Neighbor 02

3529 Words

เมื่อเดินเข้ามาในห้องน้ำแล้ว ฉันก็ได้แต่ยืนมองเงาตัวเองในกระจก เห็นดวงตาแดงๆของตัวเองเริ่มมีหยดน้ำตาไหลลงมา ฉันรู้สึกตกใจเล็กน้อยที่ตัวเองร้องไห้ นี่ฉันชอบพี่คินถึงขนาดต้องมาแอบร้องไห้เลยเหรอ ไม่เอาน่า… เรื่องแค่นี้ฉันจะมาร้องไห้เป็นเด็กขี้แยไม่ได้นะ! จึกๆ “ฉันมันเพื่อนน้องสาว จำไว้สิยัยขวัญ” ฉันยกนิ้วชี้จิ้มขมับตัวเองสองสามที ยกหลังฝ่ามือเช็ดน้ำตาที่หยดลงมาออกลวกๆ สูดหายใจเข้าลึกๆ เพื่อควบคุมสติของตัวเองแล้วพ่นลมหายใจออกมาทางริมฝีปากเบาๆ เฮ้อ… ค่อยรู้สึกดีขึ้นมาหน่อย จะให้พี่คินมาเจอสภาพนี้ก็ไม่ได้ด้วยสิ ฉันกลับบ้านเองน่าจะดีกว่าหรือเปล่านะ… ”แกเป็นอะไรหรือเปล่า ทำไมตาแดงๆ” พอฉันกลับมาจากห้องน้ำและเดินมาถึงอู่ตรงจุดเช็คสภาพรถ เพ้นท์ก็ถามฉันด้วยความสงสัยปนเป็นห่วงหน่อยๆ ฉันรีบฉีกยิ้มกว้างแล้วปรับสีหน้าของตัวเองให้ดูสดใสมากกว่าเดิมทันที “เปล่าๆ แสบตานิดหน่อยน่ะ ฉันว่าจะกลับแล้วนะ” “อ้าว ไหนพี่คินไปส่งไม่ใช่เหรอ แล้วแกจะกลับไงอะ” ฉันเหลือบมองร่างสูงใหญ่ที่ยืนซ่อมรถยนต์ราคาแพงคันเดิม แล้วหันไปมองเพ้นท์เสียงอึกอีกอีกครั้งอย่างทำตัวไม่ถูก “ดะ… เดี๋ยวฉันเรียกแท็กซี่ก็ได้“ “พี่บอกว่าจะไปส่งไง” จู่ๆ เสียงทุ้มต่ำก็ดังมาจากทางด้านหลัง พอฉันหันไปมองก็เห็นพี่คินกำลังยืนกอดอกมองมาทางฉันนิ่งๆ เขาคงจะได้ยินที่ฉันคุยกับเพ้นท์สินะ ฉันอุส่าห์จะแอบกลับบ้านโดยไม่บอกเขาสักหน่อย ให้ตายสิ ”ขวัญกลับเองได้ พี่คินไปทำงานเถอะค่ะ” “รอแปปนึง เดี๋ยวพี่ไปส่ง” “แต่พี่คินคะ..” ฉันกำลังจะปฏิเสธ แต่พี่คินกลับหันหลังและเดินไปเก็บอะไหล่รถยนต์ที่เขาถืออยู่ จากนั้นเขาก็เดินไปล้างมือที่เปื้อนคราบน้ำมันเครื่อง ก่อนร่างสูงใหญ่จะหยิบกุญแจรถยนต์คันหรูของเขาแล้วเดินมาทางฉันทันที “จะให้กลับเองได้ไง มันอันตราย” ฝ่ามือใหญ่วางลงมาบนหัวของฉัน แล้วลูบไปมาเบาๆ สองสามที ความอบอุ่นจากมือของพี่คินฉันยังคงรู้สึกได้ ถึงแม้ว่าร่างสูงจะเดินไปที่รถยนต์ของเขาแล้วก็ตาม… “ฉันไปก่อนนะเพ้นท์” พอรู้ตัวว่ามองพี่คินนานเกินไปฉันก็รีบหันมาบอกเพ้นท์ที่ยืนอยู่ข้างๆ เพ้นท์มองฉันกับพี่คินเหมือนกำลังสงสัยอะไรบางอย่าง แต่มันก็ไม่ได้ถามออกมาและได้แต่พยักหน้าพร้อมกับส่งยิ้มให้ฉันแทน “โอเค แล้วเจอกัน ถึงบ้านแล้วไลน์บอกฉันด้วยนะ” ”โอเคๆ ไปล่ะ“ ฉันยิ้มกว้างแล้วโบกมือลาเพ้นท์ จากนั้นก็รีบเดินตามร่างสูงใหญ่เข้าไปนั่งในรถยนต์ของเขาอย่างรวดเร็ว เพราะพี่คินกำลังนั่งรออยู่ที่ฝั่งคนขับเรียบร้อยแล้วน่ะสิ บ้าชะมัดเลย ทำไมเขาต้องทำเป็นใจดีและไปส่งฉันที่บ้านแบบนี้ด้วยเนี่ย… ตลอดเวลาที่ร่างสูงใหญ่ขับรถมาส่งฉันที่บ้าน ความเงียบก็เข้าครอบงำเราสองคน ฉันได้แต่นั่งหันหน้ามองข้างทางผ่านกระจกรถด้านข้างของตัวเองด้วยความรู้สึกหน่วงในอกเล็กน้อย ให้ตายสิ ฉันไม่ชอบที่ตัวเองเป็นแบบนี้เลย “ขวัญ” จู่ๆ เสียงทุ้มต่ำที่นั่งอยู่หลังพวงมาลัยรถก็ดังขึ้น ฉันสะดุ้งและหันไปมองทางร่างสูงใหญ่ที่ยังคงตั้งใจขับรถด้วยความสงสัย ก่อนจะเอ่ยถามเขาเสียงเบาอุบอิบอย่างทำตัวไม่ถูก “คะ” “เป็นอะไรรึเปล่า พี่เห็นสีหน้าไม่ค่อยดี” “พี่คินขับรถอยู่เห็นด้วยเหรอคะ” ฉันพูดติดตลกพร้อมกับหัวเราะออกมาเบาๆ อย่างฝืดเคืองเล็กน้อย แต่พี่คินกลับหันมามองฉันด้วยสายตาคมดุดันแวบหนึ่ง แล้วเขาก็หันกลับไปขับรถต่อ “ที่จริงพี่เห็นตั้งแต่ยืนคุยกับเพ้นท์แล้ว แต่ไม่ได้ถาม” “เหรอคะ” ฉันหยุดหัวเราะแล้วเปลี่ยนเป็นยิ้มบางแทน นี่พี่คินสังเกตเห็นด้วยอย่างงั้นเหรอ ฉันนึกว่ามีแต่เพ้นท์ที่เห็นว่าฉันมีสีหน้าหงอยๆ คนเดียวซะอีก ”แล้วตกลงเป็นเราอะไรรึเปล่า” “ขวัญไม่เป็นอะไรหรอกค่ะ แค่รู้สึกง่วงๆ” ฉันฝืนยิ้มอีกครั้ง แล้วหันไปมองทางข้างหน้าพร้อมกับถอนหายใจออกมาเบาๆ หลังจากที่พี่คินตอบรับในลำคอแกร่งเบาๆ เราสองคนต่างคนต่างเงียบและไม่ได้พูดอะไรกันอีกตลอดทาง มีเพียงเสียงเพลงที่สากลเปิดคลออยู่ภายในรถยนต์ที่ทำให้บรรยากาศระหว่างเราไม่ดูแปลกจนเกินไป ฉันเม้มริมฝีปากเล็กน้อย แล้วสูดหายใจเอาอากาศเข้าปอดเฮือกใหญ่เพื่อรวบรวมสติของตัวเอง