“เด็กๆ ผู้ลี้ภัยส่วนใหญ่พลัดหลงจากญาติขณะเดินทางมาที่ศูนย์พักพิง บ้างก็กำพร้าพ่อแม่เพราะสงคราม คุณภาพชีวิตของเด็กๆ เหล่านี้แทบไม่มีโอกาสได้เข้าถึง การศึกษา อาหาร เสื้อผ้าหรือแม้แต่ที่อยู่อาศัยดีๆ หากเสียงนี้ของผมดังพอที่จะเรียกร้องให้ทุกคนช่วยเหลือเด็กๆ เหล่านี้ได้ ผมอยากจะขอให้ทุกคนยื่นมือเข้ามาช่วยเหลือกัน แค่คนละนิด...ก็ยังดี”
“เพราะแบบนี้หรือเปล่าครับคุณภัทรจึงได้สมญานามดอกเตอร์คิด”
“อาจจะใช่! ผมรักพวกเขาเหมือนกับว่าเป็นลูกของผมเอง”
“แล้วคุณมีลูกแล้วจริงๆ หรือยัง”
...
“แหวนนั่นบนนิ้วนางของดอกเตอร์...”
“ครับ! ผมแต่งงานแล้ว”
“ช่วยเล่าให้เราฟังเกี่ยวกับเธอหน่อยได้ไหมครับ”
“เธอคือทุกอย่างของผมครับ”
บทสัมภาษณ์จากคุณหมอที่สละตนเข้ามาช่วยเหลือศูนย์พักพิงที่บัดนั้นเต็มไปด้วยความขาดแคลน
พุฒิภัทรยอมออกสื่อ ทั้งๆ ที่ตนอยากจะทำงานเงียบๆ ไม่วุ่นวายกับใครและไม่อยากให้ใครมาวุ่นวายกับชีวิตป
