Sleeping With My Boss

Chapter 6

"She was the worst maid that ever worked here. I mean, what’s the point of dressing up for work, looking your best, and then you don’t do any work?" sabi ni Francis habang tumatawa ako.

Nasa living room kami, nakaupo sa comfy na sofa pagkatapos ng mga gawain sa bahay. Tapos na lahat—nalinis na ang kusina, inayos na ang mga kwarto, at kahit yung mga halaman sa garden nalagyan na ng tubig. Kaya ayun, chill time na muna.

Kinukuwento ni Francis tungkol kay Sally, yung maid na nauna sa akin. Tamad daw, sabi niya. At tsismosa pa. Well, hindi ko ‘yun sinasabi, ha—siya ang nagsabi niyan.

Umalis ang mga amo kaninang umaga, may meeting daw kaya malamang gabi na ang uwi nila. Tahimik lang ang buong bahay, except kapag andyan si Francis. Para siyang walking comedy show. Hindi mo alam kung tatawa ka na lang o maaawa sa mga kwento niya. Minsan parang delusional na rin sa mga theories niya tungkol sa buhay, pero ganun talaga siya—unique.

“So, have you ever thought about kids?” tanong niya habang umaayos ng upo sa sofa.

“No, not really. I mean, gusto ko naman someday, pero definitely hindi ngayon. Hindi pa ako ready emotionally, financially, lahat na,” sagot ko habang ginagaya ang pagkakaupo niya.

“I got two girls and a boy na lalaki na ngayon. May asawa na rin at baby on the way,” sagot niya na may proud smile. Kita mong tuwang-tuwa siya sa idea na magiging lolo na siya.

Napangiti ako. Totoo nga naman—children are the sweetest. Minsan lang din talaga, life gets in the way. Gusto ko rin ng family, ng sarili kong tahanan, pero parang ang layo pa nun sa realidad ko ngayon.

Bigla kaming napatingin pareho nang marinig naming bumukas ang front door. Maaga pa, kaya nagtaka ako. Usually late afternoon pa ang uwi ng mga boss, pero ngayon... teka, bakit parang ngayon pa lang tanghali pero andyan na sila?

Pumasok si Ralphael sa living room, pero hindi siya nag-iisa. Napako ako sa kinatatayuan ko nang makita ko kung sino ang kasama niya—si Jackson Herrera.

Suot niya ang navy blue suit na fit na fit sa kanya, parang kinuha diretso sa magazine shoot. Neatly styled pa rin ang buhok niya, at syempre, dala niya ‘yung usual presence niya na parang pagpasok pa lang niya sa kwarto, lahat ng attention napupunta sa kanya.

May pinag-uusapan sila ni Ralphael at pareho silang tumatawa. Pero napahinto si Jackson nang magtama ang mga mata namin. May konting gulat sa expression niya bago siya ngumiti ng malaki—yung tipong confident pero may laman.

Napatingin ako sa gilid pero wala na si Francis. Nakakainis, iniwan na naman ako bigla.

“Calista, nice to see you again,” sabi ni Jackson habang si Ralphael ay nakatingin na parang nagtatanong sa hangin kung bakit magkakilala kami.

“You too,” sagot ko nang may maliit na ngiti, pilit man pero sincere.

Umupo silang dalawa sa kabilang sofa at napansin ko agad ang intense na tingin ni Ralphael. Yung tipo ng titig na parang binabasa ka, parang kulang na lang ay dumaan sa balat mo at basahin lahat ng iniisip mo. Medyo na-conscious ako, to be honest.

“So, how are things?” tanong ni Jackson with his usual charming tone.

“Things are great. How about you?” balik kong tanong habang bahagyang lumapit sa kanila. Kahit may kaba sa dibdib, gusto ko pa ring maging presentable.

“Ah, well… just say you brightened up my day,” sabay tawa ng bahagya. Napangiti ako pero ramdam ko ang titig pa rin ni Ralphael na parang may hinihintay na isasagot ko o ikikilos.

Hindi ko alam kung bakit ganun ang tingin niya. Galit ba siya na kilala ako ni Jackson? O may ibang rason? Imposibleng magselos, 'di ba?

“How do you guys know each other?” tanong ni Ralphael finally, habang nakatitig pa rin.

Napatingin ako kay Jackson. Siya rin ay may maliit na ngiting naglalaro sa labi.

“I offered her a ride home and we chatted a little. By the way, how’s your mom?” sagot niya.

Pakiramdam ko biglang nagbago ang atmosphere. Parang may kumurot sa puso ko at unti-unting naglaho ang sigla sa katawan ko. Bumigat ang dibdib ko.

“She’s in the hospital,” sagot ko mahina habang iniiwas ang tingin. Ayokong makita nila ang mata kong nagsisimula nang mamasa.

“I’ll get you something to drink,” dagdag ko bago ako tuluyang umalis sa living room.

Pumunta ako sa kitchen at agad akong kumuha ng box ng orange juice. Nag-deep sigh ako habang nagbubukas ng dalawang baso. Ayokong magpaka-dramatic pero hindi ko mapigilan. Kahit ilang beses ko na sinubukang huwag umiyak tuwing tinatanong tungkol kay Mama, palaging hindi ko kaya. Palaging may parte sa akin na gustong bumigay.

Pero ngayon, hindi ako iiyak. Siguro wala na rin akong luha, ubos na sa kaiiyak mag-isa gabi-gabi. Parang kapag naiisip ko si Mama, lumalabas lahat ng takot, ng sakit. Yung pakiramdam na parang hinihigop lahat ng lakas mo hanggang sa nanginginig ka na lang.

Isa pang buntong-hininga bago ako bumalik sa living room.

Sakto, nakita ko si Jackson na niyayakap si Ralphael in a friendly way. Tapos, humawak siya sa balikat nito bago bumaling sa akin.

“I’ll be taking my leave now. Take care of yourself, Calista. And I’m sure your mom will be fine,” sabi niya habang nakatitig sa akin.

Pinilit kong ngumiti kahit medyo nanginginig ang labi ko.

“Thank you. Take care of yourself too,” sagot ko.

Tumango siya bilang sagot bago tuluyang lumabas ng bahay.