บรรยากาศช่วงหัวค่ำที่ลานจอดรถของซูเปอร์มาร์เก็ตในห้างสรรพสินค้าใกล้บ้าน เต็มไปด้วยความวุ่นวายเบาๆ ผู้คนเดินขวักไขว่กับรถเข็นของเต็มคัน ดารัญถือถุงของพะรุงพะรังสองมือ ขณะกำลังจะเดินกลับไปที่รถ ก็ได้ยินเสียงเล็กๆ ดังขึ้นจากด้านหลัง
“น้ารัญขา” เสียงเล็กใสที่คุ้นหูทำให้เธอหันกลับไปทันที เอวาวิ่งเข้ามากอดเธอเต็มแรง หญิงสาวหัวเราะเบาๆ แล้วก้มลงลูบศีรษะเด็กหญิงด้วยความเอ็นดู
“บังเอิญจังเลยค่ะ” เสียงทุ้มนุ่มจากเจ้าของร่างสูงที่ตามมาทำให้เธอเงยหน้าขึ้นสบตาเขา
หริณยิ้มกว้างเหมือนคนที่กำลังดีใจเกินกว่าจะเก็บอาการไว้ได้
“ยังไม่ได้กินข้าวใช่ไหมครับ ถ้าอย่างงั้นไปกินด้วยกันไหม ร้านใกล้ๆ นี่เอง” คำชวนเรียบง่าย แต่เต็มไปด้วยความหมาย ดารัญนิ่งคิดเล็กน้อย พลางเหลือบตามองถุงของในมือ
“ขอบคุณค่ะ แต่ไม่ดีกว่า” แววตาของเขาดูแผ่วลงเล็กน้อย แม้จะไม่อยากแสดงออก แต่ความผิดหวังมันแทรกเข้ามาโดยไม่รู้ตัว
เธอเห็นอ
