01

1096 Words

รุ่นพี่เจ้าชู้ กับรุ่นน้องที่ไม่เล่นด้วย แสงแดดยามเช้าเริ่มแรงขึ้นหลังจากหมวยเล็กลงจากรถเมล์หน้ามหาลัย เธอยืนเก้ ๆ กัง ๆ อยู่หน้าอาคารวิศวะ พลางมองป้ายต้อนรับนักศึกษาใหม่ที่ติดอยู่เหนือบันไดทางเข้า เสียงจอแจดังรอบด้าน ทั้งจากกลุ่มเพื่อนที่มาด้วยกัน และจากรุ่นพี่ที่คอยต้อนรับอย่างครึกครื้น เธอกระชับสายกระเป๋าเป้บนบ่า ยกมือปาดผมที่ปลิวมาติดหน้า หันมองซ้ายขวาเหมือนกำลังหาทางไปโรงอาหาร ก่อนที่เสียงข้อความแจ้งเตือนจากโทรศัพท์มือถือจะดังขึ้นขัดจังหวะ ( ยุนอา: หมวย! ชั้นอยู่โรงอาหารแล้ว รีบมาาาา หิวจะตายแล้ว ) หมวยเล็กอมยิ้มกับตัวเอง นิ้วพิมพ์ตอบ ( หมวยเล็ก: ได้ ๆ เดี๋ยวไป แบ่งโต๊ะไว้ด้วยนะ ) เธอค่อย ๆ เดินฝ่าฝูงผู้คนไปตามป้ายบอกทาง ระหว่างเดินก็สังเกตสภาพรอบ ๆ โต๊ะรับน้องที่วางอยู่ริมทางเดิน รุ่นพี่บางคนตะโกนเชิญชวนให้ถ่ายรูปกับป้ายชื่อคณะ บ้างก็แจกโบรชัวร์ชมรมต่าง ๆ ในหัวหมวยเล็กเต็มไปด้วยความตื่นเต้นและประหม่า นี่เป็นครั้งแรกที่เธอได้ใช้ชีวิตในมหาวิทยาลัยจริง ๆ และเธอก็ต้องทำมันเพียงลำพัง เพราะเพื่อนสนิทสองคนเลือกเรียนคนละคณะ “…” @โรงอาหารคณะวิศวะด้านใน กลิ่นอาหารหลากชนิดตลบอบอวล เสียงส้อมกระทบจานและเสียงคนพูดคุยกันดังผสมกันอย่างวุ่นวาย ยุนอา สาวสวยสายติสท์ ผมยาวหยักศกสีน้ำตาล โบกมือแรงจนเกือบทำแก้วน้ำล้มเมื่อเห็นหมวยเล็กเดินเข้ามา ข้าง ๆ กัน เฟลอกี้ หนุ่มลูกครึ่งหน้าตาดี ตาสีอ่อน สวมแว่นก้มเล่นโทรศัพท์ แต่ก็ยกมือขึ้นทักทายอย่างสุภาพ “หมวยยยย! ในที่สุดก็มา ชั้นหิวจะตายอยู่แล้ว” ยุนอาเอ่ยขึ้นด้วยท่าทีดีใจ เมื่อเห็นเพื่อนเดินย่างกรายเข้ามาใกล้ขึ้นเรื่อย ๆ หมวยเล็กอดที่จะหัวเราะไม่ได้เมื่อเห็นท่าทีเพื่อนสนิทของตัวเอง “โทษที ๆ ตลาดเช้าวันนี้คนเยอะมาก กว่าจะปลีกตัวมาได้” เธอวางถุงปาท่องโก๋ขนาดใหญ่ลงบนโต๊ะ “นี่ เอามาฝาก” ก่อนที่เฟลอกี้จะหยิบชิ้นหนึ่งทันที “โอ้โห ขอบใจมาก นี่แหละอาหารเช้าของจริง” “หมวยเล็กนี่แหละเพื่อนแท้ เอาใจไปเลย” หมวยเล็กนั่งลง ขณะนั้นยุนอาทำหน้าระริกระรี้เหมือนมีเรื่องจะเมาท์ “หมวย…เธอรู้จัก ‘ภัทร’ มั้ย?” หมวยเล็กเลิกคิ้วขึ้นด้วยความสงสัย ก่อนจะเอ่ยถามออกไปตรง ๆ “ใครอะ?” “โอ้โห…ไม่รู้จักนี่ถือว่าแปลกมากนะ” เฟลอกี้เอ่ยขึ้นแทรก ก่อนที่ยุนอา จะรีบเล่าอย่างตื่นเต้น “ภัทรคือรุ่นพี่ปีสี่วิศวะยานยนต์ หล่อมาก เจ้าชู้มากกก และรวยมาก ขับซุปเบอร์คาร์มามหาลัยทุกวันไม่เคยซ้ำ คนกรี๊ดกันทั้งคณะ” หมวยเล็กที่ฟังก็อดที่จะหัวเราะในท่าทีของเพื่อนเธอไม่ได้ “ฟังดูเหมือนพระเอกในละครเว่อร์ ๆ” เฟลอกี้ยกยิ้มพร้อมกับส่ายหัวไปมาด้วยความเหนื่อยใจ กับท่าทีของหมวเล็ก “แต่ไม่ใช่ละครนะ ของจริง” -ด้านภัทร- โต๊ะอีกฟากหนึ่ง ภัทรนั่งกับกลุ่มเพื่อนรุ่นพี่ เสียงหัวเราะดังเป็นระยะ พวกเขาพูดคุยกันเรื่องงานแข่งรถที่จะมีในอีกไม่กี่สัปดาห์ แต่ภัทรกลับไม่ได้มีสมาธิเต็มที่ สายตาเขาเลื่อนไปหยุดที่โต๊ะมุมในที่หมวยเล็กนั่งอยู่กับเพื่อนสองคน ก่อนที่เพื่อนคนหนึ่งจะสังเกตเห็น “มึงมองใครวะ?” ภัทรยกยิ้มก่อนจะเอ่ยตอบด้วยท่าทีเจ้าเล่ห์ “น้องใหม่” ก่อนที่น้ำเสียงเอ่ยแซวจะตามมา “อีกแล้ววววว น้องใหม่อีกแล้วเหรอ?” เขาไม่ตอบ ทำแค่เพียงหยิบแก้วกาแฟขึ้นจิบแล้วลุกเดินออกจากโต๊ะเพื่อตรงไปยังโต๊ะหมวยเล็ก หมวยเล็กที่กำลังเล่าเรื่องขำ ๆ จากบ้านให้เพื่อนฟัง จู่ ๆ เงาร่างสูงก็ทาบลงบนโต๊ะ ก่อนที่เธอจะเงยหน้าขึ้นมองแล้วชะงักไป ชายหนุ่มในเสื้อช็อปสีกรม ร่างสูงโปร่ง ไหล่กว้าง ใบหน้าคมเข้มที่ดูมีเสน่ห์และอันตราย ริมฝีปากหยักได้รูปยกยิ้มมุมปากเล็กน้อยพร้อมกับจ้องมองใบหน้าเธออย่างใกล้ชิด “ปาท่องโก๋…ขอสักชิ้นได้มั้ย?” หมวยเล็กกระพริบตาปริบ ๆ ด้วยความตกใจและมึนงง หัวใจเจ้ากรรมกระหน่ำเต้นอย่างหนัก ยามที่ลมหายใจรดลงที่ปลายจมูกของเธอ “เอ่อ…ฮะ?” “ปาท่องโก๋น่ะ กลิ่นหอมไปถึงโต๊ะโน้นเลย” ยุนอารีบสะกิดแขนหมวยเล็กอย่างแรง “หมวย! นี่พี่ภัทรที่ชั้นเล่าเมื่อกี้!” เฟลอกี้นั่งนิ่งแต่สายตาเต็มไปด้วยความสนใจ หมวยเล็กหยิบปาท่องโก๋หนึ่งชิ้นใส่ทิชชู่แล้วยื่นให้ “เอ้า…เอาไปค่ะ” ภัทรรับมาด้วยท่าทีเจ้าเล่ห์ พร้อมกับยิ้มกว้าง “ขอบคุณนะ…หมวยเล็ก” หมวยเล็กชะงักไปทันทีตอนที่เขาเอ่ยชื่อเธอด้วยท่าทีสนิทสนม “รู้ชื่อเราได้ไงอะ?” ภัทรยักคิ้วข้างเดียว ก่อนจะเอ่ยประโยคถัดมา “ก็เราดังนี่” “ดังอะไร? ร้านปาท่องโก๋เหรอ?” ก่อนที่จะภัทรหัวเราะออกมาเบา ๆ อย่างนึกเอ็นดูในท่าทีของเธอ “ก็อาจจะนะ” ชายหนุ่มเอ่ยตอบก่อนหมุนตัวเดินกลับโต๊ะเพื่อน ทิ้งกลิ่นน้ำหอมอ่อน ๆ และความงงงวยไว้ในหัวของหมวยเล็ก หลังจากที่ชายหนุ่มเดินจากไป ยุนอามองตามตาเป็นประกาย “กรี๊ดดด หมวย! วันแรกก็โดนพี่ภัทรมาทักแล้วอะ!” หมวยเล็กส่ายหน้าอย่างขอไปที “ไม่เอาอ่ะ ดูท่าทางเจ้าชู้ชัด ๆ” ก่อนที่เฟลอกี้จะยกยิ้มมุมปาก “พูดแบบนี้ เดี๋ยวก็รู้” หลังเลิกเรียนช่วงบ่าย หมวยเล็กเดินถือสมุดออกจากตึกเรียน เธอกำลังตั้งใจจะกลับบ้าน แต่ทันทีที่พ้นบันไดตึก… ร่างสูงในเสื้อช็อปคุ้นตาก็ยืนพิงรถสปอร์ตอยู่ เขายกปาท่องโก๋ขึ้นโชว์ เป็นชิ้นที่เหลือจากเช้า พร้อมรอยยิ้มกวน ๆ “ฝากไว้ก่อนนะ วันนี้อร่อย” หมวยเล็กเม้มปากด้วยความอึดอัดก่อนจะเอ่ยตอบออกไป “เอาไปเถอะค่ะ จะได้ไม่ต้องคืน” ภัทรหัวเราะออกมาอย่างชอบใจ “ถ้าอยากได้คืน มาขอทุกวันก็ได้นะ” เธอส่ายหัว รีบเดินหนี แต่ในใจก็แอบรู้สึก…ประหลาดใจว่า ชายหนุ่มคนนี้ต้องการอะไรจากเธอ

Free reading for new users

Scan code to download app

App Store Google Play

Facebookexpand_more