ฉันชื่ออิ๋มอายุยี่สิบสองปีเพิ่งจบใหม่ ก้าวแรกในอาชีพฉันมีฐานะพนักงานใหม่แผนกการตลาด บริษัทเอกชนใจกลางกรุงเทพฯ ช่างสดใสและเต็มไปด้วยความคาดหวัง แสงไฟจากหลอดนีออนส่องสว่างโต๊ะทำงานเรียงราย เพื่อนร่วมงานดูเป็นมิตร พี่ผู้ชายคอยสอนงานด้วยรอยยิ้มใจดี พี่ผู้หญิงให้คำแนะนำอย่างละเอียด
ช่วงกลางวัน เสียงหัวเราะและพูดคุยเจื้อยแจ้วดังคลอเคลียยามทานอาหารร่วมกัน แต่เมื่อเข็มนาฬิกาชี้บอกเวลาเลิกงาน บรรยากาศในออฟฟิศกลับแปรเปลี่ยนเป็นเงียบสงัด... ทว่าเงียบอย่างมีเลศนัย
ฉันเริ่มสังเกตเห็นความผิดปกติเล็กๆ น้อยๆ พี่ๆ บางคู่ สายตาที่สอดประสานนานเกินเพื่อนร่วมงาน รอยยิ้มลับลมคมในยามที่คิดว่าไม่มีใครเห็น และการหายตัวไปพร้อมกันในช่วงเวลาโอทีที่มักจะลากยาวไปจนค่ำมืด
ความสงสัยกัดกินใจฉันทีละน้อย จนกระทั่งคืนหนึ่ง ฉันตัดสินใจแวะกลับมาเอาแฟ้มเอกสารที่ลืมไว้ แสงไฟยังคงส่องสว่างลอดบานประตูห้องทำงานที่แง้มอยู่ ฉันค่อ
