เมียชั่วคราวของท่านประธาน

🔥🥀 เมียชั่วคราว : บทที่ 3 สุนัขจิ้งจอกเจ้าเล่ห์ที่แย่งสามีคนอื่น

บทที่ 3

คุณย่าของณิชานั้นถูกคุณย่าของภาคินหลอก เขาให้หลานชายแต่งงานเพื่อเอาสมบัติทุกอย่างของคุณย่า ณิชาเธอได้เพียงแต่นั่งเสียใจมองเอกสารนั้นอยู่ในห้องของตัวเองพร้อมกับเลือดและมือที่เป็นแผล

"ณิชาเธยคิดมาโดยตลอดว่าคุณย่าของภาคินรักณิชาเหมือนหลานสาวที่แท้จริง" ด้วยความเสียใจของณิชาเธอนั้นทั้งรักและเทิดทูนคุณย่าของภาคินไม่เคยคิดเลยว่าคุณย่าจะเป็นคนที่เห็นแก่ตัว ณิชาพยายามคิดไม่ให้โกรธและเกลียดคุณย่าแต่ก็หักห้ามใจไม่ได้

"จะทำอะไรฉันอย่านะภาคินช่วยย่าด้วย" ณิชาได้ยินเสียงของคุณย่าที่อยู่ทางด้านนอก เธอรีบวางเอกสารนั้นลงบนเตียงและพุ่งตัวออกจากห้อง ทว่าเธอออกมาไม่ทันภาพที่เห็นกับตาคือคุณย่าตกลงจากบันไดตั้งแต่ชั้นแรกกลิ้งลงไปจนถึงข้างล่างและคนที่อยู่ด้านบนนั้นคือเวียงพิงค์

"เวียงพิงค์เธอทำอะไรกับคุณย่า" ใบหน้าของเวียงพิงค์ตกใจตื่นตระหนกดูกลัวจนมือสั่นทันทีเวียงพิงค์จับมือของณิชากระชากดึงมาให้ทุกคนและแม่บ้านเห็นพร้อมกับร้องกรี๊ดเสียงดังขึ้นมา

"ไม่จริง! ณิชาเธอทำคุณย่าแบบนี้ได้ยังไง เธอเห็นคุณย่ารักฉันและเอ็นดูฉัน เธอถึงกับจะฆ่าคุณย่าทิ้งเลยเหรอ เธอนี่มันใจร้ายที่สุด"

เวียงพิงค์เธอสร้างเรื่องให้แม่บ้านและทุกคนที่อยู่ด้านล่างเข้าใจผิดโดยเฉพาะภาคินที่รีบวิ่งมาประคองคุณย่าอยู่ที่พื้น พื้นบันไดบ้านด้านล่างเต็มไปด้วยเลือดมากมายคุณย่าที่หมดสติแน่นิ่งในอ้อมกอดของภาคิน

"ไม่จริง!! ฮื่ออออ คุณย่า"

ภาคินกับตะเบ็งเสียงจนสุดเขาเงยหน้าขึ้นพร้อมกับน้ำตาพร้อมทั้งเขย่าคุณย่าในอ้อมแขนทันที ณิชาเธอไม่รอช้ารีบวิ่งลงมาจากบันไดก่อนที่จะคุกเข่าลงด้านข้างของคุณย่าซึ่งฝั่งตรงข้ามกับภาคิน มือหนาผลักไหล่ของณิชาออกจนล้มลงไปกับพื้น

"เธอมันเป็นฆาตกร ณิชาเธอฆ่าคุณย่าทำไม! เธอมันสารเลว" ณิชาส่ายหน้าไปมาทั้งน้ำตามองคุณย่าได้เพียงเสี้ยววินาที ภาคินก็รีบอุ้มคุณย่าออกไปพร้อมกับเลือดที่ไหลตามพื้น

"คุณแม่คุณย่าทวดเป็นอะไรเหรอคะ" เด็กสาวตัวเล็กผู้เป็นสายเลือดของณิชาออกมาพร้อมกับพี่เลี้ยงเธอวิ่งมาหาผู้เป็นแม่และโอบกอดข้างกายเต็มไปด้วยเลือดโดยเฉพาะมือของณิชา

"พาคุณหนูกลับขึ้นไปบนห้องก่อนนะ" ณิชาเธอไม่ได้ตอบคำถามของลูกสาวแต่รีบสั่งให้พี่เลี้ยงนั้นพาลูกสาวกลับขึ้นไปบนห้องแล้วไม่ให้ลงมาด้านล่างโดยเด็ดขาด ณิชาเธอพยุงตัวเองขึ้นเพื่อที่จะตรงไปโรงพยาบาลด้วยความห่วงใยของเธอที่มีต่อคุณย่านั้นมากกว่าความโกรธที่เธอรู้ว่าคุณย่าหักหลังตัวเอง

ในขณะที่ณิชาเธอพยุงตัวเองลุกขึ้นสายตาคู่นั้นเต็มไปด้วยน้ำตาหันจ้องมองไปที่เวียงพิงค์สายตาของเธอดูสะใจดูเหมือนผู้ชนะที่จัดฉากให้ณิชาเป็นคนผิด

