ลำไยกอดอกทำหน้าไม่พอใจ
“เอ่อ แล้วไอ้พี่เกรียงไปไหน ?” ลำไยพูดพรางยืดคอมองหา แต่ก็เหมือนจะไม่มีชายตัวเล็กอยู่ในกลุ่ม
“กูไม่เห็นมันตั้งแต่ตอนมาแล้วนะ”
“มาสิ ฉันเป็นคนบอกเอง แต่ชั่งเถอะขาดไปแค่คนเดียว แค่พวกมึง หว่างขาอีเทียนก็คงบานแล้ว ฮ่าๆ” หัวเราะชอบใจ
ถอยคำเมื่อครู่สาวน้อยที่กำลังนั่งหลบอยู่ไม่ไกล เธอได้ยินมันทุกคำ ความกลัวเข้าครอบงำหัวใจของคนตัวเล็ก เธอไม่รู้จะต้องทำยังไงต่อน้ำตาไหลอาบแก้มตัวสั่นไม่กล้าขยับ
คนเดียวที่เธอคิดถึงและภาวนาให้เขามาช่วยมีแค่ลุงเชิดคนเดียวเท่านั้น ขณะที่นั่งสิ้นหวังในความมืด เสียงฝีเท้าเดินฝ่าหญ้าแห้งกำลังตรงเข้ามาทางที่เธออยู่ หัวใจเต้นแรงและถี่ขึ้น คนตัวเล็กนั่งกอดเข่าหลับตาปี๋ แต่แล้วเสียงเดินนั้นก็หยุดลงต่อหน้าเธอ
“เทียน กระท้อนเอง” เสียงกระซิบ
“กระท้อน ดีใจจัง” สาวน้อยโผลเข้ากอดเพื่อนตัวโตด้วยความดีใจ เพราะอย่างน้อยเธอก็จะไม่ได้อยู่คนเดียว
“อย่าเ
