“เฮ้ยๆ ใจเย็นๆ ฉันเอง”
ผู้ชายคนนั้นยกมือร้องห้ามเมื่อเห็นเคนเงื้อไม้ขึ้นเตรียมจะฟาดมาที่เขาอีกทีหนึ่ง
“อ้าว!!นาย!!”
เคนชะงักมือที่เงื้อไม้ค้างเอาไว้ เมื่อเห็นหน้าของผู้ชายคนนั้นอย่างชัดเจน
“โคจิโร่!!!” รุมิอุทานออกมาอย่างแปลกใจ เมื่อพบว่าคนที่ฉุดลากเธอมาคือโคจิโร่
“เออ!ฉันเอง ฟาดมาซะเต็มแรงเลย อูย...”
โคจิโร่คลำหลังป้อยๆ เพราะว่ายังหลงเหลือความเจ็บบนหลังจากการโดนไม้ที่เคนฟาดมาอยู่
“ก็ใครจะไปรู้วะว่าเป็นนายน่ะ เล่นลากรุมิมาโดยที่ไม่มีการบอกกล่าว”
เคนส่งมือให้โคจิโร่ที่นั่งอยู่กับพื้นเพื่อฉุดให้เขายืนขึ้น
“เฮ้อ…ใครจะมีเวลาไปบอกวะ เร่งรีบแบบนั้น”
โคจิโร่ส่ายหน้าอย่างอ่อนใจ ก่อนจะจับมือเคนและดึงตัวเองให้ลุกขึ้นยืนอย่างรวดเร็ว
“ทำไมวะ”
เคนขมวดคิ้วอย่างสงสัย เพราะเขาไม่เห็นความจำเป็นใดๆ ที่โคจิโร่ต้องฉุดลากรุมิมาแถวนี้
“เฮ้อ...นายนี่ไปอยู่ที่ไหนมาวะ รู้รึเปล่าว่าตอนนี้ไอ้จีนน่ะ มันร
