ตอนที่3

1111 Words

=br= ณ บ้านไม้2ชั้นในชุมชนแออัด "เด็กที่ไหนน่ะพี่"พินถามสามีเมื่อเห็นเขาอุ้มเด็กหญิงน่ารักวัยขวบเศษกลับมาด้วย "หลานข้าเอง"สรตอบพรางวางเจ้าขาในมือพิน "อู้ย น่าตามันน่าเกลียดน่าชังดีจริงๆ ดูมันสิพี่ ไม่งอแงเลยสักนิด"พินอุ้มพรางชื่นชมเด็กน้อยด้วยความเอ็นดู "นังอรมันจะมาเอาเมื่อไหร่ล่ะพี่"พินถามถึงน้องสาวต่างวัยของสร "หึ มันไม่มาเอาหรอก" สรนึกสมเพศน้องสาว "อ่าว ทำไมล่ะพี่"พินถามฉงน สรไม่ใช่คนใจบุญพอจะรับอุปการะใครได้ เรียกได้ว่าไม่เอาใครจะเหมาะกว่า "ก็มันตายนะสิ"สรตอบพรางนึกใจหาย "ห๊าาา "พินร้องด้วยความตกใจ "มันท้องไม่มีพ่อเลยผูกคอตาย รำบากกูต้องไปรับลูกมันมาเลี้ยงอีกหื๊ยย"สรลุกเดินไปหาน้ำท่ากินในห้องครัว ปล่อยให้พินยืนช็อคอุ้มเจ้าขาอยู่หน้าบ้าน "เกิดมาอาภัพจริงนะนังหนู"พินพูดกับเด็กน้อยที่มองสบตาเธอด้วยดวงตากลมโต =br= =br= ภายในบ้านไม้เก่าๆเจ้าขาค่อยๆเติบโตท่ามกลางความวุ่นวายของสังคมภายนอก พินเลี้ยงดูเจ้าขาราวกับเจ้าหญิงตัวน้อย ในขณะที่สรหาเงินด้วยการต้มตุ๋นและเล่นการพนัน "พี่!! เราย้ายบ้านกันเถอะ"พินบอกอย่างเดือดดาน "จะย้ายทำไมวะ"สรถาม "เนี่ยพี่ดูสิ"พินอุ้มเจ้าขามาหาสร "เอี้ย" คำพูดแรกของเจ้าขาวัยหัดพูด "มึงนี่เลี้ยงมันแบบนี้เดี๋ยวก็เป็นพวกโง่เชื่อคนง่ายหรอกสักวันจะโดนหลอกไปขาย..."ขายหรอ เออว่ะ โตขึ้นมันต้องสวยมากแน่ๆ สรมองพินิจหลานสาว "มาหาลุงสิ"สรเรียก เด็กน้อยเดินเข้ามาให้อุ้ม หึ ลุงไม่ขายเองหรอก แค่จะหาคนรวยๆให้เองสบายไปทั้งชาติ ลุงจะได้สบายไปด้วย สรนึกภาพตัวเองสนุกอยู่แต่ในบ่อน ไม่ต้องรำบากหลอกเอาเงินคนโน้นคนนี้ให้เหนื่อย "เอ้า ย้ายก็ย้าย มึงไปหาที่อยู่ใหม่มาแล้วกัน"สรพูดพรางหยอกหลานเบาๆ =br= เจ้าขาในวัยประถมต้นนั่งเหม่อมองออกไปนอกหน้าต่างดูเด็กวัยเดียวกันปั่นจักรยานผ่านหน้าบ้านไป "ป้าจ๋า เจ้าขาอยากไปวิ่งเล่นกับเพื่อนๆ"เธอพูดเสียงเศร้าพรางกอดตุ๊กตาตัวโปรด "เดี๋ยวก็ได้แผลอีกหรอก มีแต่พวกเด็กเกเรทั้งนั้น"ป้าพินบอกพรางถักเปียให้เธอ "เจ้าขาเหงาค่ะ"เธอบอกป้า พินถอนใจ =br= "ยัยหนู ดูสิป้าพินมีอะไรมาฝาก"พินชูหนังสือนิทานเด็กดีในมือ เจ้าขายิ้มหน้าบานวิ่งมาหาป้า หนังสือเล่มแล้วเล่มเล่าถูกวางเพิ่มในชั้นหนังสือเล็กๆจนล้นมากองข้างล่าง "หายเหงาแล้วใช่มั้ยลูก"ป้าพินถาม "ค่ะ" เจ้าขายิ้มตอบทั้งที่จริงก็ยังยากไปเล่นข้างนอกอยู่ ชีวิตเธออยู่แต่ในบ้านกับโรงเรียนคุณหนูหญิงล้วน "วันนี้ป้าจะไปบ้านยายแมว อยู่คนเดียวได้นะลูก"พินจะแวะไปเล่นไพ่สักหน่อยหลังจากห่างวงการมานาน "ค่ะ"เจ้าขายิ้มรับ "เด็กดีของป้า"ป้าพินหอมแก้มเจ้าขาฟอดใหญ่ก่อนออกจากบ้านไป