บ้าจริง… ฉันจะฟุ้งซ่านอีกทำไมกันล่ะ ปึง ”ขอบคุณมากนะคะพี่คิน” ฉันปิดประตูรถยนต์คันหรูแล้วบอกพี่คินทางกระจกรถที่เลื่อนลงมา เขาพยักหน้าพร้อมกับยิ้มบางส่งมาให้ จากนั้นพี่คินก็ขับรถออกไปหลังจากที่เขาเห็นว่าฉันเดินเข้าบ้านของตัวเองเรียบร้อยแล้ว ตุบ! พอเข้ามาในห้องนอนของตัวเอง ฉันก็โยนกระเป๋าสะพายไปบนโซฟาข้างเตียง แล้วล้มตัวลงนอนบนเตียงนุ่มนิ่มตัวเองอย่างเหนื่อยหน่าย และยังคงรู้สึกหน่วงๆ ในอกไม่หาย ถ้าเป็นแบบนี้ก็นอนไม่หลับสักทีน่ะสิ ฉันพลิกตัวไปมาสักพักก็หยิบโทรศัพท์มือถือและส่งข้อความไลน์บอกเพ้นท์ว่าถึงบ้านแล้ว แต่อาการหน่วงในอกมันก็ไม่หายอยู่ดีจนฉันต้องโทรไปหาพี่เจด้วยความรวดเร็ว [ฮัลโหล] “พี่เจ นอนยัง” ทันทีที่พี่เจกดรับ ฉันก็รีบถามเขาด้วยความรวดเร็ว แล้วพลิกตัวมานอนมองเพดานห้องอย่างเหม่อลอยหน่อยๆ ก่อนที่พี่เจจะตอบกลับมาดวยน้ำเสียงปนสงสัย [ยัง แกมีอะไรเหรอโทรมาดึกๆ ดื่น ๆ] “ไม่มีอะไรหรอก” ฉันถอนหายใจออกมาเบาๆ แล้วบอกพี่เจเสียงอุบอิบ [ฉันว่าต้องมีอะไรแน่ๆ เสียงเป็นหมาหงอยขนาดนี้] “รู้อีก” ฉันหน้ามุ่ย และพ่นลมหายใจออกมาทางริมฝีปากแรงๆ จนพี่เจต้องเอ่ยถามน้ำเสียงดูจริงจังมากขึ้นกว่าเดิม [จะบอกได้ยังว่าแกเป็นอะไร] ”นกอีกแล้วว่ะพี่เจ ไม่อยากเป็นแบบนี้เลยอะ!” [โอ๊ย เสียงดังทำไม หูฉันจะแตก!] ฉันระบายออกมาเสียงดัง และพอได้ยินเสียงพี่เจโวยวาย ฉันถึงได้สติและกลับมาพูดด้วยน้ำเสียงที่อุบอิบพร้อมกับยกหลังมือขึ้นมาปาดหยดน้ำตาของตัวเองที่ไหลลงมาเบาๆ มันอัดอั้นมานานจนไม่รู้จะทำยังไงแล้วเนี่ย ”ไม่อยากชอบเลยว่ะ ทำไงจะเลิกชอบคนๆ นึงได้อะพี่เจ” [เฮ้อ… มันเป็นยังไง ไหนเล่ามาซิ!] พี่เจถอนหายใจออกมาเฮือกใหญ่แล้วถามฉันด้วยความเป็นห่วง จนฉันต้องเม้มริมฝีปากแล้วตัดสินใจเล่าเรื่องของพี่คินให้เขาฟังแค่คร่าวๆ โดยไม่ได้ลงรายละเอียดอะไรมาก และกว่าที่ฉันจะเล่าให้พี่เจฟังจบก็ พอมองดูนาฬิกาอีกทีตอนนี้ก็ปาไปเกือบสองชั่วโมงแล้ว “ขวัญอยากเลิกชอบเขานะ แต่มันก็ทำไม่ได้สักที” [จากที่ฉันฟังแกจนหูชามาเกือบสองชั่วโมงเนี่ย