หลังเทียนเดินเข้ามหาลัย เชิดชายตัวโตกล้ามใหญ่ ก็ขึ้นรถเพื่อกลับเข้าไปยังหมู่บ้าน รถสองแถวสีส้มอิฐจอดเทียบข้างทางเงินค่าโดยสารแปดบาท ถือเป็นราคาที่คุ้มค่าต่อการจ่าย รถเครื่องคันเก่าที่จอดตากน้ำค้างทั้งคืนมันยังคงอยู่ข้างศาลารอรถเช่นเดิม เพราะคงไม่มีใครคิดว่า มันจะยังใช้งานได้อยู่ อย่างมากก็แกะเอาอะไหล่ไปขายแต่ก็คงได้ไม่กี่สิบบาท
หลังขับรถกลับมาถึงบ้าน ลำไยยังคงอยู่ที่บ้านของเขาไม่ยอมไปไหน นั้นยิ่งทำให้เขารู้สึกหงุดหงิด
“เอ็งมาทำอะไรบ้านพี่วะลำไย”
“พี่เชิด พี่ก็รู้ว่าลำไยรักพี่ พี่จะใจจืดใจดำทำกับฉันได้ลงคอเลยเหรอจ๊ะ ฉันยอมเป็นเมียลองจากน้องเทียนก็ได้”
“เอ็งบ้าไปแล้วเหรอลำไย พี่ไม่ได้รักเอ็ง เอ็งก็รู้ ขืนอยู่กันไป คนที่จะเสียใจก็มีแค่เอ็งคนเดียว”
“ฉันยอม นะจ๊ะพี่นะ ลำไยขอร้อง แค่อาทิตย์ละครั้งให้ฉันได้ปรนนิบัติพี่บ้างก็พอ” สายตาออดอ้อนมองหน้าชายตัวโต
เชิดถอนหายใจแรงเมินหน้าหนี แขนเล็ก