"ต่อให้เธอไปโรงพยาบาลก็ไม่มีประโยชน์หรอกณิชา ในตอนนี้พี่ภาคินอยากจะบีบคอเธอให้ตายคามือเขาเป็นแน่" เวียงพิงค์ไม่ได้รู้สึกผิดอะไรเลยยังทำหน้าตาที่ดูสะใจเดินลงมาจากบันไดตรงมหาณิชาพร้อมกับรอยยิ้มเจ้าเล่ห์

"เธอไม่กลัวเวรกรรมบ้างเหรอเธอฆ่าคุณย่าและโยนความผิดให้กับคนอื่น ฉันเชื่อว่าสักวันภาคินจะเห็นธาตุแท้ของเธอ"

"วันที่เธอไม่อยู่บนโลกใบนี้แล้วไงณิชา ฮ่าๆ จำเอาไว้ว่ามันจะไม่มีวันนั้นคุณผู้หญิงของบ้านหลังนี้ต้องคือฉันเท่านั้น เธอเตรียมนับถอยหลังได้เลยณิชา เธอกับลูกถูกไล่ออกจากบ้านหลังนี้แน่นอน" เวียงพิงค์ยืนกอดอกยิ้มเย้ยด้วยความสะใจ เธอไม่รู้สึกผิดหรือว่ากลัวเวรกรรม แต่เธอต้องกลัวความจริงณิชาเธอได้เพียงแต่มองกล้องวงจรปิดของบ้านและเธอต้องหาหลักฐานให้ได้ ซึ่งณิชาเธอได้เพียงแต่คิดในใจยังไม่ใช่ตอนนี้สิ่งที่สำคัญก็คือคุณย่า

เมื่อเช้าขับรถมาถึงโรงพยาบาลหน้าห้องฉุกเฉินยังไม่มีหมอออกมาส่วนภาคินนั้นรีบลุกขึ้นทันทีเมื่อเห็นณิชา เขาจึงพุ่งตัวเข้ามาหาพร้อมกับมือทั้งสองข้างที่จับไหล่ของณิชา

"เธอทำแบบนี้กับคุณย่าได้ยังไง คุณย่าดีกับเธอมากแค่ไหนเขารักเธอมากแค่ไหนเธอมันสารเลว"

ภาคินไม่ฟังเหตุผลเขาเชื่อในสิ่งที่เห็นถึงแม้ว่าจะไม่เห็นเหตุการณ์ตั้งแต่แรกก็ตามแต่เขากลับเชื่อว่าณิชาเป็นคนผลักคุณย่าตกมาจากบันไดอารมณ์ที่เต็มไปด้วยความโกรธเกลียดเพิ่มขึ้นเป็นทวีคูณ

"คุณช่วยฟัง..."

"ไม่ฟังอะไรทั้งนั้น ถ้าคุณย่าของฉันเป็นอะไรไป ฉันฆ่าเธอทิ้งแน่" ณิชาเธอถูกเขาผลักจนล้มลงไปกับพื้นภาคินโกรธจนตัวสั่นชี้หน้าด่าณิชาทั้งขู่จะฆ่าเธอ ถ้าคุณย่าของเขาเป็นอะไรไป

แอ๊ด! ประตูหน้าห้องฉุกเฉินเปิดออกมาพอดี ณิชาเธอขยับลุกขึ้นส่วนภาคินนั้นพุ่งตัวเข้าหาหมอในขณะที่หมอกำลังเดินออกมา

"คุณหมอครับ คุณย่าของผมเป็นยังไงบ้าง"

"ท่านอยู่ในอาการวิกฤตเสียเลือดมาก และเกิดอาการช็อกชั่วขณะอาการของท่านห้าสิบห้าสิบ ญาติทำใจไว้บ้างนะครับ" ภาคินเดินถอยหลังหนึ่งก้าวเสียใจจนไม่มีคำพูดน้ำตาที่ไหลเอ่อล้นเต็มไปด้วยความเจ็บปวด เขากลับมาได้ไม่กี่วันอยู่กับคุณย่าที่เขารักได้ไม่นาน

"โธ่เว้ย!"

ภาคินกำหมัดและต่อยเข้าที่ข้างผนังห้องด้วยความโกรธจนมือของเขาเต็มไปด้วยเลือด ณิชาเธอลุกขึ้นจับแขนของภาคินเอาไว้

"คุณใจเย็นๆ ก่อน คุณหมอบอกว่าห้าสิบห้าสิบนั้นคือมีโอกาสรอดอยู่นะ" ด้วยความหวังดีณิชากลัวว่าภาคินจะเจ็บเธอพูดด้วยน้ำเสียงสั่นแต่ภาคินไม่ได้สนใจทั้งยังผลักณิชาจนเธอล้มลงอีกครั้ง ทว่า ในครั้งนี้ศีรษะของณิชากระแทกกับขอบโต๊ะ