แกก็เอาแต่บ่นว่าจะเลิกชอบๆ อยู่นั่นแหละ] “ก็จะให้ทำไงอะ มันหน่วงในอกเวลาเจอเขานี่นา” [แล้วเพ้นท์มันเรื่องนี้รู้มั้ย] “ยังไม่ได้บอกเลย แต่วันนี้เหมือนเพ้นท์จะสงสัยอยู่เหมือนกัน เดี๋ยวขวัญบอกมันเองดีกว่า” และที่ฉันยังไม่ได้บอกเพ้นท์ก็เพราะว่าช่วงนี้เห็นมันดูยุ่งๆ น่ะ ไหนมันจะต้องไปทำงาน และไหนจะต้องเรียนอีกเลย ฉันเลยไม่มีเวลาบอกกับเพ้นท์เรื่องนี้สักทีน่ะสิ แต่ฉันก็จะบอกมันอยู่แล้วล่ะนะ [เออก็ดี แต่ถ้าแกอยากจะเลิกชอบจริงๆ น่ะนะ ฉันว่าหาผู้มาดามใจสิ] “บ้าเหรอ ไม่ได้หาง่ายๆ เหมือนพี่เจนะ” พอพูดแล้วก็น่าหงุดหงิดพี่เจเหมือนกัน เขาชอบมีคนเข้ามาจีบอยู่บ่อยๆ ตอนนี้ฉันเลยกลายเป็นเจ้าแม่นกไปเลยน่ะสิ ให้ตายเถอะ ยิ่งคิดเรื่องนี้ก็ยิ่งขุ่นเคืองตัวเองอยู่เหมือนกัน [ลืมไป ถึงแกจะสวยแต่ครองตำแหน่งพญานกอยู่] “พี่เจ!” พี่เจหัวเราะด้วยน้ำเสียงที่น่าหมั่นไส้จนฉันต้องเบ้ปากใส่โทรศัพท์มือถือของตัวเองทันที [ฉันล้อเล่นหรอกน่า แกก็ลองอยู่ใกล้ๆ เขามากขึ้นสิ เผื่อเจอกันบ่อยมันจะชินจนเลิกชอบไปเอง] ฉันขมวดคิ้วมุ่นด้วยความมึนงง พี่เจมันไปเอาความคิดนี้มาจากไหนมาจากไหนอะ ให้ฉันอยู่ใกล้คนที่ชอบแล้วจะเลิกชอบไปเองเนี่ยนะ บ้าชะมัดเลย! “มันจะไปเลิกชอบได้ไง” [เชื่อฉัน ลองทำก็ไม่เสียหายนี่] “แล้วถ้ามันชอบยิ่งกว่าเดิมล่ะ ยิ่งอยู่ใกล้ยิ่งเจ็บนะ” [แกบอกว่าเขาเจ้าชู้ใช่มั้ย เห็นแกเป็นแค่น้องสาวใช่ปะ] ”ก็ใช่ ทำไมอะ” ฉันพยักหน้าหงึกหงักทั้งๆ ที่ในใจมันเจ็บแปลบขึ้นมานิดๆ กับคำพูดของพี่เจ แต่เพราะสงสัยทำให้ฉันถามเขาออกไปอีกครั้งด้วยความอยากรู้ทันที [แกก็ทำให้เขาไม่เห็นแกเป็นแค่น้องสาว แล้วรวบหัวรวบหางเลยสิ] เดี๋ยวนะ… นี่ฉันมาปรึกษาถูกคนใช่ไหมเนี่ย ทำไมมันเป็นแบบนี้ไปได้อ่ะ! “มันจะดีเหรอ อะไรของพี่เนี่ย” [ดี! เชื่อฉัน ฉันไม่เคยนก] “แล้วถ้าเกิดขวัญนกอีกล่ะ” ฉันถามพี่เจเสียงเบาลง พ้อมกับยู่ปากด้วยความรู้สึกหดหู่หน่อยๆ [แกก็เป็นแม่พญานกเลยไง] “โถ่พี่!” ฉันโวยวายทันทีที่ได้ยินเรื่องนกๆ อีกแล้ว พี่เจจะให้ฉันนกไปตลอดชาติเลยหรือไงกัน ฉันไม่เอาด้วยหรอกนะจะบอกให้! [อย่าเพิ่งคิดแง่ลบสิ อ่อยบ่อยๆ เดี๋ยวก็ชิน] ”พี่ทำบ่อยใช่มั้ย” ฉันถามพี่เจอย่างเหนื่อยหน่าย นี่ฉันโทรไปปรึกษาถูกคนจริงๆ ใช่ไหมอะ [บ่อยอยู่ งั้นจะได้ผู้เหรอ] ยอมแล้วจ้าแม่ ”ไม่เคยอ่อย ทำไม่เนียนหรอก” [อย่ามาแอ๊บ ฉันเคยเห็นแกตอนเมายังแอบอ่อยผู้ชายในผับเลย] “ได้ผลแน่นะ ถ้านกอีกฉันคงต้องอยู่ห่างพี่เขาไว้จริงๆ นั่นแหละ คงดีที่สุดแล้ว” พี่เจทำน้ำเสียงหมั้นใส้ส่งมาให้ ฉันเลยได้แต่ยักไหล่และขมวดคิ้ว ก่อนจะถามกลับไปอีกครั้งเพื่อความแน่ใจ จากนั้นฉันก็ถอนหายใจออกมาแรงๆ เพื่อคลายความกังวลและหน่วงๆ ในอกข้างซ้ายของตัวเอง [เออ เป็นยังไงก็บอกฉันได้นะ] “ขอบคุณมากนะพี่เจ ดึกแล้วขวัญไม่กวนละ” [เพิ่งรู้เหรอ นี่ฉันตาจะปิดแล้วเหอะ] “ชิ กับน้องกับนุ้ง” ฉันหัวเราะเบาๆ พอกดวางสายจากพี่เจแล้ว ฉันก็วางโทรศัพท์มือถือของตัวเองไปเอาไว้บนโต๊ะที่อยู่ตรงข้างเตียง หันหน้าไปมองทางหน้าต่างห้องนอนอย่างเหม่อลอย ตอนนี้คนที่อยู่ข้างบ้านฉันจะทำอะไรอยู่นะ แต่คนอย่างเขาคงไปอยู่คอนโดอีกตามเคยนั่นแหละ ก็เขาชอบความเป็นส่วนตัวมากกว่านี่นา เอ๊ะ… แล้วนี่ฉันมานอนคิดถึงพี่คินอีกแล้วงั้นเหรอ ให้ตายสิยัยขวัญ! @ห้างสรรพสินค้า D ฉันโทรนัดพี่เจให้มาเจอกันที่ร้านอาหารภายในห้างฯ เพราะวันนี้ฉันไม่รู้จะทำอะไรน่ะสิ พออยู่บ้านเฉยๆ ฉันก็พลอยจะคิดถึงแต่พี่คินตลอดเลย บ้าที่สุด! “ฉันกับแกอยู่ด้วยกันบ่อยจนผู้ชายฉันจะหายหมดแล้วนะ” พี่เจหันมามองบนใส่ฉันระหว่างกำลังเดินซื้อของ ฉันเบ้ปากเล็กน้อย และยักไหล่อย่างไม่สะทกสะท้านทันที ”ก็ขวัญไม่รู้จะมากับใครหนิ เพ้นท์มันก็ต้องทำงาน มีแต่พี่นั่นแหละว่างตลอด” “รู้ได้ไงว่าฉันว่าง ฉันอาจจะมีนัดกับผู้ก็ได้” ”พี่จะทิ้งให้ขวัญอยู่เหงาๆ คนเดียวจริงดิ“ ฉันหันไปมองพี่เจตาปริบๆ จนพี่เจถึงกับถอนหายใจออกมาเบาๆ อย่างเหนื่อยหน่าย ”ไม่ต้องมาทำหน้าตาแบบนั้น ฉันไม่สงสาร“ ”เชอะ!” ฉันสะบัดหน้าหนีพี่เจอย่างหมั่นไส้ทันที