Lice Dağlarının Gölgesinde
Gece yarısıydı. Hastane odasının loş ışığında, makinelerin ritmik bip sesi dışında her şey sessizdi. Birkaç saat dinlenebilmişti Yarkın, ilaçların etkisindeyken bile huzur bulamamıştı.
Alper yatağında yarı oturur haldeydi, Yarkın da yatağının baş kısmını hafifçe yükseltti.
İkisi de gözlerini pencereden görünen karanlığa dikmişti.
Yarkın derin bir nefes aldı.
“Alper… O gün… Operasyonda, pusuya düştüğümüzde… Bazı şeyleri hatırlamıyorum. Sanki parçalar eksik.”
Alper başını salladı. “Bende de öyle. Hatırladıklarım da rüya gibi… Ama bildiğim tek şey, bir anlık tereddüt etseydik, ikimiz de orada kalırdık.”
Yarkın, gözlerini uzaklara dikti. “Sabah erken saatlerdi. Sis çökmüştü. Rüzgâr hafifti ama soğuktu. İlk ateş soldan geldi, değil mi?”
Alper kaşlarını çattı.
