บทที่ 4 - แค่จูบแรกก็แทบขาดใจ [1]
1592 Words
ตลอดสองปีที่ผ่านมาหลังจากกหมั้นกันอย่างเป็นทางการ ตรีทศทำหน้าที่ผู้ปกครองและคู่หมั้นของพิมดาริกาได้อย่างดีเกินคาด เขาไปรับและไปส่งเธอที่มหาวิทยาลัยด้วยตัวเองทุกครั้งที่มีเวลา วันไหนที่เขาไม่ว่างก็จะให้คนขับรถที่บ้านคอยรับส่งเธอแทน
‘ห้ามนั่งมอเตอร์ไซค์รับจ้างอีกเด็ดขาด แท็กซี่ก็ไม่ได้ แล้วก็ไม่ต้องให้ ลีโอมาคอยตามรับส่งด้วย’
‘ทำไมละคะ ลีโอต้องผ่านบ้านเราทุกวันอยู่แล้ว พรีมก็แค่ติดรถไปด้วยไม่เห็นเป็นไรเลย พี่แทนจะได้ไม่ต้องลำบากมาคอยรับส่ง พรีมไงคะ’
‘พี่ไม่ลำบาก’
‘แต่พรีมเกรงใจ’
‘พี่สั่งก็แค่ทำตามไม่ได้เหรอ ทำไมต้องเถียง ต้องเรื่องเยอะ!’
‘ค่า...ไม่เถียงแล้วก็ได้ค่า...’
ตรีทศขี้หงุดหงิดแบบนี้เสมอ พูดกันดีๆ ได้ไม่กี่ประโยคแล้วต้องลงท้ายด้วยการดุทุกที ดังนั้นพิมดาริกาจึงทำตัวว่านอนสอนง่ายกับเขาอยู่เสมอเพราะไม่อยากทะเลาะด้วย ส่วนตรีทศเองก็ค่อยๆ ลดความดุลงทีละนิด จากที่ชอบตีหน้ายักษ์อยู่ตลอดเวลา พิมดาริกาก็ได้เห็นรอยยิ้มของเขาบ่อยขึ้น และที่สำคัญแววความหื่นและความจ้องจะจับเธอกลืนลงท้องของเขาก็ฉายชัดขึ้นทุกวัน
“ว่าที่สามีแกมารอรับแล้วพรีม” เอมิกากระแทกไหล่ใส่พิมดาริกาเบาๆ เมื่อเดินออกมาที่หน้าตึกคณะด้วยกันแล้วเห็นตรีทศนั่งรออยู่ที่มุมประจำ ส่วนลีโอที่ตอนนี้กลายเป็นพระเอกดังไปแล้วไม่ได้มาสอบเพราะติดถ่ายละครที่ต่างประเทศ แต่ก็ได้ทำเรื่องขอสอบทีหลังเป็นกรณีพิเศษเอาไว้แล้ว
“สามงสามีอะไรกันแอ้ม” พิมดาริกายิ้มเขินพลางมองไปที่ตรีทศด้วยแววตาหวานๆ
“เราเรียนจบกันแล้วไง สอบวิชาสุดท้ายเสร็จแล้ว ก็ถึงเวลาที่แกจะต้องแต่งงานกับพี่แทนแล้ว” ถึงแม้จะเรียนจบอย่างไม่เป็นทางการเพราะเกรดยังไม่ออกและยังไม่ได้ทำเรื่องขอจบการศึกษาอย่างเป็นทางการ แต่จากผลการเรียนตลอดสี่ปีที่ผ่านมาก็ทำให้เอมิกามั่นใจว่าเธอและพิมดาริกาเรียนจบและต้องได้รับเกียรตินิยม “แล้วเท่าที่ฉันดูจากสายตาที่แกมองพี่แทนตอนนี้ ฉันคิดว่าแกคงไม่คิดที่จะหนีการแต่งงานแล้วใช่มั้ย”
“คงไม่แล้วแหละ” พิมดาริกาพยักหน้ารับยิ้มๆ สองปีที่ผ่านมา ความสัมพันธ์ระหว่างเธอกับตรีทศดีขึ้นมากแบบไม่น่าเชื่อ
“แกเลิกระแวงพี่แทนแล้วใช่มั้ย”
“ระแวงเรื่อง?”