ที่กับน้องไม่เคยจะสงสารหรอก ให้ตายสิ ”เอ๊ะ… นั่นใช่พี่คินที่แกส่งรูปมาให้ฉันดูเมื่อคืนปะ หน้าเหมือนอะ” ฉันหันขวับไปมองตามนิ้วชี้ของพี่เจด้วยความรวดเร็วจนคอแทบเคล็ด และพอเห็นว่าเป็นพี่คินที่กำลังเดินเลือกซื้อของกับผู้หญิงท่าทางน่ารักที่เกาะท่อนแขนแข็งแรงของเขาและคอยดึงให้เดินตามเธอไป ภาพที่เห็นทำให้หัวใจของฉันกระตุกวูบลงไปอยู่ที่ตาตุ่ม ฉันกัดริมฝีปากล่างแน่นทันที ให้ตายเถอะ… บ้าชะมัดเลย ”น่าจะ..ใช่” “อย่าทำหน้าหงอยแบบนั้นสิ เมื่อกี้ยังเถียงกับฉันหน้าระรื่นอยู่เลย” พี่เจผลักหัวฉันเบาๆ หนึ่งที ฉันเลยได้แต่ส่งยิ้มแห้งๆ กลับไปให้เขา แล้วสูดหายใจเอาอากาศเข้าปอดเฮือกใหญ่เพื่อรวบรวมสติของตัวเองอีกครั้ง ”เห็นแค่นี้ขวัญยังเจ็บเลยอะ อย่าว่าแต่อยู่ใกล้เขาบ่อยๆ เลย” “อย่าไปยอมแพ้สิ แกชอบมาตั้งนานนม” “ไม่อยากยอมแพ้หรอก แต่พี่คินมากับผู้หญิงนะพี่เจ!” ฉันหันไปพูดเสียงหนักใส่พี่เจทันที เหอะ ฉันก็รู้อยู่หรอกนะว่าพี่คินน่ะเจ้าชู้ แต่พอมาเจอกับตาตัวเองแบบนี้มันกลับรู้สึกเจ็บกว่าที่คิดซะอีก บ้าจริง “แล้วไง อาจจะไม่ใช่แฟนก็ได้ ไหนแกบอกพี่คินของแกเจ้าชู้ไง“ “แต่ว่า...” “เป้าหมายมีไว้พุ่งชน ไปเลย” ”พะ..พี่เจ เดี๋ยวสิ” พี่เจพูจบก็จับข้อมือบางแล้วลากให้ฉันเดินไปทางพี่คินด้วยความรวดเร็ว แม้ว่าฉันจะพยายามดึงข้อมือของตัวเองออกขนาดไหน แต่ก็สู้แรงควายของพี่เจไม่ได้อยู่ดี เกร์อะไรแรงเยอะชะมัดเลย! “ขวัญ” เสียงทุ้มเข้มดังขึ้น ฉันถึงกับต้องกลืนน้ำลายลงคอดังอึก แล้วค่อยๆ หันไปยิ้มกว้างให้พี่คิน ส่วนผู้หญิงที่ยืนอยู่ข้างๆ เขาก็ถึงกับมองมาทางฉันด้วยความมึนงงปนสงสัยทันที ”พี่คินสวัสดีค่ะ เอ่อ… นี่พี่เจ พี่ที่มหา’ลัยขวัญน่ะค่ะ” สายตาคมดุดันมองลงมายังข้อมือบางของฉันนิ่งๆ เพราะพี่เจยังคงจับเอาไว้แน่น ฉันเลยค่อยๆ ดึงข้อมือของตัวเองออกจากมือพี่เจเบาๆ แล้วส่งยิ้มไปให้ร่างสูงใหญ่ แต่พี่เจกลับยังไม่ยอมปล่อยข้อมือของฉันซะได้ อะไรของของพี่เจเนี่ย! ”สวัสดีครับ“ ฉันเลิกคิ้วข้างหนึ่งและหันขวับไปมองทางพี่เจด้วยความงุนงง