Bölüm 4
274 Words
Sessizlikte Gelen Yüzler
Ameliyathanenin kapısı ağır bir tonda kapandı. Dilay, maskesini çıkardı, eldivenlerini çöpe attı. El yıkama alanındaki musluktan akan suyun sesi, zihnindeki sesleri bastırıyordu.
Ellerine baktı; titremiyorlardı ama kalbi için aynı şeyi söyleyemezdi.
Bir sandalye çekip oturduğunda, adeta buz gibi bir boşluk çöktü üzerine.
Teğmen Yarkın Atalay.
Bu isim, zihninin derinlerinde eski bir çekmeceyi açmıştı.
Ve o çekmeceden, birbiri ardına anılar döküldü…
— Ortaokul bahçesi.
Yarkın, kumral saçları rüzgârda savrulan, bal rengi gözlerinde o çocukça heyecanla ona bakıyordu.
“Asu… Seninle aynı sırada oturmak istiyorum.”
— O akşamki davet.
Annesinin lüks salonunda altın işlemeli fincanda sunulan çay…
Kokusu değişikti ama tadı boğazına metal gibi oturmuştu. İçini çekip geçen bir mide bulantısı… Gülhan hanımın gözlerinde ki o acımasız ve zafer dolu ifade…
Asu’nun gözlerinin karardığı, nefesinin kesildiği o an.
— Karanlık sokak.
Fren sesi, ardından metalin çarpma sesi.
Yarkın’ın kolları onu itmiş, kendi vücudu aracın önünde savrulmuştu.
Yerde yatarken solgun yüzüne bakışı… Bacağından fışkıran kan. Durdurmaya çalıştıkça eline yüzüne bulaşan kan… Yarkın’ın kanı…
Dilay, elini alnına götürdü. Yıllar geçmişti, ama bu görüntüler hiç solmamıştı.
Bir an nefesi kesildi.
Yarkın’ın, ameliyat masasında yüzüne bakmadan söylediği o soğuk cümle aklına geldi:
“Sanmıyorum… Ama tanıdık...”
O, artık “Asu” değildi. Asu CANSOY ölmüştü. Artık herkesin bildiği adı Dilay SERPER’ di.
Ama içindeki o genç kız hâlâ oradaydı… Zehirlenen, kurtarılan, ama bir daha geri dönmeyen günlerin ağırlığını taşıyordu.
Dilay, derin bir nefes aldı. Kendine fısıldadı:
“Sen beni tanıyamasan da… Ben seni hiç unutmadım.”
Kapı aralandı. Bir hemşire başını uzattı:
“Doktor hanım, ikinci ameliyat için hazırız.”
Dilay, titremesini durdurdu. Önlüğünü tekrar giydi.
Geçmişin kapılarını kapatıp şimdiki zamana dönme vaktiydi… Şimdilik.
- Writer