ผ่านไปไม่นานเจ้าขาก็อ่านหนังสือเล่มล่าสุดที่ซื้อมาจนจบ เบื่อจัง!! เธอนอนเล่นบนเตียงนุ่มในห้องนอนสีชมพูหวาน 'ไปซื้อขนมที่ร้านสะดวกซื้อดีกว่า'ว่าแล้วก็ลุกขึ้นแต่งตัวมิดชิดอย่างที่ป้าเคยสอนไว้ =br= เจ้าขาเดินกินไอติมและถือถุงใส่ขนมอีก2-3ห่อในมือ เธอหยุด กึก!! เมื่อมองเห็นหมาเจ้าถิ่น4ตัวกลางซอย 'เมื่อกี้ไม่มีนี่นา' พวกมันมองมาที่เธอ 'ไม่นะ' เมื่อตัวหนึ่งเดินมาอีกตัวที่เหลือก็เดินตาม เจ้าขาค่อยๆก้าวถอยหลังแต่หมา2ตัววิ่งไปขวางทางไว้ซะก่อน ฮือออออออ โฮ่ง!!! เธอโยนขนมในมือให้มัน แฮ่!!!!มันแยกเขี้ยวใส่ เธอหลับตาปี๋ เอ๋งๆๆๆ เสียงหมาร้องเจ็บ เจ้าขาลืมตามองสถานะการตรงหน้า เด็กหนุ่มตัวสูงใส่หมวกกันน็อคไล่เตะหมาอย่างไม่กลัวเกรง หมาจ่าฝูงตัวใหญ่สุดลอบเดินมาทางด้านหลัง เจ้าขามองอย่างตระหนก "ระวัง!!"เธอร้องบอก งาบ!!! มันกระโดดกัดเข้าที่แขนเขาแล้วสบัดเพื่อเพิ่มความรุนแรง เด็กหนุ่มเตะสวนเข้าที่ท้องมันอย่างจังจนมันยอมปล่อยคมเขี้ยวจากแขนเขา แล้วพากันวิ่งหางจุกตูดกลับไปทางเดิม เลือดไหลหยดแหมะจากแขนข้างเดิม แต่เขาดูเฉยเหมือนไม่รู้สึกอะไร เด็กหนุ่มขายาวก้าวขึ้นบิ๊กไบท์สีดำที่จอดอยู่ไม่ไกล "พี่คะ ที่แขน!!"เจ้าขาวิ่งไปบอกเขาเผื่อเจ้าตัวยังไม่รู้ตัว เขายั้งมือบอกไม่เป็นไร ครั้นจะออกตัวก็พลันนึกขึ้นมาได้ "ขึ้นมาสิจะไปส่ง"เสียงทุ่มลอดผ่านหมวกกันน็อคใบหนา =br= =br= เจ้าขากลับมาถึงบ้านด้วยหัวใจเบิกบานอย่างบอกไม่ถูก 'พี่ชายขายาว' จะได้เจอกันอีกมั้ยนะ เธอนึกเสียดาย เด็กสาวกลัวพี่ชายขายาวจะเลือนจากความทรงจำ เธอจึงนำกระดาษแผ่นหนาขึ้นมาวาดอย่างตั้งใจพร้อมใส่กรอบเก็บไว้บนหัวเตียง =br= =br= =br= เจ้าขาดวงหน้าเศร้า "ค่ะ "เธอตอบสั้นๆหลังจากเห็นสภาพบอกช้ำของลุงสร "ขอบใจมากนะลูก ไม่งั้นพวกมันเอาลุงตายแน่"สรดีใจที่เห็นทางออก เงินสิบกว่าล้านที่เขาติดหนี้ในบ่อนใหญ่ ถึงจะเสียดายหลานสาวที่คิดว่าจะเก็บไว้เป็นบ่อเงินบ่อทองแต่ตอนนี้ต้องเอาชีวิตให้รอดซะก่อน พินนั่งร้องไห้ข้างๆเธอ คนหนึ่งก็ผัวคนหนึ่งก็รักเหมือนลูกในไส้ "คืนนี้ให้ป้าพินนอนด้วยนะลูก"พินจับมือหลานสาว "ค่ะ"เจ้าขาส่งยิ้มหวานให้อย่างเคย "คนดีของป้า"พินกอดเจ้าขาพรางร้องไห้ ในคืนนั้นเธอสอนเกี่ยวกับโลกภายนอกที่เจ้าขาไม่เคยรู้ ถึงจะถูกเลี้ยงในกรงแต่อันที่จริงเจ้าขาก็โตพอจะเข้าใจได้เองแล้วในหลายเรื่อง =br= "ไหนเด็กมึง"เสียงทุ่มจากคนตัวสูงทำให้เจ้าขาคิดถึงพี่ชายขายาวขึ้นมาแว็บหนึ่ง 'ขอโทษนะคะพี่ชายขายาว คนใจร้ายอย่างนั้นไม่เหมือนพี่ชายสักนิด..' =br=

Free reading for new users

Scan code to download app

App Store Google Play

Facebookexpand_more