พี่เจจะทำเสียงเข้มเพื่ออะไรอ่ะ ฉันตกอกตกใจหมด เพิ่งจะแคยได้ยินพี่เจใช้เสียงแบบนี้ ฉันเกือบหลุดขำไปแล้วถ้าไม่ติดว่ากำลังซึมจากการที่ต้องมาเห็นพี่คินกับผู้หญิงคนอื่นแบบนี้น่ะ ”ใครคะพี่คิน” ผู้หญิงที่ยืนอยู่ข้างๆ พี่คินมองมาทางฉันกับพี่เจ แล้วเธอก็เงยหน้าขึ้นไปถามร่างสูงใหญ่เสียงสดใส แถมยังยิ้มกว้างส่งไปให้เขาอีกต่างหาก “ขวัญน่ะ เพื่อนน้องสาวพี่” ร่างสูงใหญ่จ้องมองใบหน้าของฉัน แล้วสักพักเขาก็เอ่ยบอกผู้หญิงที่ยืนอยู่ข้างๆ เขาด้วยน้ำเสียงทุ้มต่ำเรียบนิ่ง ทำไมฉันถึงเจ็บอีกแล้วล่ะ ให้ตายสิ ”อ๋อ เหรอคะ ฉันชื่อเพียวนะคะ“ เพียวส่งยิ้มสดใสมาให้ฉันกับพี่เจ ฉันเลยส่งยิ้มอย่างฝืดเคืองหน่อยๆ กลับไปให้เธอเป็นการทักทาย “แล้วนี่ขวัญมาทำอะไรที่นี่“ พี่คินหันมาถามฉันอีกครั้ง แต่สายตาคมดุดันเหลือบมองมายังข้อมือของฉันที่พี่เจยังคงจับเอาไว้อยู่ ว่าแต่พี่เจจะจับข้อมือฉันอีกนานปะ พอจะสะบัดออกเขาก็จับแน่นขึ้นแถมยังถลึงตาใส่ฉันอีกต่างหาก อะไรของพี่เจเนี่ย! ”เอ่อ… มาซื้อของน่ะค่ะ“ ”ขวัญ ไหนหิวไง ไปหาอะไรกินกันมั้ย” ฉันหันขวับมองหน้ามองพี่เจด้วยความงุนงงหนักกว่าเดิม เลิกคิ้วและถลึงตาใส่เขาอย่างไม่เข้าใจด้วยความรวดเร็ว แล้วพ่เจจะมาพูดเสียงเข้มมาดแมนเกินเบอร์กับฉันทำไมอะ “อะไรอ่ะพี่เจ ขวัญยังไม่ได้..” พรึบ! ”ตามๆ ฉันไปเถอะน่า” พี่เจบีบข้อมือฉันเบาๆ อย่างปรามๆ แล้วเขาก็ก้มลงมากระซิบใกล้ใบหูของฉันด้วยความรีบร้อน ฉันเลยได้แต่พยักหน้าหงึกหงักถึงจะยังไม่เข้าใจที่พี่เจพูดเท่าไหร่ก็เถอะ “เอ่อ กะ...ก็ได้ค่ะ” ”พี่จะไปหาอะไรกินพอดี ไปด้วยกันมั้ยขวัญ เจมาด้วยก็ได้นะ” จู่ๆ พี่คินก็ถามฉันเสียงเข้มต่ำลงเล็กน้อย แล้วเขาก็หันไปถามพี่เจที่ยืนข้างๆ ฉันนิ่งๆ ทำไมฉันรู้สึกเหมือนพี่คินกำลังอารมณ์ไม่ดีเลยอะ เขาไปหัวเสียอะไรมาหรือเปล่าน่ะ “ครับ” หมับ! “พี่เป็นอะไรของพี่เนี่ย” พอพี่คินกับเพียวเดินห่างจากฉันกับพี่เจไปไกลพอสมควร ฉันก็หันไปดึงแขนพี่เจและถามเขาด้วยความสงสัยปนมึนงงกับเหตุการณืเมื่อกี้ทันที “อ่อยขั้นแรกไงล่ะ” พี่เจยิ้มกว้าง แล้วยักคิ้วให้ฉันสองสามทีอย่างมีเลศนัย “อ่อยอะไร นี่มันอ่อยตรงไหน” “เอ้า ฉันอุตส่าห์ทำตัวเหมือนเป็นแฟนแกเลยนะ ยังจะบื้ออีก” “แฟน!?