ตอนที่ 6 ความรู้สึก (2)

1117 Words

“แกขู่อะไรพ่อฉัน!!” รุมิกัดฟันถามจีนอย่างไม่เกรงกลัว จีนจ้องมองเธออย่างฉงน เขารู้สึกแปลกใจที่ลูกคุณหนูอย่างรุมิน่าจะหวาดกลัวการโดนจับตัวมาขังเอาไว้ มากกว่าที่จะโต้เถียงกับเขา แต่นี่เธอกลับใจกล้ามาก “ก็ไม่มีอะไรมาก เพียงแค่บอกให้พ่อเธอทำตามข้อเสนอ แล้วฉันจะปล่อยเธอกลับไป ก็เท่านั้นเอง” หนุ่มผมทองยักไหล่อย่างไม่แยแสต่ออาการฮึดฮัดของรุมิ “แกมันก็แค่โจรกระจอกๆ ที่จับตัวฉันมาเพื่อขู่พ่อฉันสินะ!!” รุมิเยาะเย้ยถากถาง เขาขมวดคิ้วอย่างไม่พอใจ แต่ก็ยังปล่อยให้รุมิว่าต่อ “อย่างพวกแกน่ะ ไม่มีทางรอดเงื้อมมือตำรวจไปได้หรอก!!” รุมิยิ้มเยาะ “งั้นเหรอ” “ว้าย!!” รุมิร้องออกมาอย่างตกใจเมื่อจีนกระชากตัวเธอให้ออกมาห่างจากกำแพง และยื่นหน้าของเขาเข้ามาประชิดเธอ “หึ!เธอไม่รู้หรอกว่ากำลังเผชิญหน้ากับอะไรอยู่ คุณหนูโคบายาชิ” จีนพูดกระซิบข่มขู่ นัยน์ตาสีเขียวน้ำทะเลวาวโรจน์ราวกับมีคลื่นอยู่ในนั้น “ฉันไม่สนใจว่าแกจะเป็นใคร ฉันไม่กลัวหรอก” รุมิจ้องมองจีนไม่กะพริบ เขาจ้องมองนัยน์ตาสีน้ำตาลอ่อนคู่สวยของรุมิด้วยความฉงน ภายใต้ใบหน้าแข็งกระด้าง เขามีความรู้สึกว่าผู้หญิงคนนี้เวลาโกรธช่างดูสวยและน่ารักมีเสน่ห์เสียจริง รุมิขมวดคิ้วมองหนุ่มหล่อผมทองตรงหน้าอย่างสงสัยเมื่อเห็นเขาเงียบไป จีนพยายามข่มอารมณ์ไว้พลางผลักตัวรุมิกระเด็นไปบนเตียงอย่างแรง แล้วเขาก็รีบหันหลังเดินออกจากห้อง โดยไม่ฟังเสียงเธอที่ตะโกนบอกให้ปล่อยตัวเธอไปแม้แต่น้อย “ถ้าเธอไม่ใช่คุณหนูโคบายาชิก็คงจะดี” จีนหยุดพึมพำเบาๆ หน้าห้องที่ขังรุมิ ก่อนจะเดินจากไปอย่างเงียบๆ ชายวัยกลางคนกำลังยืนจ้องมองทิวทัศน์อยู่ริมหน้าต่างของตึกระฟ้าที่สูงใหญ่ด้วยสายตาว่างเปล่า เขากำลังรอคอยการมาของใครสักคน ทันใดนั้น เลขาฯ หน้าห้องของเขาก็ได้แจ้งมาทางสปีคโฟนว่าบุคคลที่เขาต้องการพบได้มาถึงแล้ว “สวัสดีครับ ท่าน” จีนเดินเข้ามาภายในห้องทำงานอันโอ่โถง ก่อนจะเอ่ยทักทายและโค้งทำความเคารพชายที่ยืนหันหลังให้เขาอย่างสุภาพ “อ้อ…มาแล้วเรอะจีน” เขาหันมามองจีนก่อนจะเดินกลับไปนั่งที่เก้าอี้บุนวมซึ่งอยู่ด้านหลังของโต๊ะทำงาน “เป็นยังไงมั่ง เรื่องที่ให้จัดการ” “ผมได้จัดการตามที่ท่านสั่งเรียบร้อยแล้วครับ” จีนตอบด้วยน้ำเสียงสุภาพ “ฮ่าๆ ดีมาก ดี!!ทำงานได้เยี่ยม!!สมกับที่คาลฝากเธอมาให้ฉันจริงๆ ฮ่าๆ” เขาหัวเราะออกมาเสียงดังอย่างสมใจที่จีนทำตามแผนการได้ดีมาก “ไม่เป็นไรมิได้ครับท่าน ผมทำตามหน้าที่ของผมที่ได้รับมอบหมายครับ” จีนถ่อมตัวบอกชายคนนั้น “ฮ่าๆ ดี!!