"โอ๊ย" แผลที่ฝ่ามือที่ถูกเขากระทำยังไม่ทันจะได้ทำแผลแต่ภาคินนั้นก็สร้างแผลใหม่ให้กับณิชา เขาไม่สนใจเลยด้วยซ้ำว่าณิชานั้นหัวกระแทกกับอะไรทำไมถึงนั่งแน่นิ่งอยู่ข้างขอบโต๊ะแต่สิ่งที่เขาทำคือการพุ่งตัวเข้ามาจับแขนของณิชากระชากและดึงขึ้นจนทำให้คนตัวเล็กนั้นลอยขึ้นดั่งกับปุยนุ่น

"เธอสะใจมากใช่ไหมที่ทำกับคุณย่าของฉันแบบนี้ ห๊ะ! เกลียดฉันทำไมเธอถึงไม่ลงกับฉันล่ะ ทำกับคุณย่าทำไม" ณิชาเธอหลับตาด้วยความเจ็บปวดมือทั้งสองข้างรวบรวมแรงที่มีผลักหน้าอกของภาคินออก

"ฉันไม่ได้เป็นคนทำ เวียงพิงค์ผู้หญิงของคุณเป็นคนทำ" ภาคินหยุดชะงักหลังจากที่ณิชาบอกว่าเวียงพิงค์เป็นคนทำ ภาคินนึกถึงตอนที่คุณย่าตกลงมาจากบันไดซึ่งเวียงพิงค์อยู่ด้านบนด้วยกับณิชา

"ไม่จริงเวียงพิงค์จะทำคุณย่าไปทำไม" ภาคินไม่เชื่อว่าผู้หญิงแสนดีอย่างเวียงพิงค์จะกล้าทำกับคุณย่าของเขา

"ลืมตาดูซะบ้าง ฉันคิดว่าคุณไม่โง่ที่จะกลับไปดูกล้องวงจรปิด" หลังจากที่ได้ยินคำพูดชี้ทางให้ภาคินกลับไปดูความจริง เขาไม่รอช้าเลือกที่จะออกมาจากโรงพยาบาลทันที

"คุณคะทำแผลก่อนนะคะ แผลที่มือคุณไปโดนอะไรมาเหรอคะ" พยาบาลสาวที่เข้ามาประคองณิชานั้นหวังดีพาณิชาไปทำแผลทั้งมือและก็ศีรษะที่แตก จึงทำให้เวลาล่าช้ากลับมาที่บ้านทีหลังภาคิน

ตัดมาทางด้านของภาคิน

เขารีบกลับมาที่บ้านเพื่อมาดูกล้องวงจรปิดซึ่งภาคินไม่เชื่อว่าเวียงพิงค์เป็นคนทำ ผู้หญิงที่ใส่ชื่อและน่ารักอย่างเวียงพิงค์ไม่มีวันทำคุณย่าของเขาอย่างแน่นอน

เมื่อมาถึงบ้านเวียงพิงค์รีบวิ่งเข้ามาหาภาคินและโอบกอดแขน

"พี่ภาคินคะ คุณย่าเป็นยังไงบ้าง เวียงพิงค์เป็นห่วงคุณย่ามาก ไม่คิดเลยว่าคุณณิชาจะกล้าฆ่าคุณย่า" ภาคินมองหน้าของเวียงพิงค์ที่เอ่ยพูดว่าณิชาเป็นคนทำ

"ณิชาเป็นคนผลักคุณย่าตกบันไดเหรอ?"

มือหนาทั้งสองข้างจับไหล่ของเวียงพิงค์และเอ่ยถามด้วยแววตาที่จ้องมอง คนตัวเล็กใช้ความใสซื่อจ้องมองอย่างไม่ละสายตาถึงแม้ว่าตัวเองจะผิดแน่นอนว่าเธอจะไม่ทิ้งพิรุธให้เขาจับได้ ใบหน้าน้อยพยักหน้าก่อนที่จะยื่นเอกสารหลายใบที่เธอเข้าไปเอาในห้องของณิชาออกมา

"น่าจะเป็นเหตุผลนี้ที่ทำให้ณิชาโกรธเกลียดคุณย่า"

เอกสารที่ณิชาเธอเจอหลังรูปวางอยู่ที่เตียงทำให้เวียงพิงค์นั้นเข้าไปเจอดั่งกับว่าสวรรค์เข้าทางเธอใส่ร้ายให้ณิชาเป็นคนผิด

สายตาคู่นั้นเต็มไปด้วยน้ำตา มือหนาจับเอกสารแน่นยืนตัวสั่นจนตัวเกร็งเขาไม่ต้องไปดูกล้องวงจรปิดก็รู้ว่าใครเป็นคนทำคุณย่า ณิชาคงจะโกรธเกลียดคุณย่ามากจึงตั้งใจที่จะฆ่าคุณย่าของเขา

"ณิชา!"

เวียงพิงค์เธอแอบยิ้มด้วยรอยยิ้มเจ้าเล่ห์เพราะว่าภาคินเชื่อคำพูดของเธอ เขาโกรธจนเวียงพิงค์เธอไม่แม้แต่จะกล้าเข้าใกล้ภาคิน ความผิดครั้งนี้เธอรอดพ้นอย่างสวยงาม