอคิวจีบนายคงยาวเป็นหางว่าว”

“อย่านอกเรื่อง ฉันถามว่าเธอต้องการแบบนั้นจริงๆ เหรอ ไม่ให้มาคิดแทนว่าฉันมีสาวรออยู่กี่คน” ฉันประชดเขา แต่โซ่ประชดได้เก่งกว่า

“อือ ฉันต้องการแบบนั้นแหละ เราไม่ต้องมาเป็นแฟนปลอมๆ เป็นคู่หมั้นปลอมๆ หลอกพ่อแม่หรอก” เฮ้อ ทำไมฉันมันปากไม่ตรงกับใจแบบนี้นะ ก็ไม่อยากใช้พ่อแม่มากดดันเขานี่ ถ้าเขาจะเป็นอะไรกับฉัน ก็อยากให้เป็นเพราะความรู้สึกของเขาจริงๆ

“อืม แฟนปลอมๆ น่าสนใจ” ประโยคนั้นของโซ่ทำให้ฉันเงยหน้ามองเขาอย่างขอฟังชัดๆ อีกที

“เอาตามนั้นแหละน้ำริน เพื่อความสบายใจของน้าฝน เราเป็นแฟนปลอมๆ กันก็ได้” หัวใจฉันกระตุกไปหนึ่งที มันดีใจแค่วูบหนึ่ง ที่เหลือมันหน่วงกับคำว่าปลอม

“ต่อให้เราจะเป็นแฟนปลอมๆ จะแค่ต่อหน้าแม่กับน้าแซมแล้วนายจะไม่อยากให้เพื่อนๆ นายรู้ ฉันก็จะไม่ยอมให้นายไปเป็นแฟนจริงๆ กับผู้หญิงคนอื่นหรอกนะ”

“อืม ไม่มีปัญหาอะไร” โซ่ตัดสินใจได้แบบไม่ต้องหยุดคิดเลยเหรอ

“สี่ปีเลยนะโซ่”

“เธอมีปัญหาอะไร”

“ฉัน...ฉันกลัวนายมีปัญหาต่างหาก สี่ปีนายเจอคนสวยๆ ได้อีกเยอะ แค่ดาวสาขาเพื่อนเทคนายคนนั้นก็สวยกว่าฉันไปหลายขุมแล้ว” ถ้าฉันถูกโซ่นอกใจแม้ในสถานะแฟนปลอมๆ ฉันก็ต้องเจ็บมากอยู่ดี

เห็นว่ามุมปากยกยิ้มเบาๆ เหมือนฉันพูดอะไรไม่เข้าท่า ระหว่างที่ฉันกำลังมองเขาด้วยความไม่เข้าใจโซ่ก็ทำให้ฉันมองค้างด้วยหัวใจที่เต้นรัวเมื่อเขายื่นหน้ามาใกล้ๆ

“ในความคิดผู้ชายนะน้ำริน ผู้หญิงก็เหมือนๆ กันหมดแหละ ไม่ได้ต่างอะไรกันขนาดนั้น” ใกล้จนจมูกโด่งแตะจมูก นิ้วโป้งไล้ริมฝีปากให้ใจเต้นแรงขึ้นจนแทบจะหยุดเต้นเพราะหายใจไม่ทัน

“ปากเธอก็นุ่มออก”

“อื้อ” เขาจูบลงมาแนบสนิท บดเบียดให้รู้สึกถึงคำว่านุ่มนั้น ให้มั่นใจด้วยการจูบย้ำๆ ดูดเม้มอยู่แบบนั้นจนฉันเปิดปากให้เขาสอดลิ้นเข้ามา...และครั้งนี้โซ่จูบลึกซึ้งกว่าเดิม

ลิ้นที่เข้ามากวาดกลืนในปากฉัน ไล่ต้อนจนปลายลิ้นเราแตะกัน ความรู้สึกชื้น อุ่นร้อน...แต่ไม่นึกรังเกียจเลย จนฉันดูดลิ้นเขาคืน และเราก็แลกจูบกันดูดดื่มแบบที่ในหัวฉันไม่นึกถึงอะไรนอกจากจูบของเขา

ความรู้สึกซาบซ่านที่ปลายลิ้นที่เกี่ยวพัน ริมฝีปากที่ดูดดึง...มันทำให้ฉันรู้สึกร้อนวูบวาบไปทั้งตัวได้ยังไงก็ไม่รู้ ร้อนเป็นไฟตรงลำคอที่มือใหญ่ตะปบไว้ หวิวๆ ในอก วูบวาบในช่องท้อง

มืออีกข้างวางบนต้นขาและขยำเบาๆ ให้ใจฉันยิ่งสั่น คงจะสั่นไปทั้งตัวถ้าโซ่ไม่ถอนจูบในวินาทีนั้น หากใบหน้าเขายังอยู่แค่นี้ ดวงตาคู่เดิมสะกดฉันให้นิ่งงัน ลมหายใจอุ่นๆ ที่รู้สึกถึงกัน

“ฉันไม่มีผู้หญิงคนอื่นได้นะน้ำริน แต่ฉันต้องมีเธอ”

มันเป็นประโยคที่กระตุกหัวใจฉันอย่างแรง ในวินาทีแรกมันรู้สึกถึงน้ำหนักในความหมายนั้นตรงๆ ว่าเขาต้องการมีฉัน ก่อนที่จะแปลเป็นความหมายโดยนัยจากรอยยิ้มในแววตา ก่อนที่ใบหน้าคมจะซุกไซ้ซอกคอ จูบไปทั่วจนวกขึ้นไปถึงใบหูให้รู้สึกสยิว