“ก็เรื่องที่แกเคยบอกว่า พี่แทนอาจจะแกล้งทำดีกับแกเพื่อให้แกตายใจ แกจะได้ยอมแต่งงาน ยอมมีลูกด้วยง่ายๆ จากนั้นพี่แทนก็จะหย่ากับแกตามเงื่อนไขพินัยกรรมไง”
พิมดาริกาหยุดคิดนิดหนึ่งแล้วตอบด้วยรอยยิ้มเช่นเดิม “ไม่แล้วละ คนอย่างพี่แทนไม่มีทางฝืนใจทำดีกับฉันได้นานถึงสองปีหรอก”
“แล้วพี่เจนล่ะ ยังมายุ่งวุ่นวายกับแกกับพี่เจนอยู่หรือเปล่า”
“ตั้งแต่เสร็จงานหมั้น ฉันก็ไม่ได้เจอพี่เจนอีกเลย ส่วนพี่เจนจะยังมายุ่งกับพี่แทนอยู่หรือเปล่า เรื่องนี้ฉันไม่รู้จริงๆ”
“เป็นไง ทำข้อสอบกันได้มั้ย” ตรีทศถามเมื่อสองสาวเดินมาหยุดอยู่ตรงหน้า
“ได้เอทุกวิชาแน่นอนค่ะ” พิมดาริกาตอบอย่างมั่นใจ
ตรีทศเชื่อเพราะที่ผ่านมาผลการเรียนของพิมดาริกาดีมากมาตลอด ไม่เคยมีอะไรให้ผู้ปกครองอย่างเขาต้องหนักใจเลยสักนิด “เราไปกันเลยนะพรีม คุณย่าไปถึงหัวหินตั้งแต่เที่ยงแล้ว”
“ค่ะ” พิมดาริกาพยักหน้ารับกับตรีทศแล้วหันไปถามเอมิกา “ไม่ไปด้วยกันจริงๆ เหรอ”
“ฉันติดแคสต์งานละคร นี่ต้องรีบไปแล้วเนี่ย” เอมิกามองเวลาที่หน้าจอโทรศัพท์มือถือแล้วหันไปไหว้ลาตรีทศ “แอ้มไปก่อนนะคะพี่แทน เที่ยวให้สนุกนะพรีม” ว่าแล้วก็รีบวิ่งไปที่รถญี่ปุ่นคันเล็กที่ซื้อมาด้วยน้ำพักน้ำแรงของตัวเองจากการถ่ายแบบและถ่ายโฆษณา
“โชคดีนะแอ้ม ขอให้แคสต์ละครเรื่องแรกในชีวิตผ่าน” พิมดาริกาตะโกนอวยพรเพื่อนรักอย่างรู้ดีว่าเอมิกาคาดหวังกับงานนี้มาก
“รีบไปเถอะพรีม เดี๋ยวคุณย่ารอ” ตรีทศพูดพลางเดินนำพิมดาริกาไปที่รถแล้วเปิดประตูรถด้านที่นั่งข้างคนขับให้เธอ ซึ่งหญิงสาวเคยบอกหลายครั้งแล้วว่าไม่ต้องเปิดให้แต่เขาก็ยังทำอยู่เสมอจนติดเป็นนิสัย
“คุณย่าหาฤกษ์แต่งงานให้เราแล้วนะ” ชายหนุ่มบอกเมื่อเข้ามานั่งในรถกันเรียบร้อยแล้วทั้งคู่
“เมื่อไหร่คะ”
“เดือนหน้า”
“ทำไมคุณย่ารีบจัง น่าจะรออีกหน่อย”
“พี่รอมาตั้งสองปีแล้ว จะให้รอไปถึงเมื่อไหร่” ตรีทศทำเสียงฉิว สีหน้าหงุดหงิดแล้วขับรถออกจากรั้วมหาวิทยาลัยไป ซึ่งพิมดาริกาไม่เข้าใจว่าเรื่องแค่นี้ทำไมเขาต้องโกรธด้วย
ระหว่างที่นั่งรถออกจากกรุงเทพฯ มุ่งหน้าไปหัวหิน พิมดาริกาก็เอาแต่แอบมองตรีทศเป็นระยะจนคนถูกมองอดถามไม่ได้
“แอบมองหน้าพี่แบบนี้หมายความว่างไง” ตรีทศเอียงตัวเท้าศอกบนที่พักแขนแล้วยื่นหน้าเข้ามาถามใกล้ๆ ขณะรถจอดติดไฟแดง
พิมดาริกาแทบหยุดหายใจเมื่อใบหน้าหล่อเหลาที่เธอแอบมองมาตลอดทางอยู่ใกล้แค่คืบ
“ว่างไง มองหน้าพี่ขนาดนี้ หิวเหรอ” เขายื่นหน้าเข้ามาใกล้อีกนิดจนปลายจมูกแทบจะชนกันอย่างจงใจแกล้ง อีกทั้งคำถามที่ว่า ‘หิวเหรอ’ ของเขาก็ชวนให้คิดไปในทางอื่นที่ไม่ใช่หิวข้าวแต่เป็น ‘หิวเขา’ มากกว่า