ผลงานเยี่ยมแล้วยังถ่อมตัวอีก ดีมาก แบบนี้ฉันชอบ” เขาตบมืออย่างชอบใจ “แล้วเรื่อง ‘ของ’ เราจะทำตามกำหนดการเดิมรึเปล่าครับ” “อืม…ฉันต้องดูตารางเวลาเข้าเทียบท่าของเรืออยู่นี่ล่ะ เดี๋ยวฉันค่อยบอกนายอีกทีแล้วกัน” “ได้ครับท่าน ถ้าอย่างนั้นผมขอตัวก่อนนะครับ” จีนรับคำพร้อมกับขอตัวออกไปอย่างนอบน้อม “จีน ฉันบอกกี่ทีแล้วว่าให้เรียกคุณมุรามาสะน่ะ” เขาส่งเสียงทักท้วง หนุ่มผมทองชะงักเท้าที่ก้าวเดิน “ได้ครับ คุณมุรามาสะ” จีนหันกลับมาโค้งคำนับเขาอีกครั้ง ก่อนจะหันหลังเดินออกจากห้องไป โดยทิ้งให้มุรามาสะ ทาคุนั่งยิ้มอย่างพอใจในผลงานของจีนอยู่เพียงคนเดียว เคนกับโคจิโร่ขับรถตระเวนหาโกดังซึ่งน่าจะเป็นที่หลบซ่อนของกลุ่มโจรที่ลักพาตัวรุมิไปเกือบหลายชั่วโมง แต่ก็ยังไม่มีวี่แววว่าจะพบเจอทั้งรุมิและพวกโจรเหล่านั้นเลย ทั้งสองคนเริ่มรู้สึกเหนื่อยอ่อนเพราะใช้เวลาค้นหานานมาก “เฮ้อ…นี่เราจะหาโกดังที่พวกมันเอารุมิไปขังเจอรึเปล่าวะเนี่ย” โคจิโร่ถามอย่างท้อแท้ หลังจากที่เขากับเคนค้นหากันมาสองโกดังแล้ว ก็ยังไม่มีวี่แววของรุมิเลย พวกเขาทั้งคู่จึงนั่งพักเหนื่อยอยู่ด้านข้างรถ “นายอย่าบ่นหน่อยเลยน่า” เคนบอก เขาเองก็รู้สึกเหนื่อยไม่แพ้กัน โกดังของบริษัท Dry Angies แต่ละโกดังใหญ่โตมาก และการลอบเข้าโกดังที่ปิดอยู่ก็ไม่ใช่เรื่องง่ายเลยแม้แต่น้อย “เฮ้ย!หากเราคาดผิดล่ะ เคน หากพวกมันเอารุมิไปฆ่าทิ้งหมกป่าแล้วจะทำไงวะ” โคจิโร่หยั่งเชิงถาม “นายอย่าพูดแบบนี้อีกนะ!!!รุมิต้องปลอดภัย ฉันไม่ยอมให้เธอเป็นอะไรแน่” เคนลุกพรวดขึ้นมากระชากคอเสื้อโคจิโร่ด้วยความโกรธเมื่อได้ยินเขาพูดเช่นนั้น “เฮ้ยๆ ใจเย็นโว้ย!!ฉันแค่พูดเล่นเท่านั้นเองน่า” โคจิโร่ร้องห้ามเคนเมื่อเห็นเขาเอาจริง เคนจึงค่อยๆ สงบสติอารมณ์ลงแล้วปล่อยคอเสื้อของโคจิโร่ออก “ขอโทษที ฉันคงหงุดหงิดมากไปหน่อย” เขานั่งลงกับพื้นอย่างหมดแรง เสยผมขึ้นลวกๆ ตอนนี้เคนดูไม่เหลือเค้าคาสโนว่าสุดหล่อจอมเจ้าชู้เอาซะเลย โคจิโร่มองเขาด้วยสายตาครุ่นคิด “นี่ อย่าหาว่าฉันละลาบละล้วงเรื่องนายเลยนะ นายน่ะ ชอบรุมิใช่เปล่าวะ” หนุ่มมาดเซอร์คู่หูตัดสินใจถามเคนออกไปตรงๆ เคนหันขวับมาจ้องเขาตาขวางทันที “เออๆ ฉันพูดเล่น ไม่พูดก็ได้วะ” โคจิโร่เห็นอาการของเคนก็ขยาดไม่อยากมีเรื่องด้วย จึงยกมือเป็นเชิงห้าม แล้วเขาก็นั่งลงตรงข้ามเพื่อพักผ่อนบ้าง ทำไมเราต้องร้อนใจเรื่องที่ยัยนั่นหายไปด้วยนะ ยัยนั่นจะเป็นยังไงก็ไม่เห็นเกี่ยวกับเราเลยซักนิด แล้วความรู้สึกนี้มันคืออะไรกันเนี่ย… เคนคิดอย่างสงสัย ก่อนจะสลัดความคิดสับสนนั่นแล้วก้มดูแผนที่โกดังลำดับถัดไปในแผ่นกระดาษที่เขาได้มา เพื่อค้นหารุมิต่อ

Free reading for new users

Scan code to download app

App Store Google Play

Facebookexpand_more