Chapter No.8

1320 Words

“หยุดก่อนครับ!” ... “นี้มันหมายความว่ายังไงกัน...หวังว่าจะสามารถอธิบายได้นะ” ข้อมือเล็กถูกฝ่ามือหยาบๆ กำไว้โดยรอบ สายพลาสติกระบุข้อความว่าเธอคือคนไข้หมายเลขห้อง 1310 เจ้าตัวรีบจัดจนลืมทำลายหลักฐานว่าเธอคือผู้ป่วยต้องกักตัวห้ามออกไปไหน “หนี!?” “คุณหมอ! ดิฉันขอร้องนะคะ ลูกชายของดิฉันเขากำลังรอดิฉันอยู่...” “แต่คุณยังไม่หายนะ” “คุณไม่เข้าใจเหรอ ลูกดิฉันรออยู่เขากำลังร้องไห้” ... “คุณหมอมีลูกรึเปล่าคะ ถ้าคุณมีคุณจะเข้าใจฉัน...” “เออ...” คุณหมอในชุดกาวน์ยืนทำหน้างงๆ ที่ต้องมาเจอคนป่วยหนีออกจากห้อง ซ้ำเธอยังยกมือไหว้ขอร้องให้ปล่อยเธอไปทั้งๆ ที่ยังไม่ครบกำหนดออกจากห้องด้วยซ้ำ “เขากำลังรอดิฉันอยู่...ขอร้องเถอะนะคะ” “ขึ้นรถครับ” “ห้ะ!?” คนฟังช้อนตามองหน้า หมอหมายความว่ายังไงที่บอกให้เธอขึ้นรถ “ผมจะมั่นใจได้ไงว่าคุณไม่โกหก คุณอาจจะหนีไปเลยก็ได้” “...” เจ้าตัวไม่ไว้ใจเพศตรงข้ามที่

Free reading for new users
Scan code to download app
Facebookexpand_more
  • author-avatar
    Writer
  • chap_listContents
  • likeADD