วันถัดมา..เมื่อใกล้เวลาเลิกงาน ผู้บริหารหนุ่มเรียกพริมวรามาที่ห้องทำงานของเขาเช่นเดิม และวันนี้เขาไม่ลืมที่จะกดล็อกประตูเมื่อหญิงสาวก้าวพ้นประตูเข้ามา
“คุณจะเรียกฉันมาทำไมทุกวัน” พริมวราถามชายหนุ่มที่นั่งเป็นทองไม่รู้ร้อน ทำไม่รู้ไม่ชี้อยู่บนโซฟาหน้าตาเฉย
“พรุ่งนี้เราต้องเดินทางไปทำงานที่พัทยา คุณเตรียมตัวพร้อมหรือยัง”
“ค่ะ คุณเรียกฉันมาถามแค่นี้ใช่มั้ยคะ ฉันจะได้กลับ”
“คุณยังกลับไม่ได้!”
“ทำไมฉันยังกลับไม่ได้ คุณต้องการอะไรอีก”
“ต้องการทวงสิทธิ์ในความเป็นเจ้าของ..”
“เจ้าของอะไรของคุณไม่ทราบ”
“เจ้าของ..คุณไงพริม พริมเป็นของพีร์!” ร่างสูงลุกจากโซฟาก้าวมาจับแขนเรียวดันเธอให้ก้าวไปยังโต๊ะทำงานของเขา
“จะทำอะไรของนายอีกเนี่ย” เมื่อร่างบางถูกดันมาชนกับขอบโต๊ะ ร่างสูงก็ขยับเข้ามายืนแนบชิดแผ่นหลังของเธอทันที
“นายคงจะไม่คิด..จะ..อย่านะ! นายพีร์..” พริมวราเอ่ยห้ามผู้บริหารหนุ่มเสียงสั่นเคร
