" ลุกขึ้นมา "
เสียงนั้นเป็นคำสั่ง ไม่ใช่คำขอร้อง หลังแมททริกเข้ามายืนเท้าเอวสอบมองดูสภาพเธอ
เดมีใช้หัวถูไถไปกับหมอน พลางหันไปทางอื่น แสร้งทำเมินไม่ได้ยิน ซึ่งเธอไม่รู้ว่านั่นเป็นการยั่วโมโหที่ดีเยี่ยม
" เดมี"
และเมื่อไม่มีเสียงของเธอหลุดลอดออกมาสักคำในตอนนั้น ก็ยิ่งทำมาเฟียหนุ่มหงุดหงิด ทั้งที่เขารู้อยู่แล้วตั้งแต่ทีแรก จะต้องเกิดเหตุการณ์แบบนี้ขึ้น แต่เขาก็ยังคงทำ และที่เลือกทำ เพราะแค่อยากสั่งสอนเธอ ทว่าพอถึงเวลาจริง บทจะต้องมาเจอกับตัวเอง กลับไม่สามารถควบคุมความหงุดหงิดนั้นได้
" ฟู่ววว "
เขาพ่นลมหายใจพรืด ก่อนถลาเข้าไปฉวยแขนเรียว
" ลุกขึ้น"
แต่เหมือนสิ่งที่ได้รับกลับมาคือตรงกันข้าม เธอทำตัวนวล ลำบากคนตัวใหญ่ ต้องใช้แรงมากพอสมควร เพื่อที่จะบังคับเธอขึ้นมานั่ง ด้วยสภาพราวกับคนใกล้ตาย
"แล้วนี่เป็นอะไร พูดด้วยก็ไม่พูดด้วย! "
เพราะแม้แต่เส้นผมที่หล่นลงมาปรกหน้า เธอยังไม่คิดจะปัดขึ้
