PLEASING MON AMOUR

PLEASING MON AMOUR 1

GRACIOUS ANN DELA CRUZ

'I know it hurts. It's a very strange feeling how someone can be in your life for months or even years and then one day all of a sudden not be there anymore. Maybe the relationship ended on good terms or maybe it was completely catastrophic. Either way it's so bizarre how relationships can change so vast and rapidly. And you know what you may not be at peace with what happened between the two of you and that's perfectly fine. Sometimes the end of a relationship can literally be one of the hardest things we go through in life. I want you to know it's okay that your heart still hurts because of what happened. You have made a lot of memories with this person. And these memories that you have made is something you can't erase no matter how hard you try. Whether you like it or not, they are a part of your story. I know looking on these memories can be hard, and you may wish you could forget them. But instead of forgetting, maybe we should try to focus on what came from the relationship. You two joined paths for a particular reason. Maybe you walked trough of the hardest times together. Maybe you understood each other in a way no one else ever did. Maybe you encouraged one another to be strong or to embrace who you genuinely were as a person, Or maybe your relationship with them opened your eyes to what you truly needed in your life. Regardless of what the reasoning was, it's okay to acknowledge that person meant a lot to you. And it's okay if they still do. It's also okay that they aren't in your life anymore. What a lot of people don't understand is, not every relationship we encounter will last a lifetime. You shouldn't be lingering in the past questioning why everything happened the way it did. What you need to do is to take what you've learned from that relationship and move forward in your life. Knowing there are other relationships that will give you exactly what you've always dreamed of and more. I need you to know that you're not going to feel this way forever. You will continue to move forward and you will continue to grow with everyday that passes. Take my advice and remember, sometimes the people you wanted as part of your story, are only meant to be a chapter.' - Cody Bret.

Matagal ko ng nabasa ito, pero hanggang ngayon ay kabisadong-kabisado ko pa rin ang bawat linya.

Totoo, marahil ay ilan nga sa atin ang labis na nasusuklam sa nagdaang mga kalaguyo nila. Ganun pa man hindi mababago niyon na kayo ay nagsama sa hirap man o sa ginhawa. Hindi mo mabubura ang mga ala-alang nagkasama kayong dalawa. Ang ala-ala ay mananatiling ala-ala kahit na anong gawin mong paglimot ay hindi mo iyon malilimutan, ang dapat na gawin ay magpatuloy ng sa ganun ay maghilom ang sugat ng nakaraan. Walang gamot ang sakit sa pagmamahal, pero tanging tadhana at panahon lang ang makakapagsabi kong kailan magtatapos ang sakit at pagdurusa ng pag-ibig sa buong pagkatao ng isang taong nagmahal. Marahil ang isa sa kasagutan ay talagang hindi kayo para sa isa't-isa.

Sa mga nagdaang panahon, nawala nga ang sakit sa kalooban ko pero ang masasaklap na mga ala-ala ay nandito pa rin sa sistema ko. Pero hindi ko hinayaang ikulong ang sarili ko rito, dahil nagpatuloy ako kahit na mahirap para sa akin ay nagpatuloy ako, at ngayong nagtagumpay ako ay hindi ko na muli pang hahayaan na makabalik muli ako sa pagkakasadlak ko.

Sa nagdaang mga taon na lumipas, dalawang bagay lang ang mahalaga sa akin. Una doon ay ang anak ko, pangalawa ay ang pag-ma-manage ng mga business ko. Marami na kong napagdaanan na pagsubok kaya kung may drating pang isa, sana mas dumating ng mas maaga para naman hindi paisa-isa ang sakit, isang bagsakan nalang. But kidding aside.

Gusto ko rin na mabuhay ng puno ng kasiyahan at kapayapaan, iyong maituturing mong hindi ka nagkaroon ng problema sa tanang buhay mo.

"Haii,," Napabuntong-hininga ako kasabay ng isnag puting usok ang lumabas sa bibig ko. Sa tuwing binabalikan ko talaga ang nakaraan, napapa-isip ako kung paano ako lumaban sa lahat ng sakit, pighati, at hirap na nadanas ko. Kung paanong nalagpasan ko ang lahat sa kabila ng hirap na dinanas ko, at nandito pa rin ako nakatayo at lumalaban sa hamon ng buhay.

"Mommy, are we going home tomorrow na?" Mula sa pagmamasid ko sa mga snow sa labas na hinaharangan ng malaking window glass ay napalingon ako sa anak ko ng tawagin ako nito.

"Yes son, were going home tomorrow." Sagot ko at ginulo ang buhok nito.

Halos ilang taon din kaming nanirahan dito sa Korea. Ten years old na si Raiden. He's a big boy na.

Mula ng ma-anull kami wala na akong naging koneksiyon sa kanya, but my son Raiden has. Minsan ay naririnig ko siyang kausap ang daddy niya, and that's fine with me.

Habang lumalaki rin ang anak ko, ramdam kung mas lalong lumalawak ang pag-iintindi nito, and i know at his young age, he already know that i and his daddy is officially anulled and separated.