“ ฉันเบิกตาโพรง และอุทานออกมาเสียงดังโดยไม่รู้ตัวจนพี่เจรีบเอามือมาปิดปากฉันไว้ด้วยความรวดเร็ว “ชู่ว อย่าเสียงดังสิ เดี๋ยวแผนฉันก็แตกหมด” “แผนบ้าไรพี่เจ ไม่เห็นจะเข้าใจเลย” ฉันดึงมือพี่เจออก แล้วมองเขาคิ้วขมวดมุ่น ฉันไม่เข้าใจกับแผนอ่อยบ้าบอของพี่เจเลย ให้ตายเถอะ ”ฉันจะแกล้งเหมือนคบกับแกไง แล้วคอยดูว่าพี่คินของแกจะมีท่าทางแบบไหน” “แล้วถ้าเขาไม่ได้มีท่าทางแบบที่พี่คิดล่ะ” “เขาก็คงไม่สนใจแกจริงๆ อย่างที่แกคิดนั่นแหละ” คำพูดของพี่เจบาดลึกลงไปในจิตใจของฉันจนมันหน่วงและดิ่งลงเหวโดยไม่รู้ตัว ฉันถอนหายใจออกมาเฮือกใหญ่อย่างเซ็งๆ แล้วเหลือบมองไปทางพี่คินกับเพียวที่เดินคุยกันพร้อมกับหัวเราะอย่างสนุกสนาน “งั้นพี่ไม่ต้องทำแผนอ่อยอะไรนี่แล้วแหละ ก็ดูดิ พี่คินดูไม่สนใจขวัญจริงๆ” ฉันเหลือบมองไปทางพี่คินกับเพียวที่เดินคุย หัวเราะกันอย่างมีความสุขด้านหน้าห่างออกไปไกลพอสมควร “บอกว่าอย่าเพิ่งคิดแบบนั้นไง เขาไม่ได้บอกว่าเป็นแฟนกัน นั่นก็คือแกยังมีหวังไงล่ะ” “...” ฉันเงียบและม่มีอารมณ์จะพูดอะไรออกมา พอลองมองไปทางร่างสูงใหญ่ที่เดินห่างจากฉันกับพี่เจอีกครั้ง ฉันก็ได้แต่ถอนหายใจแล้วถอนหายใจอีก มันจะมีหวังแน่เหรอ… “เถอะน่า ทำตามที่ฉันบอกก็พอ เข้าใจปะ” พี่เจเอามือมาลูบหัวเพื่อปลอบใจฉันเหมือนเป็นลูกหมาหลงทาง ฉันพยักหน้าหงึกหงักกลับไปให้เขา แล้วหันไปมองทางพี่คิน แต่คราวนี้เราสองคนกลับสบสายตากันโดยบังเอิญ ฉันชะงักไปเล็กน้อยก่อนจะหันมามองพี่เจและกลบเกลื่อนอาการประหม่าของตัวเอง เมื่อกี้เหมือนพี่คินจะส่งสายตาคมดุดันจ้องฉันอย่างไม่ค่อยพอใจด้วยอ่ะ บ้าน่า… คงไม่ใช่หรอกมั้ง เขาจะทำแบบนั้นทำไมกันล่ะ

Free reading for new users

Scan code to download app

App Store Google Play

Facebookexpand_more