Laura's Vengeance

When Truth Burns

Isang buwan. Isang buong buwan na parang isang walang katapusang bangungot. Each day passes like a shadow. The pain in my lower abdomen is slowly fading, but the pain in my heart remains stronger than ever.

Nakaupo ako sa gilid ng aking kama, sa aking maliit na apartment, nakatingin sa labas ng bintana. Ang mga tao sa labas ay nagmamadali, their faces filled with all sorts of emotions—joy, worry, urgency. I wish I could be like that too. I wish I could still feel something other than this overwhelming numbness.

Simula nang lumabas ako sa ospital, hindi ko na nakita si Devon. Ni isang tawag, ni isang text, wala. Parang bula na naglaho siya pagkatapos ng lahat ng nangyari. His family has completely disappeared from my life, as if they want to forget what they did. But how can I forget? How can I erase the truth that they killed my baby and destroyed my dream of becoming a mother?

"Laura, kumain ka na, anak," malumanay na sabi ni Aling Nena, ang aming kapitbahay na itinuturing ko nang parang pangalawang ina. Siya lang ang tanging nag-aalaga sa akin sa mga panahong ito. Ang aking pamilya ay nasa probinsya, at ayoko silang mag-alala. Ayokong sabihin sa kanila ang nangyari. Baka hindi nila kayanin ang sakit.

"Hindi po ako gutom, Aling Nena," sagot ko, nang walang paggalaw.

Lumapit siya at hinaplos ang aking buhok. "Alam kong masakit, anak. Pero kailangan mong kumain para lumakas ka. Kailangan mong lumaban."

Fight back? For what? Who am I supposed to fight? My own fate? The people who took everything from me?

But Aling Nena’s words planted a small seed in my mind.

Suddenly, I stood up. Devon. I need to face him. I need to know why. Why did he do this to me? Why did he let me suffer like this?

"Alis na po ako, Aling Nena," sabi ko, kinuha ang aking bag.

"Saan ka pupunta, anak?" nag-aalalang tanong niya.

"Kailangan kong gawin ito, kailangan kong harapin siya." sagot ko, ang aking tinig ay matigas.

The Salvador mansion seemed bigger and more intimidating than before. Every stone, every plant, felt like it was judging me. I arrived at the gate, my heart racing. The guard stopped me.

"Ma'am, walang nakatala na bisita na Laura Reyes," sabi niya, ang kanyang tinig ay malamig.

"Nandito si Devon Salvador?" tanong ko. "Kailangan ko siyang kausapin. Mahalaga."

Nagtaas siya ng kilay. "Naghihintay siya ng bisita, pero hindi ikaw, Ma'am."

"Sabihin mo, si Laura ito, sasabihin niya sa iyo na papasukin ako." giit ko.

I waited for several minutes, each second feeling like an hour. Finally, the gate opened. I stepped inside, my feet moving on their own, walking toward the grand door.

Nadatnan ko si Devon sa sala, nakaupo sa isang eleganteng sofa, may hawak na libro. Ang kanyang mukha ay kalmado, tila walang nangyari. Nang makita niya ako, bahagya siyang nagulat, ngunit agad na bumalik sa kanyang walang emosyong ekspresyon.

"Laura," sabi niya, walang init sa kanyang boses.

"Devon, kailangan nating mag-usap." sagot ko, ang aking tinig ay nanginginig.

Tumayo siya at lumapit sa akin, ngunit hindi ko nakita ang anumang pagmamahal sa kanyang mga mata. “What else is there to talk about? It’s over.”

Umusok ang aking pandinig. "Tapos na? Pinatay mo ang anak ko! Pinatay mo ang pangarap ko! At tapos na? Paano mo nagawa sa akin ito, Devon? Minahal kita!"

Ang kanyang mga mata ay nanliit. “Laura, you need to accept the truth. You weren’t ready for that child. We weren’t ready.”

Napahilamos ako sa aking mukha. "Pinilit mo ako! Ginawa mo sa akin ito nang walang pahintulot ko! At dahil sa ginawa niyo, hindi na ako puwedeng magkaanak!"

Napakunot ang noo niya. "Ano bang sinasabi mo? Anong hindi ka na puwedeng magkaanak? Nonsense 'yan. Natural lang 'yang maging emosyonal ka ngayon."

