“ถ้าเป็นแบบนั้นพ่อคงต้องยอมรับและเข้าไปรับผิดกับสิ่งที่ได้ทำไว้” ใบหน้าของคนเป็นพ่อสลดลงอย่างเห็นได้ชัด เขาคงต้องยอมรับไปกับสิ่งที่เขาได้เคยกระทำลงไปและคงจะหลีกเลี่ยงไม่ได้อีกต่อไปแล้ว
“พ่อคะ ฝันขอเวลาหน่อย ฝันจะลองไปขอยืมเพื่อนดูก่อน พ่อไม่ต้องเครียดนะคะ ทุกอย่างย่อมมีทางออกเสมอค่ะ” พาฝันเอื้อมมือไปกุมมือพ่อของเธอเอาไว้ จ้องมองไปยังใบหน้าของพ่อที่ดูเศร้าเหลือเกินและทันทีที่ได้ยินคำพูดของลูกสาว เขาหันหน้ามองเอ่ยถามลูกสาวด้วยความห่วงใยรู้สึกผิดอย่างบอกไม่ถูกที่ต้องให้ลูกสาวอย่างพาฝันมารับรู้และแบกภาระในเรื่องนี้ด้วย
“ฝันจะไปยืมเพื่อนคนไหนแล้วเพื่อนลูกเขาจะให้ยืมหรือ” หัวใจของคนเป็นพ่อเจ็บปวดเป็นที่สุดถ้าย้อนเวลากลับไปได้ เขาจะไม่ช่วยเหลือเพื่อนคนนี้โดยเด็ดขาดคิดแล้วก็กลุ้มมันช่างตรงกับสุภาษิตที่ว่าเอ็นดูเขาเอ็นเราขาดเสียจริง
“ฝันเองก็ไม่รู้เหมือนกันค่ะแต่ยังไงคงต้องลองดูก่อน” พาฝันยิ้มรั
