“ฮายปพน! คนเก่งของหม่ามี้ แปรงฟันรึยังครับ”
(Yes!)
“well done! ไหน! ยิ้มหวานให้หม่ามี้ดูหน่อยสิ”
(Say sheet~~~)
หนูน้อยตัวเล็กฉีกยิ้มเห็นฟันหมดทั้งปากโชว์ความน่ารัก คนเป็นแม่เห็นแล้วก็ยิ้มตาม
เธอเฝ้านับถอยหลังวันที่จะได้ออกไปกอดลูกชายให้หายคิดถึง
แต่...
(บอกหม่ามี้ด้วยนะครับว่าวันนี้ปพนแปรงเองด้วย)
“อา...”
(เอ้า! เซย์ชีส)
“คะ...คุณภัทร!” วันนี้คนเป็นพ่อสามารถเอาลูกนั่งตักและสนทนากับปลานิลได้แล้ว
ไม่น่าเชื่อเลยว่าพุฒิภัทรจะเข้ากับปพนได้อย่างรวดเร็วขนาดนี้ แม้หนูน้อยจะไม่ถือตัวและกลัวคนแปลกหน้า แต่เขาก็ไม่ให้ใครเข้าใกล้ง่ายๆ ป้านินิวกว่าจะเอาชนะใจปพนได้ก็เป็นอาทิตย์ ถ้ายังไม่คุ้นเคยเป็นอย่างดีปพนแทบจะไม่ให้อุ้ม
แล้วนี่ภายในเวลาสามวันพุฒิภัทรก็สนิทสนมกับลูกชายได้โดยไวซะเหลือเกิน
(หม่ามี้!...)
“ครับลูก”
(คิสมี...พลีท!!)
ผู้ใหญ่สองคนได้ยินเช่นนั้นก็หน้าเจื่อนลง เด็กน้อยร้