“I’m not lying, Devon! My uterus was damaged! I’m infertile! Because of the complications from that operation!” sigaw ko, ang aking tinig ay basag.

Bigla siyang natawa, isang mapait na tawa na hindi ko kailanman narinig mula sa kanya. “Infertile? Laura, don’t make things up. You’re just trying to manipulate me, aren’t you? So you can blame everything on me.”

I was stunned. Manipulate him? For what?

"Devon, hindi ako nagsisinungaling! Pumunta ka sa ospital! Kausapin mo ang doktor!" giit ko, ang aking mga mata ay puno ng luha.

Bumuntong-hininga siya, tila naiinis. "Laura, hindi ko alam kung bakit mo ginagawa 'to. Pero hindi ko pananagutan ang mga desisyon mo. Ikaw ang pumayag sa procedure."

Nanginginig ang aking buong katawan sa galit. "Pumayag ako?! Nilagyan n'yo ako ng pampatulog, Devon! Hindi ako pumayag! Pinilit n'yo ako! Pinatay n'yo ang anak ko!"

Umiwas siya ng tingin. “Laura, no matter how hard you try to make it all look bad, I only did what I thought was right for us, for your future. I didn’t want your life to be ruined.”

Natawa ako nang mapakla. “You already ruined my life, Devon! What more do you want? You need to take responsibility for this!”

"Wala akong pananagutan, Laura," malamig niyang sabi. "Desisyon mo 'yan. Hindi ko kasalanan kung hindi ka naging matatag. Ngayon, umalis ka na. May mahalaga akong bisita."

Bumilis ang aking hininga. "Sino ba ang mas mahalaga kaysa sa katotohanan? Kaysa sa buhay ng anak mo?"

Bago pa siya makasagot, may bumukas na pinto sa itaas. Isang babae ang lumabas mula sa isang silid, ang kanyang mukha ay ngiting-ngiti. Si Celeste. Ang best friend ni Devon. Ang babaeng itinuturing kong kapatid.

And her stomach… it was already showing. Kitang-kita ang kanyang pagbubuntis.

I frowned. What’s going on?

"Devon, love, handa na ba ang lahat? Excited na ako sa pagdating ng pamilya mo." malambing na sabi ni Celeste, at biglang naging matamis ang boses ni Devon nang kausapin niya ito.

"Oo, love. Handa na ang lahat," sagot ni Devon, ang kanyang mga mata ay nagniningning. Ngunit nang tumingin siya sa akin, ang liwanag na iyon ay nawala, napalitan ng inis. “Laura, you need to leave. Celeste and I are discussing our wedding. And our baby shower.”

The wedding? And the baby shower? In just a month? And Celeste… is pregnant?

Gumuho ang aking mundo. Muli. Hindi lang nila kinuha ang aking anak, kundi ang aking buong pagkatao. The pain in my heart ignited into a burning fire. Si Devon at Celeste. Pinagtaksilan nila ako. Sabay silang nagplano, sabay silang nagpanggap. At ako, ang tanga, naniwala sa lahat ng kasinungalingan.

"Kasal?" bulong ko, ang aking tinig ay halos hindi marinig. "Magpapakasal kayo? At ang anak na 'yan... anak ba 'yan ni Devon?" Hindi sumagot si Devon. Ngunit ang kanyang pag-iwas ng tingin at ang bahagyang pagtutulak sa akin patungo sa pinto ay sapat na sagot.

My whole body trembled. I didn’t need any more answers. The truth was already too painful—more painful than any wound I’d ever felt. This was the peak of betrayal. This was the destruction of everything I believed in.

"Umalis ka na, Laura," sabi ni Devon, ang kanyang boses ay may halong banta. "Ayokong gumawa ka ng eskandalo sa araw na ito."

Ngunit hindi ko na siya pinansin. Ang tanging naririnig ko ay ang tunog ng aking sariling puso na nadudurog. At ang tanging nakikita ko ay ang masayang mukha ni Celeste, na nakatingin sa akin na may halong awa, o baka... pagtatagumpay. Hindi ko na alam.

I turned around and walked out of that mansion, each step feeling like a mile. I no longer knew where I was headed. All I knew was that my hope had completely run out. Ang panggagago na ginawa nila sa akin ay hindi ko kailanman mapapatawad.

I didn’t know what it was yet.

But I knew, this wouldn’t end here.

Not ever.