นานแค่ไหนแล้วที่โดนขังอยู่ที่นี่ เดมีในกรงเหล็กที่ว่า ไม่สามารถรู้ได้ เธอต้องจมปรักอยู่กับความหวาดกลัว กับคำว่าจุดหมายที่ไร้คำตอบ สิ่งเดียวที่อยู่กับมันให้ได้ คงมีเพียงการหายใจเข้าออกที่สม่ำเสมอ และลึกถึงปอดกว่าเดิม นอกนั้นก็คงต้องบอกตัวเองไปว่าอย่าเงยหน้าขึ้นมา หากจิตใจยังไม่แข็งพอ ถ้ายังระแวง หัวเข่าคู่ที่กอดแน่นอยู่นั้นสามารถบรรเทาจิตใจได้ ถึงแม้ไม่ได้ทำให้หลุดพ้นก็เถอะ
หญิงสาวเหนื่อยกับการเฝ้าถามตัวเอง เกี่ยวกับเหตุผลจำเป็นอะไรต้องเอาเธอมาทิ้งไว้ที่นี่ ทั้งที่เธอกลัวความมืด กลัวมากจนหายใจไม่ออก
“ ฮึก ..."
เหตุการณ์วันนี้ ทำให้เธอย้อนกลับไปนึกถึงวันนั้น วันที่เขานำเธอมาขัง แล้วปล่อยให้นอนหนาวเหน็บอยู่กับความมืดจนเกือบตาย ต่างกันแค่ว่า ที่นั่นคือห้องมืดบนพื้นดินธรรมดา แต่ที่นี่ลึกกว่านี้คงจะเจอกับมหาสมุทร
สามชั่วโมงต่อมา
ร่างบางในสภาพมอมแมม ขอบตาบวมปูดเพราะร้องไห้หนัก ก่อนค่อยๆผงกหน
