หลังจากคิดไม่ตกอยู่หลายวัน และรอคอยให้เธอติดต่อมาแต่ก็เป็นไปตามที่คิด ในที่สุดคณิณก็ตัดสินใจที่จะไปหาเธอเพื่อที่จะพูดคุยกันต่อหน้า
เขาจอดรถหน้าบ้านของเธอ คิดว่าเธอเห็นเขามาหาถึงที่คงจะดีใจจนเนื้อเต้น ยอมใจอ่อนตามเขากลับไปในไม่กี่ประโยค
แต่ภาพที่เห็นตรงหน้ากลับไม่เป็นอย่างที่เขาคาดไว้ เมื่อรั้วบ้านของเธอมีป้ายประกาศขายที่ติดอยู่ เป็นป้ายที่ติดโดยบริษัทนายหน้า
หัวใจของเขาเต้นแรงขึ้นอย่างประหลาด ดวงตาแข็งกร้าวจ้องตัวอักษรเหล่านั้นนิ่ง รับไม่ได้กับสิ่งที่เห็น และความรู้สึกที่กำลังทำของสำคัญหลุดมือ
ชายหนุ่มวัยยี่สิบแปดก้าวลงจากรถ เดินไปทุบประตูรั้วบ้านอย่างแรง
“ปาลิน ออกมาคุยกันเดี๋ยวนี้ ฉันรู้ว่าเธออยู่ข้างใน ออกมาเดี๋ยวนี้” เสียงของเขาแฝงไปด้วยความหวัง
เขาตัดสินใจปีนรั้วเข้าไปด้านใจ ทุบประตูบ้านเธอแล้วร้องเรียกอีกครั้ง แต่ไม่มีเสียงตอบรับจากข้างใน มีเพียงความเงียบว่างเปล่าเท่านั้น
