Yarkın’ın Şoku
Yarkın, gözlerini tavana dikmiş düşünüyordu. Pusuyu aklında ne kadar evirip çevirse de bir sonuca varamıyordu. Alper’in hafif horultuları onu rahatsız etmekten ziyade, garip bir şekilde rahatlatıyordu. Çocukluk arkadaşı, tek dostu, silah arkadaşı… Şimdi de ona can borçluydu. Alper artık onun aile diyebileceği tek kişiydi. Her zaman yanında durmuştu. Uzun yıllar görüşememiş olsalar da tekrar karşılaştıklarında, Alper ona sıcak davranmış, arkasını güvenle dönebileceği biri olmuştu. Annesini düşündü bir an ama canının sıkılacağını bildiği için bu düşünceyi hemen uzaklaştırdı. Onun yerine Dilay’ı düşünmeye başladı. Şekilli çenesi, dolgun pembe dudakları, insanın içine işleyen iri hareli ela gözleri. O gözlerde boğulmamak mümkün değildi. Bir yerden tanıyordu sanki ama bir türlü
