อุ้มรักมาทวงใจ

บทนำ

แดดสิบนาฬิกาเริ่มแรงด้วยอีกสองชั่วโมงจะใกล้เที่ยง เวลาที่ดวงอาทิตย์จะทำมุมกับโลกและแดดส่องแสงร้อนที่สุดของวัน หญิงสาวในรถแท็กซี่ไม่อนาทรร้อนใจ ด้วยเธอกำลังกังวลกับสถานที่ที่จะไปถึงต่างหาก

เสียงเพลงในวิทยุรถดังแว่วมาพอคลายความอึดอัดที่คนแปลกหน้ามานั่งอยู่ในรถด้วยกันถึงสองคน ทว่าไม่ได้เข้าถึงโสตประสาทเธอ ด้วยสมองกระหวัดเห็นภาพเครื่องหมายสองขีดสีแดงบนพื้นขาว

“จอดตรงข้างนี้แหละค่ะ”

เป้าหมายอยู่เลยจากจุดเดิมมาประมาณสิบนาที เธอชำระค่าโดยสาร มือบางกระชับสายกระเป๋าทรงเมสเซนเจอร์สะพายข้างใบโปรดไว้มั่น

“ติดต่อเรื่องอะไรคะ” ประชาสัมพันธ์หน้าเคาน์เตอร์ส่งยิ้มสวย

“เอ่อ...ที่โทรมานัดคุณหมอไว้ค่ะ ชื่อเกล้ากมล ผ่องบุรี”

เธอหลบสายตา เสมองแจกันดอกกล้วยไม้ที่ตั้งอยู่ใกล้เคาน์เตอร์

“เชิญชั่งน้ำหนัก วัดส่วนสูง แล้วก็ซักประวัติ ในห้องนั้นนะคะ”

มือบางผายไปยังอีกห้องที่ประตูเลื่อนเปิดโล่งอยู่ มีพยาบาลรุ่นคุณป้าคอยทำหน้าที่

“ไปรอเรียกคิวหน้าห้องตรวจนะคะ”

นางผายมือไปอีกห้องซึ่งอยู่ด้านใน หลังซักประวัติเธอเรียบร้อย ผู้มาใช้บริการวันนี้มีแต่เพศหญิง หุ่นยังเพรียวสมส่วนอย่างเธอบ้าง หรืออวบอูมตามอายุครรภ์ บางคนก็อ่านหนังสือ บางคนก็เล่นมือถือ

มีเพียงเกล้ากมลคนเดียวกระมังที่นั่งตัวเกร็งมองห้องตรวจที่มีชื่อหมอติดอยู่ คิวถูกเรียกไปเรื่อย ๆ จนสิบเอ็ดโมงก็ถึงเธอ

แพทย์ที่ได้พบทั้งสาวและสวย แทบเดาอายุไม่ออก นั่งเก้าอี้อ่านประวัติของคนไข้อย่างตั้งใจเงยหน้าขึ้นมามอง หลังเธอยกมือไหว้สวัสดี

“คุณเกล้ากมลนะคะ” แพทย์หญิงที่ติดป้ายชื่อหน้าห้องว่าวันดี ส่งยิ้มอ่อนโยน “เรามาลองอัลตราซาวน์ดูน้องกันนะคะ”

พยาบาลพาเธอไปยังเตียงข้างกำแพงที่มีผ้าสำหรับเปลี่ยน แล้วแพทย์ก็ถลกเสื้อเธอขึ้น ทาเจลเย็น ๆ ที่ท้อง จากนั้นเอาเครื่องบางอย่างมาถูท้องเธออย่างแผ่วเบา ภาพอันน่าอัศจรรย์เกิดขึ้นบนจอมอนิเตอร์ จุดเล็กดำเข้มรูปร่างเหมือนเม็ดถั่วลิสง เมล็ดพันธุ์แห่งชีวิตเคลื่อนไหว ทำใจหญิงสาวเต้นระรัวแรงกว่าที่เคย พร้อม ๆ กับอาการเต็มตื้อในลำคอ

“แปดสัปดาห์แล้วนะคะ”

“ค่ะ”

เป็นเวลานานทีเดียวกว่าเกล้ากมลจะหาเสียงตัวเองเจอ เจ้าตัวน้อยในจอทำขอบตาร้อนผ่าว

“ช่วงนี้ต้องดูแลตัวเองเพิ่มเยอะหน่อยนะ”

แพทย์กลับมานั่งที่อยู่เดิม ขณะเธอเปลี่ยนมาสวมเสื้อผ้าเหมือนตอนขามา

“ค่ะ”

“หมอจะจัดยาบำรุงให้...”

และต่อด้วยอีกหลายประโยค แต่ความสนใจไปหยุดอยู่ที่น้ำตาซึ่งกำลังไหลพรั่งพรู พยาบาลรีบดึงทิชชูให้

“หนูอยากจะเอาเด็กไว้ ทำยังไงก็ได้ให้เขาแข็งแรงขึ้น”

แพทย์เหลือบดูประวัติคนไข้ในคอมพิวเตอร์ ระบุอายุยี่สิบสาม สถานะโสด เธอไม่ใช่คุณแม่วัยใสที่อายุน้อยสุดที่เคยตรวจหรอก แต่จากท่าทางและอายุพอจะเดาได้ว่าการตั้งครรภ์ครั้งนี้เป็นความไม่ตั้งใจ แต่ดูเหมือนหญิงสาวเต็มใจจะเลี้ยงดูเสียด้วย

“ค่ะ แค่ทำตามคู่มือคุณแม่ตามที่หมอจะให้ไป แล้วก็มาตรวจตามนัด ถ้ามีอะไรผิดปรกติเราจะได้รีบแก้ไข”

คนไข้กระพุ่มมือไหว้ เดินตามพยาบาลออกไป สถานที่แห่งนี้เป็นที่โอบอุ้มบรรดาคุณแม่และลูกน้อยในครรภ์ ไม่ว่าจะก่อกำเนิดขึ้นมาด้วยเหตุผลใด

แม่ทุกคนที่มาใช้บริการก็พยายามรักษาลูกน้อยในอุทรไว้จนถึงวันที่จะลืมตาดูโลก แม้บางคนจะสมัครใจเป็นแม่เลี้ยงเดี่ยวอย่างเกล้ากมลก็ตาม

เรื่องราวของเธอมันยาวนัก กว่าจะมาถึงจุดนี้ เริ่มต้นจากวันหนึ่งที่ร้อนอบอ้าวในเดือนเมษา ปีที่เกล้ากมลอายุครบเจ็ดขวบ ยายเกดของเธอพานั่งหลังรถเข้าไปยังอาณาเขต ณ ไร่สมบูรณ์ดี