“ชอบขึ้นห้องฉันใช่ไหมล่ะ ต่อไปฉันต้องเก็บค่าเช่าแล้วจริงไหม”

“นายไม่อยากให้ฉันขึ้นห้องถึงกับต้องขู่แบบนี้เหรอโซ่”

ได้ยินเสียงเขาถอนหายใจแรงๆ ก่อนจะกัดคอฉันจนเจ็บจี๊ดๆ ทีหนึ่ง แล้วก็เงยหน้ามองด้วยสายตาเซ็งๆ

“กลัวเป็นด้วยเหรอ”

เมื่อก่อนไม่เคยกลัวหรอก เพราะมั่นใจว่ายังไงโซ่ก็ไม่ทำอะไรฉัน เขาไม่ได้พิศวาสอะไรฉันนี่ แต่ลืมนึกไปว่าบางทีผู้ชายก็ไม่จำเป็นต้องรักหรือชอบก็ทำได้...อย่างที่เขาบอกนั่นแหละว่าในสายตาผู้ชาย ผู้หญิงก็เหมือนๆ กันหมด

“เธอไม่ให้ฉันมีคนอื่นตลอดสี่ปีได้ แต่จะให้ฉันเหี่ยวเฉาไปสี่ปีไม่ได้นะน้ำริน” เขาทำสายตาเซ็งๆ แล้วก็มองร่างกายตัวเอง ให้ฉันมองตามสายตาเขาจนไม่หยุดที่กลางเป้า...บ้าจริง โซ่เป็นคนลามกแบบนี้ตั้งแต่เมื่อไหร่

“ไปอาบน้ำน้ำริน ฉันจะพาเธอกลับบ้านไปคุยกับน้าฝน ว่าเราจะตกลงเป็นแฟนกัน หมั้นกัน...ปลอมๆ แบบที่เธอบอก”

เจ็บจังแฮะ กับคำว่า “ปลอม” ที่ตัวเองคิดขึ้นมา

ผมเผลอยิ้มและส่ายหน้าให้คนที่เพิ่งคว้าผ้าเช็ดตัวเข้าห้องน้ำไป ก่อนจะนอนแผ่หลามองเพดาน ถอนหายใจอย่างโล่งอกกับการตัดสินใจของตัวเอง

น้ำรินไม่รู้อะไรหรอก ไม่เคยรู้อะไรเลย แล้วก็คิดเองเออเองเก่งว่าผมเกลียด อืม มันอาจรำคาญในความจุ้นจ้านของเธอบ้าง แต่เป็นความรำคาญที่พอไม่ได้เห็นหน้านานๆ ก็กระวนกระวายน่ะ

แต่ผมก็ไม่รู้ว่าจะต้องทำยังไงกับความรู้สึกของตัวเอง ให้บอกเธอไปทั้งหมดที่มันอัดอั้นอยู่ในนี้ก็อาจจะไม่ดี ผมเองก็ไม่ใช่คนดีอะไรด้วย ไม่รู้ว่าน้ำรินจะรับผมได้แค่ไหน หรือถ้าผมกล้าจีบเธอจริงเราจะคบกันได้แค่ไหน ผมไม่อยากเสียความสัมพันธ์ตรงนี้ไป...ก็เลยปล่อยให้มันเป็นแบบนี้ไปเรื่อยๆ แบบที่ผมยังเห็นเธออยู่ในสายตา

จนไอ้ยูโรมันทำเหมือนจะชอบเธอจริงๆ ผมก็ใจร้อน...แบบที่ไม่เคยจะต้องดีลกับความรู้สึกแบบนี้ มันไม่เคยมีใครจะเข้ามาเอาน้ำรินไปจากผมแบบนี้มาก่อนเลย

คืนก่อนที่น้ำรินโทรหา ผมไปกินเหล้าที่บ้านไอ้ยูโร มันเมาแล้วมันก็พร่ำเพ้อถึงแต่น้ำริน

“โซ่ กูว่ากูชอบน้ำรินจริงๆ ว่ะ”

“มึงคิดไปเอง ปกติมึงชอบคนสวย” ได้ยินแบบนั้นก็ตกใจ แต่ก็หัวไวพอที่จะพูดให้มันเปลี่ยนความคิด

“เฮ้ย น้ำรินสวยออก มึงเป็นเพื่อนมาตั้งนานไม่รู้เหรอ” ผมรู้สิ แต่มันเคยมั่นใจว่าไม่เคยมีใครมามองความสวยน่ารักของเธอแบบที่ผมมอง

“มึงอย่าบอกนะว่าสเป็กสาวแว่น นั่นแว่นสายตาหนาๆ เลยนะ ไม่ใช่แว่นแบบดารานางแบบที่มึงชอบดู”

“ไม่เว้ย น้ำรินน่ารักจริงๆ มึงคิดดู ผมยุ่งๆ ล้อมใบหน้าแบบนั้นกูยังเห็นว่าแก้มป่องๆ น่ารัก ตาโตแบบมองแล้วหลง ปากจิ้มลิ้มน่า จ...โอ๊ย” ผมทุบหลังมันแรงๆ ก่อนที่มันจะหลุดคำนั้นออกมา โมโหจนควันออกหูที่มันกล้ามาวิจารณ์ความน่ารักของน้ำริน ทั้งยังมาคิดลามกอีก