“เปล่าค่ะ” พิมดาริกาเอนตัวหนีจนแผ่นหลังชิดประตูรถ
ตรีทศหัวเราะในลำคอแล้วดึงตัวกลับเพื่อจะเคลื่อนรถออกเมื่อเห็นสัญญาณไฟเขียว ปีนี้พิมดาริกาอายุยี่สิบเอ็ดปีแล้ว เป็นสาวสะพรั่งและมีเสน่ห์น่าหลงใหลมากแบบที่เจ้าตัวคงไม่รู้ตัว พิมดาริกาในวันนี้ไม่เหลือคราบ ‘เด็กกะโปโล’ เมื่อสองปีก่อนแม้แต่นิดเดียว
‘น้องไม่เด็กแล้วนะแทน เลิกอคติ แล้วลองมองน้องอีกมุมนึงสิ ไม่แน่นะ อีกสองปีกว่าน้องจะเรียนจบ แทนอาจจะเปลี่ยนใจมารักน้องแบบที่อยากแต่งงานแล้วมีลูกด้วยกันจริงๆ ก็ได้’
‘ไม่มีทางครับคุณย่า ถ้าผมกับพรีมรักกันได้ หิมะต้องตกที่ประเทศไทยกลางเดือนเมษาแน่ๆ’
เขายังจำคำพูดของตัวเองเมื่อสองปีก่อนได้ดี วันนี้เขายังไม่แน่ใจตัวเองว่ารักเธอหรือยัง แต่เรื่องอยากแต่งงานแล้วมีลูกด้วยกันเขาตอบได้อย่างเต็มปากว่า ‘อยากมาก’ เพราะก่อนที่จะมีลูกด้วยกันได้ มันต้องผ่านขั้นตอนการ ‘ทำลูก’ ก่อน ซึ่งเขารอขั้นตอนนี้มานานถึงสองปีเต็ม นี่คือเหตุผลที่ว่าทำไมเมื่อสักครู่นี้เขาถึงหงุดหงิดที่พิมดาริกายังไม่อยากแต่งงานตอนนี้
“พี่แทนคะ”
“หือ” ชายหนุ่มที่กำลังตั้งใจขับรถอยู่ขานรับในลำคอเบาๆ
“พี่แทนจำได้หรือเปล่า ที่เคยบอกว่าจะให้เงินพรีมร้อยล้านวันแต่งงาน”
“จำได้” ตรีทศหัวเราะเบาๆ อย่างเข้าทาง “ยังไม่ได้แต่งงานกันเลย จะเอาเงินแล้วเหรอ”
“พรีมก็แค่ถามเฉยๆ กลัวพี่แทนลืม”
“พี่ไม่ลืม พรีมนั่นแหละที่เคยบอกว่าจะสมนาคุณให้พี่ที่พี่ยอมจ่ายเงินให้ตั้งร้อยล้าน อย่าลืมก็แล้วกัน”
พิมดาริการู้สึกว่าสองแก้มร้อนผ่าวขึ้นมาทันทีอย่างห้ามไม่ได้ และตอนนี้มันคงแดงจัดประจานตัวเองไปแล้ว คิดแล้วก็อยากจะเขกหัวตัวเองนัก ทวงเงินเขายังไงให้เข้าตัว
“อะไร แค่นี้ก็เขินแล้วเหรอ” ตรีทศแซวด้วยรอยยิ้มขบขันระคนเอ็นดู พิมดาริกาน่ารักขนาดนี้เขาชักอยากให้ถึงวันเข้าหอเร็วๆ ซะแล้วสิ “พี่บอกให้คุณย่าเลื่อนวันแต่งงานให้เร็วขึ้นดีกว่า”
“ไม่ดีค่ะ” พิมดาริการีบสวนทันควัน
“ทำไมล่ะ” ตรีทศกลั้นยิ้มแทบไม่อยู่เมื่อเห็นแก้มแดงๆ ของหญิงสาวข้างกาย
“พรีมเพิ่งเรียนจบ ยังไม่ได้ใช้ชีวิตเลย จะให้รีบแต่งงานไปถึงไหน”
“พี่รอพรีมมาตั้งสองปี จะรอไม่ไหวแล้วนะ”
“ตอนแรกทำขึงขังไม่อยากแต่ง ตอนนี้มาทำเป็นจะรอไม่ไหว” พิมดาริกาอดแขวะไม่ได้
“พี่อยากเข้าหอ อยากมีเมียจะแย่แล้วไม่รู้เหรอ”
“พี่แทนไม่ต้องพูดมาก ตั้งใจขับรถไปเลย” พิมดาริกาอยากจะบ้าตาย ระยะหลังเวลาคุยกับเขาทีไรก็มักจะจบด้วยการที่เธอถูกเขาทำให้เขินจนไปไม่เป็นอย่างนี้ทุกที
- Writer
