Şirin’den,
“Asansörlere doğru geliyoruz şimdi.”
Başımı geri atıp babamla görüşmesini bitirdikten sonra tekerlekli sandalyeyi delirmiş gibi süren Mustafa’ya baktım.
Beni haksız yere suçlayıp aşağıladığı yetmezmiş gibi şimdi de ikimizin hayatını birden dönüşü olmayan yollara sokacak işler yapıyordu.
Onun odamdan gitmesine izin vermeyip, kendimi gözünde bu kadar basit bir konuma sokan bendim ve o hatamın bedelini öde öde bir türlü bitiremiyorum.
“Ne bakıyorsun?”
Yüzüne nefret kusarak bakmama kayıtsız kalamayan Mustafa, bana olan öfkesi hiç azalmamış sesiyle sorduğunda aynı derecede öfkeli cevap verdim.
“Suratında dağ ayılığının kitabı yazıyor, onu okuyorum.”
Bakışlarındaki öfke bir anlığına kırıldığında gözüme eskiden olduğu gibi eğlenerek baktı.
“Hiç işine yaramayacak kitap
