ดารัญเดินออกจากครัวด้วยใบหน้าเรียบสงบ เธอเช็ดมือกับผ้าเช็ดตัวผืนเล็ก ขณะเดินกลับมาที่ห้องนั่งเล่น ซึ่งตอนนี้ไฟหรี่ลงเพื่อให้เอวาหลับสบายบนโซฟายาว ร่างเล็กของเด็กหญิงขดตัวแนบแขนพ่ออย่างอบอุ่น มีผ้าห่มบางคลุมอยู่ครึ่งตัว
ดารัญหยุดยืนมองภาพนั้นอยู่ครู่หนึ่ง ก่อนจะเอ่ยเบาๆ
“ฉันกลับก่อนนะคะ ขอบคุณสำหรับอาหารมื้อเย็นค่ะ” เธอพูดด้วยเสียงสุภาพเหมือนทุกครั้ง แต่ก่อนที่เธอจะหมุนตัวไปคว้ากระเป๋า หริณกลับลุกขึ้นยืน และพูดเสียงเบาแต่ชัดเจน
“คุณรัญ...อย่าเพิ่งกลับได้ไหมครับ”
เสียงนั้นไม่ใช่การเรียกรั้งแบบขอร้องธรรมดา มันสั่นเล็กน้อย ราวกับเขาต้องรวบรวมความกล้าทั้งหมดในค่ำคืนนี้
“มีอะไรหรือคะ” ดารัญเลิกคิ้วเล็กน้อย แต่เธอก็หยุดเท้า หันกลับมาอย่างสงบนิ่ง
“ผมอยากคุยด้วยสักหน่อยครับ แค่ไม่กี่นาที” เขาผายมือเชิญให้เธอนั่งลงที่โซฟาอีกตัว ฝั่งตรงข้าม
หญิงสาวลังเล แต่ก็ยอมเดินไปนั่งลงอย่างเงียบๆ แววตา