Kababa lang namin sa eroplano at agad namang may sumalubong sa amin ng makalabas na kaming airport, kasama na doon si Nay Nelia na tuwang-tuwa ng makita kami. Sa tagal kung hindi nakita si Nanay napansin kung mas lalong nangulubot ang balat nito.

"Naku naman, salamat sa diyos at naisipan mo na ring umuwi rito matapos ng ilang taon ninyong paninirahan sa ibang bansa." Masayang wika ni Nanay at niyakap ako. "Namiss kita nay." Wika ko habang mahigpit ko itong yakap.

"Namiss din kita anak." Sagot din nito. Nang maghiwalay kami ay bumaling naman sa anak ko ang atensiyon nito.

"Ito na ba si Raiden, aba'y napakalaking bata na, noon eh ang liit mo pa lang ang puro takbo ang inaatupag sa farm." Wika ni Nanay habang pinagmamasdang mabuti si Raiden.

'Kamusta po kayo nanay." Wika ng anak ko. Kahit naman lumaki ito sa korea ay hindi ko namang nakaligtaan na turuan mag-tagalog ang anak ko.

"Mabuti naman anak, ay napaka-gwapong bata. Siguro ay maraming napaiyak itong babae sa korea." Pagbibiro pa nito kaya pareho kaming natawa ng anak ko.

"Si nanay talaga."

"Ay bay bakit, totoo naman iyon, hindi na nakakapagtaka kung isang araw may bigla nalang susulpot sa bahay at hinahanap itong si Raiden." Wika pa ni Nanay.

"Naku nay, bago pa humaba ang usapan natin bakit hindi kaya muna tayo sumakay sa sasakyan." Natatawang turan ko nalang.

"Ay mabuti pa nga, siguradong napagod kayo sa byahe. Buti nalang at nalinis ko kahapon ang kwarto ninyo." Turan nito at sumunod na rin.

"Bakit naman po kayo pa ang naglinis nay, may iba namang kasambahay sa bahay. Dapat po ay inaalagaan niyo ang sarili niyo."

"Eh gusto ko lamang na ako mismo ang maglinis niyon. Hayaan mo na ako nak, malakas pa naman ako hindi pa naman ako baldado."

"Si nanay talaga kung anong pinagsasabi. Eh iniinom niyo naman po ba iyong mga vitamins niyo, baka naman kinakaligtaan niyo na." Wika kung puno ng pag-aalala.

"Huwag kang mag-alala nak, iniinom ko yon, walang labis walang kulang. Sige na lumarga na tayo pitoy." Wika nito at naupo na sa shotgun sit.

Nabaling naman ako sa kanang bahagi ko. Napansin ko kasi ang pananahimik ng anak ko. Well, ganto naman talaga siya, habang lumalaki ay mas nagiging tahimik pero sumasagot naman siya ng may paggalang sa tuwing kinakausap ko siya. Minsan din naman ay naglalaro kaming dalawa at manonood ng nakakatawang movie at parehong matatawa. Isa rin sa gusto ko sa anak ko ay kahit tahimik at mukhang suplado ay marunong siyang makibagay sa iba. Pero ngayon napansin ko na kakaiba nag pagiging tahimik nito, habang nakasandal ang ulo nito sa upuan at nakamasid sa labas ng bintana ay ramdam ko ang pagkalungkot nito. Lungkot na may kasamang pangungulila.

"Raiden, Anak, May gusto ka bang ipabili o baka gusto mong kumain." Bumaling sa akin ang anak ko at bahagyang ngumiti pero kahit sa pag-ngiti niya ay ramdam ko pa rin ang lungkot doon.

"Wala po mommy." Sagot nito at bahagyang humiga at umunan sa hita ko. Hinaplos ko naman ng marahan ang buhok nito.

"Mukhang malalim ang iniisip ng anak ko ah." Malamyos na pagkakasabi ko. "Mind if you share it with mommy." Dagdag ko pa kaya napatingin sa akin ang anak ko.

Nakita ko na nagliwanag ang mukha ng anak ko, pero agad ding bumalik sa pagkakasimangot ang mukha nito.

"Huwag na po mommy." Malungkot ng saad nito.

"But why? Common son, tell me. Hindi ako magagalit kung iyon ang naiisip mo." Pag- cheer ko pa sa kanya.

"Talaga mommy, hindi ka magagalit pag sinabi ko sayong gusto kung i-meet si Daddy bukas." Agad na napatikom ang bibig ko sa sinabi ng anak ko. "It's okay, you don't need to be sad mommy, i understand." Agad na wika nito ng mapansin sigurong hindi ako naka-imik.

"Payagan mo na nak, ngayon lang naman humiling ang bata na makita ang ama niya." Pag-singit naman ni Nanay.

Napabuntong-hininga na muna ako bago sumagot.

"Okay then, you can meet your daddy tomorrow." Sa sagot kung iyon ay agad na napatayo ang anak ko at agad akong niyakap.

"Thank you mommy, mwah." Masayang wika nito.

A/N:

Kung naguguluhan po kayo sa story na to' basahin niyo po muna yung Love and Loss sa mga hindi pa po nakakabasa.

Add me on f******k: Berleen Dreame